Είδαμε το «Garamond 12» στο θέατρο Πορεία

05 Μαΐου 2023

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

H Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία ενθαρρύνει τη δημιουργία νέων ελληνόγλωσσων θεατρικών κειμένων και την προώθηση της νέας ελληνικής δραματουργίας. Δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2019 από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Θεάτρου Πορεία και σκηνοθέτη, Δημήτρη Τάρλοου και τους συγγραφείς Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και Θανάση Τριαρίδη.

Μετά το Νυχιάνγκ και το Labor που αγκαλιάστηκαν θερμά από το κοινό, ένα ακόμη νέο έργο, το Garamond 12 της Μαρίας Δριμή, ένα δείγμα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, που προέρχεται και αυτό από αυτή τη σχολή, παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου Πορεία.

Το Garamond 12 πήρε τον τίτλο του από μια… γραμματοσειρά και πραγματεύεται «τα θέματα της ταυτότητας, του απογαλακτισμού και της δειλίας απέναντι στη ζωή, της υποστηρικτικής και ενίοτε πνιγηρής σχέσης μητέρας-παιδιού, της αποδοχής του εαυτού, της άρνησης παραδοχής της πραγματικότητας, των ζωτικών προτύπων, της έκθεσης του καλλιτέχνη, της αδυναμίας να ακολουθήσουμε έναν «ενδεδειγμένο» τρόπο ζωής, της φιλίας, της ερωτικής επιθυμίας…»

Ο Μαρκ Χάντερ (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος), ένας ταλαντούχος ανερχόμενος συγγραφέας 42 ετών, πάσχει από αγοραφοβία και ζει διαρκώς κλεισμένος στο σπίτι μαζί με την υπερπροστατευτική μητέρα του, Μπεθ Χάντερ, 62 ετών (Μαρία Ζορμπά). Είναι προσκολλημένος στην ανάμνηση του πρόωρα χαμένου θείου του, τον οποίο η μητέρα του δεν είχε σε εκτίμηση και οι φοβίες του εμφανίζονται επί σκηνής με τη μορφή ενός ψηλού, λιγνού τρομακτικού όντος, σαν ξυλοπόδαρος. Αυτή η φοβία, που του έχει επιμελώς καλλιεργηθεί από τη μητέρα του, τον συντηρεί έγκλειστο στο σπίτι του και περιχαρακωμένο από όλον τον υπόλοιπο κόσμο.

Τα ονόματα των ηρώων δεν είναι καθόλου τυχαία επιλεγμένα για τους χαρακτήρες. Ο Μαρκ Χάντερ (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος) αλλά και η Μπεθ Χάντερ (Μαρία Ζορμπά) κυνηγούν κάτι. Hunt στα αγγλικά σημαίνει κυνηγώ. Ο Μαρκ καθώς επιδίδεται στην συγγραφή βιβλίων αναζητά την ελευθερία που του δίνει η φαντασία, η διερεύνηση των χαρακτήρων, αναζητά την ζωή , το φως, την αγάπη. Η μητέρα του αναζητά τρόπο να εγκλωβίζει τον γιο της, να τον ελέγχει, να τον έχει δικό της. Τον χειραγωγεί και τον μανατζάρει την ίδια στιγμή. Τον κάνει μεγάλο συγγραφέα, αφού του στερεί την εμπειρία της ίδιας της ζωής. Μέσα από την καταπίεση του Μαρκ η Μπεθ αυτοολοκληρώνεται, έχει μια αυτονομία και πλήρη ελευθερία που απολαμβάνει κα την εκθέτει με σαδιστική χαρά στον γιο της, που διψά να μαθαίνει από τις διηγήσεις της. Εκείνος μπροστά της συρρικνώνεται και εκείνη διογκώνεται γίνεται αυτή η μητέρα προστάτης, δυνάστης.

Όπως με την Έμιλυ Λουΐζου για το Labor, έτσι και τώρα το θέατρο Πορεία απευθύνθηκε σε έναν νεαρό σκηνοθέτη, τον Ρώσο Sergei Okunev, απόφοιτο της περίφημης σχολής GITIS, που υπογράφει την πρώτη σκηνοθεσία του στην Ελλάδα. Νεανική, δροσερή σκηνοθεσία, που αποκαλύπτει τις πτυχές του κειμένου. Το σκηνοθετικό εύρημα όταν μιλούν η Μπεθ ή ο Μαρκ ο ένας ή ο άλλος να επαναλαμβάνει τα λόγια με τα χείλια χωρίς φωνή, τονίζει πόσο φερέφωνο είχε καταντήσει έναν άνθρωπο μια γυναίκα που βέβαια, όπως κάθε μάνα, έγινε θυσία για το παιδί της, αλλά τώρα το θυσιάζει για αντάλλαγμα.

Ωραία σύγχρονα, απλά, πολυμορφικά σκηνικά της Αλέγιας Παπαγεωργίου. Με μια κίνηση εξαφανίζεται σε μια κούτα όλο το μπαρ και τα ποτήρια του, ενώ ο Μαρκ σωριάζεται μέσα σε ένα άλλο χαρτόκουτο όταν η μητέρα του, του χαλά τη διασκέδαση. Εξαιρετικοί οι φωτισμοί της Ναυσικάς Χριστοδουλάκου. Κάποια στιγμή η Κάρεν επιτέλους φωνάζει να ανάψουν τα φώτα να λάμψει η αλήθεια και να ξεφύγουν από εκείνο το ημίφως και τη θολή ατμόσφαιρα που φυλάκιζε τον Μαρκ. Η Κάρεν Τρουθ (Σίλια Μπισιώτη) θέλει φως, είναι και η ίδια ένα λαμπερό άτομο με όνειρα και αισθήματα και νιώθει προδομένη όταν αντιλαμβάνεται ότι και αυτή έγινε μέρος της χειραγώγησης του Μαρκ.

Εξαιρετικό το κείμενο της Μαρίας Δριμή, με λεπτή ευαισθησία και διεισδυτικότητα, όσον αφορά τη μάνα που χειραγωγεί το γιο και τον θεωρεί κτήμα της, έχοντας κάνει τη ζωή του μια λευκή σελίδα. Η ερμηνεία της Μπεθ (Μαρία Ζορμπά) απόλυτα ενεργητική, αποφασιστική, σκληρή, με νεανική κίνηση για να πλησιάζει το γιο της, με γέλιο νεανικό ξεδιπλώνει τελικά την σκοτεινή συρρικνωμένη της φύση όταν ο γιος της απομακρυνθεί- έχασε ό,τι με σκαιό τρόπο είχε κερδίσει.

Πολύ δροσερό το ζευγάρι Τζέικ (Χάρης Τζωρτζάκης) και Κάρεν (Σίλια Μπισιώτη). Νέα παιδιά με κέφι για ζωή, με αγάπη για κίνηση και διασκέδαση. Τη μοντέρνα, ουσιαστική χορογραφία τους επιμελήθηκε η Κατερίνα Φώτη.

Το φυσικό παίξιμο των ηθοποιών φέρνει το κείμενο πολύ κοντά στον θεατή και τον καλεί να αναλογιστεί παρόμοια συμβάντα στη ζωή του. Εξαιρετικός ο Χάρης Τζωρτζάκης περνά από τον φοβισμένο και ντροπαλό νεαρό που ζητά εργασία, στον φωτεινό διεκδικητή της ζωής, όχι μόνο για εκείνον, αλλά και για τους φίλους του.

Ο Μαρκ (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος), ευαίσθητος, καταθλιπτικός, με βαρύ φορτίο, φορά τα παντοφλάκια χταπόδια, αλλά η ψυχή του είναι σκοτεινή. Από το τέλμα του τον ανασύρουν με την δική τους δυναμική αντίστοιχη της μητέρας του, ο Τζέικ και η Κάρεν. Τον εντάσσουν στα όνειρά τους και μαζί κάνουν σχέδια για ένα λαμπρό μέλλον. Η απειλή της μητέρας του “να προσέχει για να μην καταλήξει πάλι στους ψυχιάτρους”, δεν δείχνει πια να τον φοβίζει, γιατί τώρα νιώθει ισχυρός με αυτούς τους δυο. Το τέλος είναι ανοιχτό γιατί ναι μεν προσπαθεί να ξεφύγει από την « ασθένειά» του, όμως από την άλλη δεν προχωρά εντελώς μόνος, αλλά με δεκανίκια τους δυο αυτούς φίλους.

Η μουσική και ο ηχητικός σχεδιασμός της Panú δημιούργησε τον ήχο της απειλής, του φόβου, αλλά και του πάρτι.

Μια παράσταση που σίγουρα θα συγκινήσει και θα προβληματίσει πολλούς. Το σίγουρο είναι ότι η ζωή καλεί τη ζωή.

Ταυτότητα της παράστασης

Συγγραφέας: Μαρία Δριμή

Σκηνοθεσία: Sergei Okunev

Συνεργάτις στη δραματουργία: Ελένη Κουτσιούμπα

Σκηνικά - κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου

Μουσική/ηχητικός σχεδιασμός: Panú

Χορογραφία: Κατερίνα Φώτη

Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου

Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Ρεμεδιάκη

Βοηθός ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα – Αναστασία Φτούλη