ΝΕΑ

Η Μεγάλη Χίμαιρα ανοίγει τα φτερά της και ταξιδεύει στην Ελλάδα αλλά και τον κόσμο. Τελευταίος σταθμός οι Βρυξέλλες, στο θέατρο BOZAR, για 2 τελευταίες παραστάσεις, το Σάββατο 9 Ιουνίου στις 15:00 και στις 20:00.

Αν έχω καταλάβει σωστά, το «Ευχαριστημένο» ανήκει στις σπάνιες φανερώσεις της γραφής που συμβαίνουν απρόσμενα και «προς το τέλος», όταν τίποτα πια δεν προδικάζει την εμφάνισή τους και όταν ο συγγραφέας αισθάνεται πως έχει πια συμφιλιωθεί με τους δικούς του ζωντανούς και τους δικούς του πεθαμένους.

Ο Χρήστος Μαλάκης μιλά στο In2life για τον ρόλο του Καραγάτση στην παράσταση "Το Ευχαριστημένο".

Η μνήμη χαρακτηρίζεται από «μεταβλητότητα και αστάθεια», αλλά χωρίς αμφιβολία, είναι σε θέση να εντοπίζει και να διαφυλάττει την καρδιά και την ουσία των παρελθόντων γεγονότων. 

Η Μεγάλη Χίμαιρα, μία παράσταση που αγαπήθηκε όσο λίγες την τελευταία δεκαετία – μετά από τρεις θριαμβικές σεζόν, αμέτρητες διακρίσεις, βραβεία και 100.000 θεατές – ταξιδεύει σε Ελλάδα και εξωτερικό.
 

Είναι ύπουλο πράγμα το πένθος. Μπορεί να σε διαλύσει, να σε καταπιεί, να σε πετάξει ξέπνοο στον καναπέ σου, ανήμπορο να σταθείς στα πόδια σου. Αλλά, αν καταφέρεις να κοιτάξεις το «τέρας» κατάματα, να αναμετρηθείς με τα ανείπωτα, ίσως εκπλαγείς με τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Στην περίπτωση της Σίσσυς Τουμάση, τουλάχιστον, έτσι έγιναν τα πράγματα. 

Η παράσταση «Το Ευχαριστημένο» ήταν ένας πολύ εύστοχος, συγκινημένος και συγκινητικός τρόπος σκηνικής παρουσίασης ενός βιβλίου, όπου ο σκηνοθέτης είναι και απόγονος των βασικών πρωταγωνιστών· και του βιβλίου, και των κεντρικών ηρώων.

«Το βλέμμα του, τράβηξε τόσο πολύ το ενδιαφέρον μου, που αναπόφευκτα ήταν το πρώτο πράγμα που ξεκίνησα να μελετώ.»
-  Χρήστος Μαλάκης, απόσπασμα από τη συνέντευξη στην iefimerida.gr και στην Κατερίνα Πουλοπούλου.

Από την Κυριακή 11 Μαρτίου, το θέατρο Πορεία, θα παρουσιάζει στο κοινό, το "Το Ευχαριστημένο" της Μαρίνας Καραγάτση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, με υπερτιτλισμό στην αγγλική γλώσσα, ώστε να έχουν δυνατότητα παρακολούθησης και οι οι ξένοι κάτοικοι και επισκέπτες της πρωτεύουσας.

Ο Ίψεν μιλάει για την ανάγκη του ηθικού κέντρου στον άνθρωπο και τη δύναμη της περιφέρειας που συχνά συγκλονίζει το ηθικό κέντρο, το εγκλωβίζει, το απομονώνει, δεν το αφήνει να κάνει ούτε μπροστά ούτε πίσω, δεν αφήνει τον άνθρωπο να ζήσει έχοντας ένα νόημα.