ΝΕΑ

"... Zωή δεν είναι μόνο η τέχνη. Η ζωή είναι και επιβίωση, είναι και άνθρωποι που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την τέχνη, η ζωή είναι ζωή."

Στο σύντομο αφήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός» η δεσποινίς Ιουλία αντιπροσωπεύει τον άβουλο ανθρώπινο τύπο• δεν τολμά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και συχνά πέφτει θύμα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης. O Τσέχωφ σκιαγραφεί με απλό και ευτράπελο τρόπο την παθητική ψυχολογία, η οποία χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη γυναικεία συμπεριφορά τα παλαιότερα χρόνια.

Οι αναμνήσεις του Νικόλα Καμτσή αναβιώνουν μια αλλοτινή εποχή και ανασυνθέτουν μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του θεάτρου μας...

Πόσα μπορεί να αλλάξει μια "συνθισμένη" διαδρομή με το λεωφορείο στο κέντρο της Αθήνας; Διαβάστε παρακάτω το συγκινητικό άρθρο της Κυριακής Μπεϊόγλου εμπνευσμένο από τη διαδρομή του 732 με προορισμό το Θέατρο Πορεία.

Κατά τα ταραγμένα πολιτικά και κοινωνικά χρόνια που ακολούθησαν την Αντίσταση και τον Εμφύλιο, το ελληνικό θέατρο, έχοντας ανάγκη από μία νέα πνοή στα δεδομένα του, προσπαθούσε να ορθοποδήσει μέσω της συγκρότησης νέων πειραματικών θιάσων και της ραγδαίας αύξησης των θεατρικών σκηνών στο κέντρο της Αθήνας με την εκμετάλλευση παλαιών -κυρίως- κτηρίων.

Η κόρη του Μ. Καραγάτση και ο γιός του Ανδρέα Εμπειρίκου μιλούν για το βαρύ όνομα και το πολύτιμο έργο που κληρονόμησαν...

Οι εκδόσεις Μετρονόμος εξέδωσαν πρόσφατα ένα μικρό βιβλίο με επιστολές και γράμματα της ηθοποιού Χριστίνας Τσίγκου προς τους φίλους της στην Ελλάδα, την ζωγράφο Νίκη Καραγάτση και τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη.

«Αυτή η δικαιολογία που πηγαινοέρχεται ότι “εδώ δεν έχουμε βρακί να βάλουμε, θα ασχοληθούμε με το θέατρο;” είναι ηθικά πολύ φτηνή».

Ένα μήνυμα από τις 12 Μαΐου 1950 που ταξιδεύει μέχρι την 19η Απριλίου 2015: Άραγε θα του άρεσε η «δική μας» Μιράντα;

Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, βασικό μέλος του θεατρικού οργανισμού «Εποχή» του Βασίλη Παπαβασιλείου, μας υποδέχτηκε στις αναμνήσεις της από το Θέατρο Πορεία, την περίοδο 1988-1991.