Η Mαρία Δριμή είναι εντατικολόγος, ζει καθημερινά την αγωνία της επιβίωσης στην κυριολεκτική της έννοια. Η γραφή γι αυτήν είναι η φωτεινή της διέξοδος από τη σκοτεινιά του θανάτου, με τον οποίο μέσα στη ΜΕΘ δίνει μάχη καθημερινά.
Επί δύο χρόνια φοίτησε στη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου «Πορεία». Η ίδια χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή ως μία από τις πιο γόνιμες, ευχάριστες και δημιουργικές της ζωής της. Το θεατρικό της έργο “Garamond 12” προέκυψε από την περίοδο αυτή. Πήρε τον τίτλο του από μια… γραμματοσειρά, και πραγματεύεται τα θέματα της ταυτότητας, του απογαλακτισμού και της δειλίας απέναντι στη ζωή, της υποστηρικτικής και ενίοτε πνιγηρής σχέσης μητέρας-παιδιού, της αποδοχής του εαυτού, της άρνησης παραδοχής της πραγματικότητας, των ζωτικών προτύπων, της έκθεσης του καλλιτέχνη, της αδυναμίας να ακολουθήσουμε έναν «ενδεδειγμένο» τρόπο ζωής, της φιλίας, της ερωτικής επιθυμίας… Τώρα παρουσιάζεται στο θέατρο Πορεία -μετά το Νυχιάνγκ και το Labor που αγκαλιάστηκαν θερμά από το κοινό- και το σκηνοθετεί ο νεαρός Ρώσος σκηνοθέτης, Sergei Okunev, απόφοιτος της περίφημης σχολής GITIS, που υπογράφει την πρώτη σκηνοθεσία του στην Ελλάδα.
"Έγραφα από μικρή, τα πρώτα χρόνια κυρίως κείμενα που διακωμωδούσαν περιστατικά στο σχολείο, ένα θεατρικό για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου στην πέμπτη δημοτικού, αργότερα κωμικά κείμενα στο αγροτικό, στην ειδικότητα. Αργότερα, μεταξύ 2008-2012 είχα το ιστολόγιο Liquid days με κείμενα χρονογραφικού περιεχομένου και μυθοπλασία μικρής φόρμας. Έγραφα και διάβαζα πάντα, από τότε που έμαθα το αλφάβητο. Δεν γράφω μόνο θέατρο. Πέρσι εκδόθηκε η νουβέλα μου «Ρωγμή στον τοίχο». Η πεζογραφία καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της συγγραφικής μου δραστηριότητας.
Το επάγγελμα του γιατρού και, ακόμα περισσότερο, του εντατικολόγου, φέρνει μπροστά μου καταστάσεις ακραίες, γεμάτες πόνο, αγωνία, αδυναμία, πένθος, όλα τα ανθρώπινα που δεν βρίσκουν εύκολα παρηγοριά. Η συγγραφή είναι μια παραμυθητική διέξοδος, ένα ξέφωτο από τη σκοτεινιά του θανάτου, με τον οποίο μέσα στη ΜΕΘ δίνουμε μάχη καθημερινά, συχνά άνιση ή και μάταιη, χαμένη εξαρχής", αναφέρει η Μαρία Δριμή στο NEWS 24/7.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τον Μαρκ Χάντερ, έναν ταλαντούχο ανερχόμενο συγγραφέα, που πάσχει από αγοραφοβία και ζει διαρκώς κλεισμένος στο σπίτι μαζί με την υπερπροστατευτική μητέρα του και προσκολλημένος στην ανάμνηση του πρόωρα χαμένου θείου του. Αν και κάθε μυθιστόρημά του δημιουργεί αίσθηση στους κριτικούς και βρίσκει μεγάλη απήχηση στο κοινό, ο ίδιος αδυνατεί να εκτεθεί ως καλλιτέχνης με του όρους του μάρκετινγκ και των δημοσίων σχέσεων. Όταν η πίεση από τον εκδότη του, τα ΜΜΕ και το κοινό γίνεται αφόρητη, προσλαμβάνει τον Τζέικ, ένα εξωστρεφές alter ego του, για να παρουσιάζεται ως Μαρκ στο κοινό, πλάθοντας έναν «ιδανικό» εαυτό και ένα γοητευτικό αντικείμενο πόθου. H εμφάνιση μιας νεαρής επίδοξης συγγραφέως στη ζωή του Τζέικ, φέρνει τον Μαρκ σε αδιέξοδο, αφού είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα. Το τέλος είναι τραγικό, αλλά και λυτρωτικό.
Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να γράψετε το Garamond 12 και ποια θέματα πραγματεύεται το έργο αυτό;
Το «Garamond 12» γράφτηκε με πυροδοτικό άξονα το ψεύδος, συγκεκριμένα την «υψηλή τέχνη του ψεύδεσθαι», όπως ακριβώς το είχε διατυπώσει ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης στο δεύτερο έτος της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου «Πορεία». Το έργο πραγματεύεται θέματα όπως η ψευδοπροσωπία, ο εγκλεισμός, η σχέση τέχνης και πραγματικής ζωής, η καταπιεστική και αρρωστημένη μητρική αγάπη, η αναζήτηση του εαυτού. Όλα αυτά δίνονται σε ρεαλιστικό πλαίσιο με ήρωες που περνούν μεταβατικές φάσεις, πραγματικές κρίσεις που τους σημαδεύουν ανεπίστροφα.
Γιατί επιλέξατε ως τίτλο του έργου μια γραμματοσειρά;
Ολόκληρο το έργο είναι διαποτισμένο με άρωμα χαρτιού και μελανιού, μιλάει για συγγραφείς, εκδότες και βιβλία. Η Garamond είναι μια ιστορική γραμματοσειρά, χρονολογείται από τον 16ο αιώνα. Σε Garamond με μέγεθος χαρακτήρων 14 μας ζητούσαν από τη Σχολή Πυροδότησης να υποβάλλουμε τα κείμενά μας στο τέλος κάθε χρονιάς. Θυμάμαι τον Θανάση Τριαρίδη να μου λέει: «αυτός δεν είναι καλός τίτλος». Όμως εγώ δεν έκανα δεύτερη σκέψη. Αυτός ήταν ο τίτλος μου, η γραμματοσειρά Garamond και το μέγεθος 12. Τις λεπτομέρειες θα τις καταλάβετε στην παράσταση.
Ο Μαρκ Χάντερ, ένας ταλαντούχος ανερχόμενος συγγραφέας, πάσχει από αγοραφοβία. Τι είναι αυτό που τον κρατά κλεισμένο στο σπίτι του; Και πόσο συμβολικό είναι αυτό;
Η αγοραφοβία είναι μια βασανιστική νεύρωση, που σε βαριές μορφές μπορεί να καταστήσει τον πάσχοντα τελείως ανίκανο και για τις πιο απλές κοινωνικές δραστηριότητες. Ο Μαρκ κουβαλάει ένα παιδικό τραύμα, έχει έρθει από πολύ νωρίς αντιμέτωπος με την αρρώστια και τον θάνατο ενός πολύ αγαπημένου του προσώπου. Από την αρχική φυσιολογική αντίδραση πένθους και την επακόλουθη κατάθλιψη εκκολάφθηκε μια σοβαρή νεύρωση, την οποία συντηρεί επί δεκαετίες, μεθοδικά και σχεδόν ύπουλα, η μητέρα του, η εξωστρεφής και κυριαρχική Μπεθ. Αγαπάει τον γιο της εγωιστικά και πνιγηρά, τον έχει δέσμιο στην αγκαλιά της, του έχει φτιάξει μια ασφαλισμένη φωλιά, όπου τον κρατάει μακριά από την κανονική ζωή για να γράφει απερίσπαστος τα βιβλία του. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει στο συγγραφικό σύμπαν ο Μαρκ Χάντερ, τόσο η Μπεθ δικαιώνει τον εαυτό της, σιγουρεύεται ότι κάνει το σωστό για την ευτυχία του γιου της.
Η φυσιογνωμία του Μαρκ Χάντερ, με το έλλειμμα κοινωνικότητας, την εσώκλειστη ζωή, την προσήλωση στη μυθοπλασία αντί της βιωμένης πραγματικότητας, φέρει κάποια από τα χαρακτηριστικά που παραδοσιακά συμβολίζουν τους μεγάλους συγγραφείς. Στην πραγματικότητα αυτό το στερεότυπο δεν ισχύει απόλυτα, όμως σίγουρα κάποια πετριά έχει αυτός που απομονώνεται και αφιερώνει χρόνο για να γεννήσει ήρωες πάνω στο χαρτί. Ο Μαρκ Χάντερ έγινε συγγραφέας από τη δυστυχία του, όπως δηλώνει ο ίδιος σε ένα σημείο του έργου, κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί για πολλούς μεγάλους της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Πόσο πολύτιμη στάθηκε για εσάς η Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής;
Τα δύο χρόνια στη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου «Πορεία» ήταν από τις πιο γόνιμες, ευχάριστες και δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Δεν ήταν μόνο η μαθητεία δίπλα σε συγγραφείς, όπως ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης και ο Θανάσης Τριαρίδης, αλλά και η συγκρότηση ενός μεγάλου κύκλου φίλων και συνοδοιπόρων στη συγγραφή, με τους οποίους αρχικά ανταλλάσσαμε σχόλια πάνω στα έργα που γράφαμε, με τον καιρό όμως δεθήκαμε και μέχρι σήμερα αποτελούμε μια μεγάλη παρέα. Απόδειξη είναι ότι κάθε καλοκαίρι οργανώνουμε μια τριήμερη εκδρομή στην Επίδαυρο με αφορμή παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών, και τον υπόλοιπο καιρό κανονίζουμε θεατρικές εξόδους, διαβάζουμε κείμενά μας, ενημερώνουμε ο ένας τον άλλον για θεατρικές και λογοτεχνικές διοργανώσεις. Αποτελούμε μια κοινότητα εραστών του θεάτρου και της λογοτεχνίας. Είναι μαγικό όλο αυτό. Ο Δημήτρης Τάρλοου, που συντηρεί με μεγάλο κόπο όλο αυτό το σύμπαν του Νέου Αίματος, γράφει τη δική του σελίδα στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Θα αποδειχθεί αυτό και σύντομα.
Γεωργία Οικονόμου, news24/7, 28.4.2023
