Βγαίνοντας από το Θέατρο Πορεία και υπό την επήρεια της εξαιρετικής παράστασης «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου, θέλησα να περπατήσω έως τον πλησιέστερο σταθμό μετρό. Ήταν λίγο μετά τις 9.30 το βράδυ (η παράσταση ήταν απογευματινή) και γεμάτος ακόμη από σκέψεις και εικόνες από το θέατρο, προχωρούσα αρχικά ελαφρώς αποσπασμένος από εξωτερικά ερεθίσματα κατά μήκος της 3ης Σεπτεμβρίου. Σταδιακά, με την ψύχρα της νύχτας, και κυρίως με την αίσθηση ενός αφιλόξενου αν όχι εχθρικού αστικού περιβάλλοντος, άρχισα να περπατώ συνειδητά και ολοένα πιο γρήγορα προς την πλατεία Ομονοίας. Έχω περπατήσει άπειρες φορές την περιοχή σε όλη την ακτίνα της, από την Αθηνάς έως την Αχαρνών, από την πλατεία Κοτζιά έως την πλατεία Καραϊσκάκη και τον Σταθμό Λαρίσης, και γνωρίζω, όπως οι περισσότεροι, το τεράστιο πρόβλημα. Είχα νωρίτερα περάσει από μια θλιβερή, νυχτερινή Πανεπιστημίου, ιδίως μετά την Ομήρου, με κατασκότεινη την Κοραή και καταθλιπτική και απωθητική όλη τη διαδρομή προς την Ομόνοια. Αλλά επιστρέφοντας από 3ης Σεπτεμβρίου, πλέον, προς την πλατεία Ομονοίας, ένιωσα ότι αν έβαζα στην άκρη τον συναισθηματικό μου σύνδεσμο με την Αθήνα, αν άφηνα στην άκρη το υπόβαθρο ανοχής και εξοικείωσης με την παρακμή της πόλης, τότε θα έβλεπα με καθαρότητα την αλήθεια. Αν ήμουν ξένος επισκέπτης, θα σχημάτιζα την εντύπωση πως η κοινωνία αυτή δεν έχει αναπτύξει σεβασμό ούτε και αξιοπρέπεια. Αυτό ας το κρατήσουμε. Είναι περισσότερο χρήσιμο από το να ανταλλάσσουμε επαίνους μεταξύ μας. Στην πλατεία Ομονοίας, όπου από την πλευρά της Δώρου έχει απλώσει τραπέζια μια ταβέρνα, που σαφώς δεν έχει θέση εκεί, συναντάς τη δυσωδία και την εξαθλίωση, πεζοδρομίων και παραπηγμάτων, που συμβάλλουν σε μια εικόνα που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς. Η γωνία Πανεπιστημίου και πλατεία Ομονοίας ήταν, για μια ακόμη φορά, ένα σημείο προς αποφυγή. Ίσως το θέμα υπερβαίνει τον δήμο, αλλά δεν τον αφήνει απέξω. Το αντίθετο. Είναι ένα θέμα που η πολιτεία επίσης θα έπρεπε να σηκώσει ψηλά. Είναι θέμα εθνικής σημασίας. Αφορά την κοινωνία, την οικονομία, τον τουρισμό, την αξιοπρέπεια όλων. Τι να πει κανείς για μια πόλη, για μια χώρα, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη; Τι να πεις όταν η Αθηναϊκή Τριλογία είναι μέσα σε ζώνη παραβατικότητας και κανείς δεν ασχολείται. Τι να πεις όταν αναρίθμητα οικοδομικά τετράγωνα είναι πλήρως απαξιωμένα... Έχουμε ξεπεράσει πλέον το στάδιο της ντροπής. Είμαστε στο στάδιο της εκμηδένισης του πολίτη

Νίκος Βατόπουλος, Καθημερίνη, 19.11.2022