Με τον Δημήτρη Ήμελλο γνωριστήκαμε το 2000 στην πρώτη παραγωγή που έκανα για το θέατρο Πορεία, στη «Φρεναπάτη» του Τόνι Κούσνερ, μια ελεύθερη διασκευή του έργου «L’ Illusion comique» του Πιερ Κορνέιγ. Τον γνώρισα επί της ουσίας μέσω του Στάθη Λιβαθινού που έκανε τότε τη σκηνοθεσία, με τον οποίο συνεργαζόταν και τον είχε στείλει για σπουδές στη Μόσχα. Έκτοτε μας ένωνε μια φιλία και αμοιβαία εκτίμηση, η οποία επισφραγίστηκε δυστυχώς με τις τελευταίες του παραστάσεις της ζωής του. Τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου» του Καραγάτση για το Εθνικό Θέατρο και το «Έγκλημα και τιμωρία» πέρσι στο θέατρο Πορεία, που συνεχίστηκε και φέτος τον Σεπτέμβρη κι εκεί έδωσε τις τελευταίες του παραστάσεις. Υπήρχε μία εκλεκτική συγγένεια με τον Δημήτρη, με την έννοια ότι είχε μια πολύ μεγάλη ευαισθησία σαν άνθρωπος και ευφυΐα. Κατόρθωνε να συνδυάζει μια αψεγάδιαστη τεχνική την οποία διδάχτηκε στη Μόσχα με έναν πολύ ευαίσθητο και ευμετάβλητο ψυχισμό που δημιουργούσε επίπεδα επιστρώματος, μέσα από τις οποίες απέδιδε τους ρόλους σε ένα πολύ βαθύτερο ψυχολογικό επίπεδο. Θα θυμάμαι από εκείνον λοιπόν τη ματιά του, η οποία ήταν ευθεία, καθαρή, πολύ ειλικρινής και πολύ ήπια με θερμότητα. Ήταν θερμός άνθρωπος. Ως ηθοποιός ήταν εξαιρετικός. Από την πάστα των ηθοποιών που θα θέλαμε περισσότερους στη σκηνή. Μιλάω για το θέατρο γιατί το θέατρο γνωρίζω. Με την τηλεόραση ο Δημήτρης ασχολήθηκε όψιμα κι ένα πολύ μεγάλο μέρος της δημοσιότητας που πήρε τώρα ο θάνατός του, οφείλεται ασφαλώς στη δύναμή της. Αλλά οι περισσότεροι τον γνωρίζουν εδώ και πολλά χρόνια, ένα τέταρτο του αιώνα από το θέατρο. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι είχε μία ποιότητα και εξαιρετικές τεχνικές δυνατότητες που θα τις θέλαμε στην πλειονότητα των ηθοποιών μας. Νομίζω ότι όσοι παρακολούθησαν τη διαδρομή του στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στη συνεργασία του με τον Λευτέρη Βογιατζή, θα θυμούνται, όπως και στην περίπτωση του Λευτέρη, δύο εξαιρετικούς καλλιτέχνες, δύο σημαντικούς καλλιτέχνες, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ. Η τελευταία μας συνεργασία δυστυχώς συνέπεσε με την ασθένειά του. Αυτό είχε τα τεράστια προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια κατάσταση, αλλά είχε και το αντίθετο. Είχε εξαιρετικές στιγμές δύναμης όπου εκείνος έδειχνε τον δρόμο αντί να προσπαθούν να τον βοηθήσουν άλλοι. Εκείνος ήταν ο ισχυρός πόλος γύρω από τον οποίο κινούνταν τα πράγματα. Ερμηνεύοντας τον Κολοκοτρώνη με μοναδικό τρόπο στον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου», ενώ είχε αρχίσει να υποφέρει από την ασθένεια, θυμάμαι το πόσο ο ίδιος ήταν απολύτως παρών και έβρισκε τεράστια δύναμη και ζωντάνια μέσα από αυτό που έκανε. Το ίδιο συνέβη και με τον ρόλο του Πορφύρη που έπαιξε με εξαιρετικό τρόπο κι αναγνωρίστηκε από σύσσωμη την κριτική, στο «Έγκλημα και Tιμωρία». Δίδαξε τον ρόλο μέσα από μία προσωπική βάσανο, την οποία όμως δεχτήκαμε σαν συνθήκη (το ώθησα κι εγώ) να επηρεάσει και τον ρόλο και το καστ ολόκληρο. Το βάλαμε δηλαδή αναγκαστικά μέσα στη δράση μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κατά τις πρόβες της Άνδρου, όπου πήγαμε όλο το καστ και δουλέψαμε για δέκα μέρες, το πόσο δέχθηκε να μπει σε οδυνηρές συνθήκες που για αυτόν πρέπει να ήταν αβάσταχτες, γνωρίζοντας την κατάστασή του σε σχέση με την αφήγηση που κάναμε. Είχε να κάνει και με το θαύμα και με το γεγονός του θανάτου και με την ενοχή και με την τιμωρία. Υπήρχαν διάφοροι θεματικοί άξονες πάνω στους οποίους δουλέψαμε και πόσο γενναίος ήταν σε σχέση με αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς. Θα έλεγα, ο πιο γενναίος από όλους. Ο Δημήτρης ήταν υπέρ της άποψης ότι όταν κάνουμε καλλιτεχνία, όταν κάνουμε πρόβα, είμαστε απολύτως παρόντες. Ακόμα και όταν πονάμε και όταν υπάρχει πρόβλημα, το βάζουμε μέσα στην καλλιτεχνική μας καθημερινότητα. Και ομολογώ ότι αυτό το πράγμα το θαυμάζω απεριόριστα. Νομίζω ότι είναι μία δύναμη χαρακτήρα τον οποίο είχε και που σε συνδυασμό με την ακραία ευαισθησία του δημιουργούσε αυτήν την προσωπικότητα. Οι ηθοποιοί χωρίζονται σε ανθρώπους που είναι ηθοποιοί και σε ηθοποιούς προσωπικότητες. Ο Δημήτρης ήταν ηθοποιός προσωπικότητα. Χρειαζόμαστε τέτοιες προσωπικότητες στη σκηνή. Γι’ αυτούς που δούλεψαν μαζί του, ήταν μια δύσκολη απώλεια ο χαμός του Δημήτρη. Για μένα προσωπικά, ήταν ακόμα πιο δύσκολη, γιατί συνέπεσε με την ασθένεια της μητέρας μου και τον θάνατό της. Οπότε αυτά τα δύο συμβάντα καθόρισαν τα τελευταία δύο χρόνια τη ζωή μου σε μεγάλο βαθμό. 

Δημήτρης Τάρλοου, Τα Νέα, 22.12.2024