Η Λίζυ Τσιριμώκου, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια, έγραψε ένα πολύ συγκινητικό κείμενο για τη Μαρίνα Καραγάτση, όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό της.
Όλοι τώρα στο αυλιδάκι
Μαμά, μπαμπά, Λασκαρώ, θείε Αντώνη, γιαγιά Μίνα, παππού Λεωνίδα.
Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου
κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δε θα αργήσω
Έτσι έκλεινε το «οικογενειακό μυθιστόρημά» της, “Το ευχαριστημένο”, η Μαρίνα Καραγάτση (1936-2024) που έφυγε σήμερα από κοντά μας ταξιδεύοντας προς τον χλωρό παράδεισο της παιδικής ηλικίας – εκεί όπου μάζεψε όλα τα προσφιλή της πρόσωπα, οικεία φαντάσματα, στο ανδριώτικο αυλιδάκι, να συνομιλούν ευδιάθετα κι ανέμελα για τα περασμένα, επώδυνα κι ανώδυνα, μικρά και μεγάλα μες στις περικοκλάδες, τα γεράνια και τους βασιλικούς.
Άξια κόρη ενός επιφανούς συγγραφέα και μιας αισθαντικής ζωγράφου, μεγαλωμένη σ’ ένα σπίτι όπου μπαινόβγαιναν ποιητές και πεζογράφοι, ζωγράφοι και θεατράνθρωποι, έζησε εξ απαλών ονύχων το μεράκι της καλλιτεχνίας σε όλες του τις εκφάνσεις, δημόσια και ιδιωτικά. Ταμπεραμέντο ανήσυχο, εν πολλοίς αντισυμβατικό, διαμόρφωσε από νωρίς προσωπικά αξιολογικά κριτήρια, έχοντάς τα ακονίσει στο αμόνι των άμεσων επαφών με τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Δεν κρύφτηκε μες στη σκιά των γονιών της και άργησε να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κουβαλά τα ισχυρά τους γονίδια.
Η συμβολική συμφιλίωση πραγματοποιήθηκε, θαρρώ, με την εξομολογητική γραφή του “Ευχαριστημένου” (2008): με τη δέουσα απόσταση ασφαλείας, παρακάμπτοντας τα ασήμαντα και κρατώντας το μεδούλι των γεγονότων, κρίνει εκεί και αναδεικνύει την οικογένεια που την ανέθρεψε, το μεγάλο της σόι, σαν ένα είδος οφειλής και μεταμέλειας για παρελθούσες σκανταλιές και παρασπονδίες της.
Τη γνώρισα ακριβώς με αφορμή το “Ευχαριστημένο”, στην ακμαία ωριμότητά της, στοργική μητέρα και γιαγιά. Κρατούσε γερά το ενωτικό νήμα της οικογένειας: απροκάλυπτα περήφανη πλέον για τους γεννήτορές της, ήθελε να περάσει τη σκυτάλη του καραγάτσειου πνεύματος (πατρικού και μητρικού) στον αγαπημένο της Δημήτρη και στα εγγόνια της, με ανοιχτά και προστατευτικά φτερά πάνωθέ τους, δίχως όμως εκπτώσεις στην ακριβοδίκαιη κρίση και στο κοφτερό βλέμμα της που εντόπιζε αμέσως το φάλτσο και δεν δίσταζε να το υπογραμμίσει.
Δεν ένιωσα ποτέ στα περίπου δεκαπέντε χρόνια που τη συναναστράφηκα ότι συνομιλώ με μια γηραιά κυρία. Τη διέκρινε μια πηγαία νεανικότητα κι ένας απρόσμενος αυθορμητισμός. Φιλοπερίεργη, ενημερωνόταν για όλα και σχολίαζε με χιούμορ, ενίοτε και με δηκτικό πείραγμα τα δρώμενα του αθηναϊκού περίγυρου – και όχι μόνον. Θεατρόφιλη (actrice manquée, λένε όσοι τη γνώριζαν καλύτερα), κινηματογραφόφιλη, με αγάπη στα ταξίδια και τις νέες γνωριμίες με τόπους και ανθρώπους, δεινή φωτογράφος, ζωντανός και άμεσος άνθρωπος, με ορατά τα σημάδια μιας σπάνιας ομορφιάς που δεν τη νίκησε ο χρόνος, μας αφήνει μια γεύση πικρίας με το φευγιό της. Παίρνει μαζί της έναν κόσμο που κρατιέται πλέον από ελάχιστες κλωστές. Μια εποχή χάνεται μαζί της.
Να μας θυμάσαι, Μαρίνα, εκεί, στο αυλιδάκι με τους δικούς σου.
Κι εμείς δεν πρόκειται να σε ξεχάσουμε.
Αντίο.
Λίζυ Τσιριμώκου, 14.6.2024
Πηγή: news24/7