Επιτέλους, υψηλή ποίηση, μέλος/μουσική, κίνηση, όψις φαντασμαγορική, ηχοτοπίο σειρηναϊκό.
Κουραστήκαμε από τις δήθεν μεταμοντερνιές και δεχόμαστε ως δρόσον αναψυκτικήν, ως αύρα θαλασσινή, ως φιλόστροργο αεράκι… παραστάσεις που σέβονται τους συντελεστές τους πρωτίστως και τους θεατές δευτερευόντως.
Ας το δουν όλοι οι καινοφανείς κενόδοξοι-φιλόδοξοι-ματαιόδοξοι προκειμένου να έχουν – τουλάχιστον – ένα μέτρο συγκρίσεως και να μη χάσουν τελείως τον μπούσουλα στο μετανεωτερικό μεσαιωνικό τοπίο που προοιωνίζει μία – ακόμα – ολόλαμπρη Αναγέννηση.
Τόσο καλό. Άνευ ουδεμίας επιφυλάξεως. Το θέαμα αυτό επαναφέρει (reset) το κουρασμένο μυαλό μας σε προβιομηχανική μοτίβα, όταν η ελληνορωμαϊκή μυθολογία ήταν ακόμη ενεργή στη συνείδηση τού Ευρωπαίου. Το γλυπτό σύμπλεγμα «Έρως και Ψυχή» θυμίζει το τεχνούργημα αυτό.
Η Ουρανία Αφροδίτη συνδυάζεται με την Πάνδημο στο Συλλογικό Ασυνείδητο τού Δυτικού Πολιτισμού. Αντίθετα, οι φίλοι μας οι Ασιάτες απαίτησαν να ντύσουν με κιμονό την Αφροδίτη τής Μήλου προκειμένου να την εκθέσουν σε μουσείο τους.
Βεβαίως, τα πράγματα σήμερα έχουν «ξεφύγει» τελείως κι η εμπορευματοποίηση τού καταναλώσιμου σεξ έχει υπερβεί προ πολλού την απλή διονυσιακού-βακχικού τύπου Επιθυμία, ήτις ιερά εστί και προστατεύεται από τα ουμανιστικά Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Η ανάγκη όμως της ψυχής να αγαπηθεί δεν έχει – και δεν μπορεί ενδεχομένως – να υποκατασταθεί από την ασυγκίνητη, ψυχρή, ανελέητη, ανάλγητη σωματοποίηση των πάντων, που είναι ΚΑΙ περιθωριοποίηση ΚΑΙ αποκλεισμός τού Αόρατου, τού Άρρητου, τού Άφατου, τού Θείου.
Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν πια «μήτε ιερό μήτε όσιο» ο «πολιτισμός» μετασχηματίζεται σε κάτι άλλο, ή λήγει, αφανίζεται δίχως ίχνος πίσω του.
Δεν ξέρω πόσοι/πόσες/πόσα κατανόησαν το μέγιστο ποιητικό/πνευματικό βάθος αυτού τού δραματικού έργου τού Λόρκα. Η εποχή του ήταν ούτως ή άλλως ηδονιστική (αν και όχι τόσο ξεμπουρλεμένη, όπως η δική μας).
Σίγουρα, το παρεξήγησαν, όπως και τον ίδιον άλλωστε. Και τον σκότωσαν. Η εύκολη λύση. Το μαύρο πρόβατο. Ο αποδιοπομπαίος τράγος («φαρμακός»).
Όμως τώρα, έναν αιώνα μετά ξαναγυρίζουμε στις δροσερές πηγές με το γάργαρο νερό, γιατί εκεί ενεργοποιείται ξανά η γεύση (καθώς και οι άλλες πέντε αισθήσεις – τής διαισθήσεως συμπεριλαμβανομένης).
Ακόμα και το ονόματα των δραματικών προσώπων σημαίνουν κάτι: το χαμένο παίγνιον των ερωτικών «προκαταρκτικών».
Σε μια αντιερωτική, αντιπνευματική, δυσαρμονική, ακαλαίσθητη, αφιλοσόφητη, αντιποιητική εποχή, μία ευχή: ΑΣ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ, ΑΘΑΝΑΤΑ, ΚΛΑΣΙΚΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. Εκεί είναι κωδικοποιημένη η – μέχρι τώρα – συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία στο πλαίσιο τού τρέχοντος πολιτισμού.
Κωνσταντίνος Μπούρας, fractalart.gr, 12.3.2024
Περισσότερα για την παράσταση και αγορά εισιτηρίων: Περλιμπλίν και Μπελίσα
