Το έργο

Ο Στρατής Πασχάλης συνέθεσε έναν πρωτότυπο δραματουργικό καμβά, βασισμένο στην ποίηση. Πιο συγκεκριμένα, η παράσταση που βασίστηκε στην ποίηση της γενιάς του ’30, θέτει στο επίκεντρο τον έρωτα, την αγάπη, τον πόθο και την επιθυμία. Οι λέξεις και οι εικόνες των ποιημάτων του Νίκου Εγγονόπουλου, του Οδυσσέα Ελύτη, του Ανδρέα Εμπειρίκου, του Νίκου Καββαδία, του Κ.Π. Καβάφη, του Κ.Γ. Καρυωτάκη, της Μαρίας Πολυδούρη, του Γιώργου Σεφέρη ζωντανεύουν στη σκηνή, αποκτούν σάρκα και οστά. Οι επί σκηνής ηθοποιοί αφηγούνται αγάπες, απελπισμένους έρωτες, φονικούς πόθους και μεγάλη λαγνεία. Γιατί ο λόγος της παράστασης αφορά στον ενσαρκωμένο έρωτα, στην ηδονική ύλη.

Η παράσταση

Ο Δ. Τάρλοου έστησε μια παράσταση η οποία ξεχειλίζει ποίηση και συναίσθημα. Προτάσσοντας την ερωτική επιθυμία σε μια καλοκαιριάτικη μέρα, στο κέντρο της Αθήνας, στην Φιλελλήνων, ο σκηνοθέτης έδωσε τον πρώτο λόγο στους ποιητές, προκειμένου να μιλήσουν για θέματα που έχουν δυστυχώς εκλείψει και θυσιαστεί στο βωμό του γρήγορου έρωτα, της εύκολης πορνογραφίας και της φτηνής ηδονής. Εκκινώντας από τον έρωτα, «Είμ’ εγώ, μ’ ακούς/ Σ’ αγαπώ, μ’ακούς» , συνεχίζοντας στον πόθο, «Το χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Επιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών», αλλά και το επώδυνο συχνά τέλος, «Εκεί πάνω στο βράχο τ’ άφθονα και ανεξήγητα δάκρυα. Η μοναξιά στο απέραντο. Τα φιλιά. Η ψυχή…». 

Ο σκηνοθέτης οδηγεί τον θεατή στη συνειδητοποίηση της σημασίας της ποίησης στην καθημερινότητα. Λόγια ειπωμένα με λυρισμό, αλλά και απροσποίητη αλήθεια εφοδιάζουν το κοινό να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερη αντοχή την ζοφερή πραγματικότητα. Παράλληλα, ο Δ. Τάρλοου θυμίζει τη σημασία του έρωτα στην ζωή. Στη ζωή, η οποία είναι τόσο πεζή και μίζερη και καταπλακώνει την επιθυμία κάτω από τόνους δυστυχίας, απελπισίας και απόγνωσης. Η κατάρριψη της θεατρικής ψευδαίσθησης οδηγεί το κοινό στην δίχως άλλο συνειδητοποίηση πως ό,τι γίνεται στη σκηνή δύναται να μεταφερθεί και στην «αληθινή» ζωή. Και αυτό συμβαίνει επειδή τόσο η ποίηση, όσο και ο έρωτας μάς αφορά όλους, όποιοι και αν είμαστε, όπου και αν ζούμε, ό,τι και αν γνωρίζουμε. Από τα ωραιότερα μέρη της παράστασης η σκηνική ένωση ηθοποιών και κοινού στην κοινή αλήθεια. 

Ηθοποιοί

Μια ομάδα νέων ανθρώπων (Μάιρα Γραβάνη, Αδελαΐδα Κατσίδε, Βίκυ Κατσίκα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Διονύσης Πιφέας, Αρετή Τίλη, Ορέστης Χαλκιάς) υπό την καθοδήγηση του έμπειρου και καλού Θανάση Δόβρη μιλούν με λόγια μερικών από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές μας, ενώ παράλληλα ενσαρκώνουν τον έρωτα επί σκηνής. Η άνεση με την οποία μιλούν τους στίχους, κάνοντας την ποίηση καθημερινή και αναγκαία στην προσπάθειά τους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους είναι υποδειγματική και εξαιρετική.

Υπόλοιποι συντελεστές

Η αιθέρια κίνηση των ηθοποιών, τόσο στο χώρο της σκηνής, όσο και του κοινού (Επιμέλεια κίνησης-Χορογραφία: Κορίνα Κόκκαλη) είναι αληθινά υπέροχη. Οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν το σώμα τους μοναδικά αποδεικνύοντας ότι ο έρωτας είναι φτιαγμένος για να είναι σαρκικός. Τα λειτουργικά σκηνικά (Εύα Μανιδάκη) εξυπηρετούν απόλυτα την κίνηση των ηθοποιών, ενώ παράλληλα μεταφέρουν την ατμόσφαιρα της αθηναϊκής καλοκαιρινής ραστώνης άλλων εποχών. Το ημίφως της παράστασης με τις εναλλαγές φωτός (φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου) συνέβαλε σημαντικά επίσης στην αίσθηση αυτή. 

Τέλος, η ζωντανή μουσική (Λήδα Μανιτάκου & Χρήστος Βαλεντίνος Πετεβής) είναι από τα πλέον σημαντικά μέρη της παράστασης. Παρεμβάλλεται με καταλυτικό και τόσο ιδιαίτερο τρόπο παρασύροντας τον θεατή με τις μελωδίες, δίνοντας συχνά ακόμα και τον τόνο της παράστασης. Καταπληκτικές επίσης οι φωνές και των δύο επί σκηνής καλλιτεχνών, δηλαδή της Λ. Μανιτάκου και του Χ. Β. Πετεβή. 

Tόνια Τσαμούρη, culturenow, 2.2.2023