Με αφορμή την εικόνα της επικήδειας πομπής στην «Οδό Φιλελλήνων» από την «Οκτάνα» του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο Δημήτρης Τάρλοου με την πολύτιμη συνδρομή του Στρατή Πασχάλη, στη σύνθεση των κειμένων, στήνει μια παράσταση που φέρνει το μυημένο- ή και μη- κοινό σ’ επαφή με τον μαγικό κόσμο της ποίησης.
Κεντρικός άξονας του έργου, δεν θα μπορούσε παρά να είναι η κύρια δεξαμενή έμπνευσης των ποιητών, που δεν είναι άλλη από τον έρωτα.
Διαφορετικά είδη ποίησης, από το σύνολο της λυρικής μας παράδοσης από τη Σαπφώ μέχρι τον Σολωμό, από τον Καβάφη μέχρι τον Ελύτη και από την Πολυδούρη μέχρι τον Καββαδία συνομιλούν μεταξύ τους μ’ έναν μοναδικό τρόπο. Η παράσταση υμνεί τον έρωτα, την απόλυτη αξία, που καθιστά τα πάντα “κοινά”, όπως και τη Δόξα.
Στη σκηνή του Θεάτρου Πορεία η εξαιρετική ομάδα των νέων ηθοποιών (Μάιρα Γραβάνη, Αδελαϊδα Κατσίδε, Βίκυ Κατσίκα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Διονύσης Πιφέας, Αρετή Τίλη και Ορέστης Χαλκιάς) με επικεφαλής τον έμπειρο Θανάση Δόβρη – που φέτος ξεχωρίζει και στο “Κουκλόσπιτο”, στο ίδιο θέατρο- μετουσιώνουν τους στίχους σε σκηνική δράση.
Η ποίηση εδώ, είναι μόνο η αφορμή και οι εικόνες που με τόσο μαεστρία δημιούργησε ο Δημήτρης Τάρλοου ταξιδεύουν το κοινό σ’ όλα τα στάδια του θεού Έρωτα, από το πρώτο σκίρτημα μέχρι την αιώνια ένωση σωμάτων και ψυχών.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του εν λόγω εγχειρήματος σημειώνεται στο γεγονός ότι δίνει τις προσλαμβάνουσες στο θεατή, χωρίς να υπογραμμίζει τίποτα. Τον καλεί να παρακολουθήσει με μάτια και αφτιά ανοιχτά το υπέροχο ταξίδι των λέξεων και της γλώσσας και να πλάσει εκείνος, με όχημα τη φαντασία του και τα βιώματά του, τις δικές του μοναδικές ιστορίες.
Η ζωντανή υπόκρουση της μουσικής και των ήχων (Λήδα Μανιατάκου, Χρήστος – Βαλεντίνος Πετεβής) συνοδεύει μοναδικά τους στίχους και συμπληρώνει τη δράση.
Σημαντική δουλειά έχει γίνει και από την Κορίνα Κόκκαλη στην επιμέλεια της κίνησης.
Άρτιο και το εικαστικό περιβάλλον που έχει δημιουργήσει το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη με την αξιοσημείωτη χρήση βασικών στοιχείων της ζωής. Νερό, χώμα, πάγος, στάχια και ρίζες λειτουργούν ξεχωριστά και ως σύμβολα με πολυσήμαντες αναγνώσεις.
Καλόγουστα και θαυμαστά μέσα στη διακριτικότητά τους και τα κουστούμια(Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου) αλλά και οι ζεστοί φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου που δημιουργούν μοναδικές ατμόσφαιρες.
Η «Δόξα Κοινή» είναι μια παράσταση -παυσίπονο στην ασχήμια της εποχής, στη σκληρότητα της επικοινωνίας αλλά και στην απουσία συναισθήματος. Στην καθημερινότητα που λειτουργεί σαν οδοστρωτήρα των πάντων, το Θέατρο Πορεία προτάσσει την ομορφιά της ποίησης, του έρωτα και εν τέλει της ίδιας της ζωής.
Γιώτα Δημητριάδη, viewtag.gr, 22.1.2023
