Ο Γιάννης Χουβαρδάς, που κι εκείνος σπανίως καταπιάνεται με κωμωδίες, διάλεξε -όπως πάντα- τους καλύτερους συντελεστές για να αποδώσει στο σήμερα, ένα κείμενο και μια κατάσταση που πρωτοπαρουσιάστηκε τον προπερασμένο αιώνα. H μετάφραση του έμπειρου Στρατή Πασχάλη απέδωσε τη διαχρονικότητα μέσω του λόγου, η Εύα Μανιδάκη έστησε όχι μόνο ένα λειτουργικό και κομψό σκηνικό, αλλά ενέταξε σ' αυτό [...] πολλά αστεία στοιχεία, που συνομιλούσαν πανέξυπνα με το κείμενο, η Ιωάννα Τσάμη έφτιαξε μερικά από τα καλύτερα κοστούμια της. [...] Ο Δημοσθένης Γρίβας επέλεξε κατάλληλες μουσικές συνοδείες και οι ηθοποιοί του απέδωσαν εξαιρετικά την υποκρισία, την αθωότητα, την πονηριά [...] Η δουλειά που είχε να κάνει [...] η Σταυρούλα Σιάμου ήταν δύσκολη και βασική στο αποτέλεσμα της παράστασης [...] και πέτυχε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. [...] Ο Δημήτρης Τάρλοου είναι κομμένος και ραμμένος για έργα του Λαμπίς, [...] αλλά κανείς δεν υστέρησε σ' αυτή την παράσταση [...] η Άλκηστις Πουλοπούλου ως Ερμάνς είχε μπρίο, τσαχπινιά και πονηριά, […] ο Λαέρτης Μαλκόστης ως Αλσατός υπηρέτης απολαυστικός σε έναν τελείως διαφορετικό ρόλο που δείχνει το εύρος των δυνατοτήτων στις ερμηνείες του, η Ιωάννα Κολλιοπούλου έκπληξη στον πρώτο της, κατά δήλωσή της, κωμικό ρόλο και η Λένα Παπαληγούρα έμπειρη, σίγουρη, ακραία αστεία χωρίς ακραίες κινήσεις, στον διπλό ρόλο της υπηρέτριας, απέδειξε, για μία ακόμη φορά τις τεράστιες δυνατότητές της και το πόσο της πάει η κωμωδία. Ήταν αναμφιβόλως μια καλοσχεδιασμένη, καλοστημένη, καλοδουλεμένη παράσταση, που δημιουργεί το απαιτούμενο ευφρόσυνο αίσθημα στο κοινό και ταυτοχρόνως το καλεί να σκεφτεί τις υπόγειες διαδρομές και συμπεριφορές (των ηρώων και όσων μας θυμίζουν), σχολιάζοντας θαυμάσια (όσο και υπαινικτικά) τη διαχρονική δηθενιά και επιτήδευση κάθε μορφής. Μια παράσταση που μπορεί να προτείνει κανείς χωρίς ενδοιασμούς, γιατί το κοινό θα περάσει καλά. 
 

Όλγα Σελλά, monopoli.gr., 26.01.2017