Το όνειρο ενός γελοίου αποτελεί ένα από τα πιο αισιόδοξα διηγήματα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, ενός από τους πιο διεισδυτικούς ψυχογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και παρουσιάζεται στο Θέατρο Πορεία τα Δευτερότριτα. Τη μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία ανέλαβε ο πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης της νέας γενιάς, Γιώργος Κουτλής. Τον ντοστογιεφσκικό ήρωα ενσαρκώνει ο Νικόλας Χανακούλας.
Το έργο μας μεταφέρει στο τελευταίο βράδυ του ήρωα, ενός ήρωα που δεν μαθαίνουμε ποτέ το ονομά του. Εκείνο το βράδυ ο ήρωας θέλει να βάλει τέλος στην ζωή του μιας και τα βρίσκει όλα μάταια και ότι όλα το ίδιο του κάνουν. Την ώρα που είναι με το όπλο στο χέρι βυθίζεται σε ύπνο και εκεί ονειρεύεται. Ονειρεύεται και μεταφέρεται κάπου αλλού, σε μια άλλη γη, σε ένα ελληνικό νησί, όπου ο ήλιος και η φύση έχουν τον πρώτο λόγο. Στο ειδυλλιακό αυτό τοπίο οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και αγαπημένοι. Τραγουδάνε, παίζουν σαν μικρά παιδιά και αγαπάνε ο ένας τον άλλον χωρίς περιορισμούς. Είναι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι. Αυτό το όνειρο του δίνει ελπίδα και ίσως βρίσκει έναν σκοπό στην μέχρι τότε μάταιη, όπως πίστευε, ζωή του. Γιατί όλα αυτά στον άλλον τόπο τα είδε και ήταν αληθινά. Ένα έργο αλληγορικό και φανταστικό που περιγράφει μια ιδανική κοινωνία και την ανάγκη του ανθρώπου για αυτήν. Ένα έργο για το φως με αφορμή το σκοτάδι.
Η παράσταση με συνεπήρε συνολικά και με ταξίδεψε σε αυτή την ονειροπόληση. Η ερμηνεία του Νικόλα Χανακούλα σε έναν κλασσικό ντοστογιεφσκικό ήρωα με τις ματαιώσεις, τα αδιέξοδα, την συγκίνηση και την ελπίδα ήταν αξιοθαύμαστη και με την ενέργεια του επί σκηνής μας έκανε μετόχους των σκέψεων του ήρωα. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή ήταν ευφυής και ευρηματική. Λάτρεψα την ιδεά των video art προβολών που ανέλαβε ο Χρήστος Συμεωνίδης, οι οποίες σε μετέφεραν ανεπαίσθητα στον φανταστικό κόσμο του ονείρου και την ζωντανή χορωδία επί σκηνής, που δημιουργούσε με την ένωση των φωνών της μια απόκοσμη αίσθηση. Τα σκηνικά της Άρτεμις Φλέσσα καθώς και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη ήταν ένα μεγάλο θετικό του ανεβάσματος και της ένταξης μας σε έναν ονειρικό και μη κόσμο. Η πρωτότυπη μουσική του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη ήταν καθοριστική στο να βιώσουμε τα συναισθήματα που γεννώνται από το έργο αυτό. Μια παράσταση που συστήνω ανεπιφύλακτα τόσο για το έργο και την ελπίδα που σου δίνει απλόχερα όσο και για το ταλέντο των δημιουργών της. Μια παράσταση που θα γίνει ανάμνηση ονείρου αλλά οι έννοιες φως, ελπίδα και αγώνας θα μείνουν ανεξίτηλες στην μνήμη.
Νατάσα Μιχελάκου, monopoli.gr, 21.11.2022
