Ανήσυχος σε σχέση με τη ζωή ήμουν πάντα. Kαι περίεργος.

Ήθελα να γνωρίσω όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται, να ταξιδέψω σε μακρινά μέρη, ν’ ανακαλύψω ό,τι κρυμμένο υπάρχει. Αυτό νομίζω που σήμερα λέγεται fomo. Τώρα το πως και πότε αυτή η ανησυχία συναντήθηκε με την τέχνη και έγινε απόφαση δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Μου έρχονται δύο εικόνες στο μυαλό: Λίγο πριν τις Πανελλήνιες, μια καθηγήτρια να μου προτείνει την υποκριτική και εγώ να την κορoϊδεύω. Εκεί μπήκε ένα σποράκι. Και μετά από ένα χρόνο, φοιτητής πλέον, μια καλή φίλη να μου προτείνει τη θεατρική ομάδα του τμήματος ΜΜΕ και εγώ να λέω «ναι».

Είναι αρκετά τα πρόσωπα που συνάντησα στη πορεία και υπήρξαν ‘πατρικές φιγούρες’.

Η πλειοψηφία είναι εκτός θεατρικού κόσμου και αυτό διαμόρφωσε μέσα μου μια ευρύτητα σε σχέση με τη ζωή, αλλά οπωσδήποτε και σε σχέση με τη δημιουργία. Αν πρέπει να αναφέρω ένα όνομα από το θέατρο αυτό θα ήταν του Λευτέρη Βογιατζή, γιατί το γεγονός ότι με επέλεξε για τη τελευταία του δουλειά στην Επίδαυρο, ενώ ήμουν ηθοποιός μόλις δύο χρόνων, μου έδωσε ένα μεγάλο boost για να με αποδεχθεί ο χώρος και εγώ, με τη σειρά μου, να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να κάνω μια διαδρομή με επιλογές που ήθελα. Ήταν αυτό που λέμε «αλλαγή πίστας».

Είμαι απόφοιτος Οικονομικών από το Πανεπιστήμιο Πειραιά από καθαρή τύχη.

Τότε, το 2001 ήταν μια εποχή ευμάρειας, οι οικονομικές σπουδές ήταν μια τάση, όλοι κοιτούσαν προς τα εκεί. Εγώ ως οργανωτής χοροεισπερίδων στο Λύκειο το μόνο που με ένοιαζε ήταν να το συνεχίσω ως φοιτητής. Όφειλα όμως να σπουδάσω και κάτι, για τους γονείς. Έτσι χωρίς πολλή σκέψη και προσπάθεια, βρέθηκα στο Πα.Πει. Βέβαια, όταν τον πρώτο χρόνο είδα τους συμφοιτητές μου να έρχονται με κοστουμάκι και χαρτοφύλακα, ζορίστηκα. Έμοιαζαν τόσο σίγουροι και χαρούμενοι για την επιλογή που είχαν κάνει, που άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήμουν και εγώ το ίδιο χαρούμενος. Αυτό με βοήθησε να καταλάβω γρήγορα ότι δεν ήθελα να βρίσκομαι εκεί. Η διαφυγή που βρήκα ήταν το θέατρο που, ευτυχώς, στη συνέχεια αγάπησα πολύ.

Ξεκίνησα να δουλεύω το 2010, μια δύσκολη χρονιά για ξεκινήματα.

Ήξερα, εξαρχής, ότι θέλω να δουλεύω σαν ηθοποιός συνεχώς και κόντρα στην κρίση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτό ήταν κάτι που πέτυχα. Μεγάλες προσδοκίες δεν είχα, άρα δεν θα μπορούσα να έχω μεγάλες διαψεύσεις. Αυτό με ενοχλεί τώρα που το σκέφτομαι – που δεν διεκδίκησα περισσότερα. Δεν θα μπορούσα, όμως. Το σύστημα μου ήταν προσανατολισμένο πιο πολύ στο να βρίσκομαι σε ωραίες θεατρικές παρέες παρά στην προσωπική επιτυχία με προσεκτικά βήματα. Ο χρόνος όμως μας αλλάζει. Η απομυθοποίηση ήρθε αναπόφευκτα, αλλά αυτό συνέβη μετά από πολλές δουλειές και συναντήσεις με καλλιτέχνες που θαύμαζα. Σε κάποια φάση, συνειδητοποίησα ότι ο θαυμασμός δημιουργεί απόσταση από αυτό που θαυμάζεις άρα δεν μπορείς να ενωθείς μαζί του και να δημιουργήσεις κοινό τόπο. Τότε τα πράγματα πήραν το πραγματικό τους μέγεθος και εγώ άρχισα να αναζητώ άλλα. Το «στοπ» του κορωνοϊού με πέτυχε σε αυτή την φάση και με βοήθησε να σκεφτώ πολύ πάνω σε αυτό.

Τα τελευταία χρόνια επιχειρώ με τις δυνάμεις μου και ως δραματουργός και ως παραγωγός.

Έγινα πατέρας και αυτό άλλαξε τελείως την σχέση μου με την ευθύνη. Μέχρι πριν μερικά χρόνια ήμουν ο «γιος», άρα ευθύνη κάποιου άλλου, τον οποίο έπρεπε να ακολουθώ ακόμη και όταν διαφωνούσα. Ζούμε και σε μια κοινωνία που το καλλιεργεί αυτό. Δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι, αλλά να βρίσκω λύσεις και να κάνω τα πράγματα να κυλάνε. Είμαι φαν του πολυμήχανου Οδυσσέα. Οπότε, επειδή με ενδιαφέρει το μέλλον του θεάτρου και η πρωτοπορία, προσπαθώ να το ερευνήσω με τις δικές μου δυνάμεις χωρίς να περιμένω κάποιον να με ‘σώσει’. Η ελευθερία είναι για μένα θέση πολιτική.

Εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή μέσα μου η ανάγκη να παίζω.

Όλα καταλήγουν εκεί. Όλα τα κάνω γι’ αυτό. Θέλω να παίζω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Μόνο αυτό έχει σημασία για μένα, η παρέα και το παιχνίδι. Πάντα έτσι ήταν και ελπίζω έτσι να παραμείνει – και μην πάω να κλειστώ σε καμιά «σπηλιά».

Η ιδέα το «Όνειρο ενός γελοίου» ήταν του Γιώργου Κουτλή.

Εγώ δεν είχα διαβάσει το κείμενο, μέχρι που μου το πρότεινε. Φυσικά, δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που θα το διαβάσει και δεν θα ταρακουνηθεί. Δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης. Είναι το απόσταγμα μιας ζωής, ενός γιγάντιου συγγραφέα, ο οποίος πλήρωσε το τίμημα του να γράφει έτσι με την ψυχή του και το σώμα του. Απλότητα και φως. Μετά από μια διετία εσωστρέφειας για όλους μας, ήταν μεγάλη πρόκληση να φέρουμε αυτά τα λόγια στον κόσμο.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και η Κρήτη έχει γίνει τρόπον τινά καλλιτεχνική βάση μου.

Περάσαμε τον χειμώνα της καραντίνας στην Κρήτη και αυτό έφερε αρκετές δουλειές στο θέατρο, στην τηλεόραση και μια πολύ καλή σχέση με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Αυτός ο διάλογος διατηρείται ακόμη και θα φέρει και άλλες συμπράξεις στο μέλλον.

Η θεατρική δημιουργία στην Περιφέρεια εκφράζεται κυρίως μέσω των ΔΗΠΕΘΕ,

τα οποία με πολλές δυσκολίες παράγουν, ενίοτε, ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Αυτή η δραστηριότητα οφείλει να ενισχυθεί, οικονομικά και θεσμικά, ώστε να είναι πραγματικά δελεαστικό να μετακινηθεί ένας καλλιτέχνης στην περιφέρεια και να δημιουργήσει με ποιοτικούς όρους. Να μην νιώθει ότι κάνει εκεί το ‘αγροτικό΄ του. Χρειάζεται, οπωσδήποτε, ένα δίκτυο κινητικότητας, συγχρηματοδοτούμενο από την κεντρική διοίκηση και τις περιφέρειες, που θα ενώνει τα ΔΗΠΕΘΕ με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη και θα έχει συνεχή ροή παραστάσεων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων και τους χειμερινούς μήνες. Είναι σημαντικό, θεωρώ, να δούμε την μεγάλη εικόνα και όχι τις κατά τόπους περιοχές.

Όταν γύρισε ο Γιώργος Κουτλής γύρισε από τη Ρωσία γνωριστήκαμε

μέσω του Βασίλη (Μαγουλιώτη) και μου πρότεινε να είμαι στην πρώτη του παράσταση στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Εγώ, για διάφορους λόγους, δεν μπορούσα να είμαι, αλλά είπαμε να «συναντηθούμε» στο μέλλον. Η συνάντηση αυτή τελικά έγινε και το χαρήκαμε και οι δυο. Εδώ ταιριάζει η ατάκα από το Casablanca.

Δεν είναι και τόσο ουτοπικό το δικό μου όνειρο, αρκεί να προλάβω.

Ελπίζω να καταφέρω να κάνω ένα ταξίδι στο διάστημα, όπως ο ήρωας του Ντοστογιέφσκι. Να κοιτάξουν τα μάτια μου τη Γη από μακριά και να αιωρούμαι. Το πέταγμα είναι ένα όνειρο παιδικό, που το έχω μέχρι σήμερα.

Κοινωνία σημαίνει συνύπαρξη ανθρώπων.

Ιδανική συνύπαρξη δεν μπορεί να υπάρξει. Οι άνθρωποι είμαστε ατελείς και άρα υπέροχοι. Αυτό που μπορεί ίσως να υπάρξει είναι μια καλύτερη εκδοχή της, σε σχέση με αυτό που βιώνουμε σήμερα. Αυτό προϋποθέτει τόνους εκφρασμένης αγάπης και ευγένειας για να αλλάξει το ισοζύγιο. Μεγαλύτερη επαφή και φροντίδα της φύσης. Βασικό παγκόσμιο εισόδημα και κατάργηση γεωγραφικών συνόρων. Ένα μοντέλο για όλο τον κόσμο. Ενότητα.

Όποτε και να έρθει το τέλος, τα μάτια όσων έχω συναντήσει θα χαθούν μετά από δυο γενιές το πολύ.

Η λήθη είναι μονόδρομος. Τι ίχνος να αφήσω που δεν θα είναι μια αόριστη αντανάκλαση αυτού που είμαι στο τώρα; Αυτό το μάταιο ερώτημα θα μπορούσε να είναι του ήρωα της παράστασης αλλά έτσι νιώθω. Πιστεύω μόνο στο εδώ και τώρα.

Στέλλα Χαραμή, monopoli.gr, 19.10.2022

--> Περισσότερα για την παράσταση και αγορά εισιτηρίων ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ