Σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο διαδραματίζεται το αριστούργημα του Tennessee Williams, «Η νύχτα της Ιγκουάνα», γραμμένο λίγα χρόνια πριν την εμβληματική κινηματογραφική του μεταφορά το 1964 σε σκηνοθεσία Τζον Χιούστον, με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον και Άβα Γκάρντνερ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Κάπου ερημικά και κάπου στο Μεξικό, στο ξενοδοχείο της Μαξίν, μια σειρά από ιδιαίτερους επισκέπτες καταφθάνουν, έχοντας στις αποσκευές τους όλα τα συστατικά από το παρελθόν τους για να φτιάξουν μια οριακή νύχτα.
Στο Θέατρο Πορεία ξεκίνησε τη θεατρική της πορεία η Νύχτα της Ιγκουάνα δια χειρός Μαρίας Μαγκανάρη και φυσικά ήμασταν εκεί στην αρχή αυτού του ταξιδιού που θα κρατήσει για λίγες μόνο παραστάσεις ακόμα.
Ένα υπέροχο σκηνικό μας υποδέχεται στο κατάμεστο θέατρο που πριν καν αρχίσει το έργο, καταφέρνει να μας μεταφέρει σε ένα Μεξικό αλλιώτικο, εκεί που πρόκειται να γίνουμε μάρτυρες της ιστορίας. Ήχοι και φωτισμός μας έχουν ήδη εξαφανίσει από την πόλη μας, για να μπορέσουμε έτσι να μεταφερθούμε εκεί που πρέπει όπως μας πρέπει.
Η ατμόσφαιρα αρχίζει να δημιουργείται αμέσως μόλις ο κόσμος εισέρχεται στην αίθουσα. Όπως κάνει πάντα η Μαρία Μαγκανάρη, έτσι και εδώ, έχει σχεδιάσει έναν ολόκληρο θεατρικό κόσμο, με τα σκηνικά της Τίνας Τζόκα αλλά και τους φωτισμούς της Μαρίας Γοζανίδου, να συμπληρώνουν καθοριστικά το αψεγάδιαστο αισθητικά κάδρο της παράστασης.
Η Μαγκανάρη βυθίζεται στον κόσμο του Tennessee Williams, τραβώντας βαθιά στο βυθό του όχι μόνο εμάς τους θεατές αλλά και τους ηθοποιούς, που αναπνέουν ελεύθερα το κείμενο, δημιουργώντας υπέροχους χαρακτήρες με στοιχεία γκροτέσκο, στοιχεία ρεαλιστικά, αλλά και γεμάτα κωμικές πινελιές, εξασφαλίζοντας μια απαραίτητη οικειότητα ανάμεσα μας.
Ένας ολοζώντανος και καλοκουρδισμένος θίασος ξεχύνεται στη σκηνή και όχι μόνο, για να επιδοθεί σε ένα καταιγιστικό σε λόγο και κίνηση θεατρικό επεισόδιο, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που ο λόγος που εκφέρουν είναι απόλυτα συνεπής με την εικόνα που σου πετούν στα μάτια.
Η Μαρία Μαγκανάρη δίνει στους ηθοποιούς της,τον απαραίτητο χώρο να ξεδιπλώσουν αυτούς τους χαρακτήρες με υποκριτική άνεση και σωματική μαεστρία. Όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται επιτυχώς σε αυτό το στοίχημα και αυτό το αποδεικνύει ο μαγικός τρόπος της μεταξύ τους σκηνικής επικοινωνίας από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.
Ο Ιωάννης Παπαζήσης στο κέντρο της ιστορίας, απλώνεται υποκριτικά με τέτοιο τρόπο που συναντιέται εύστοχα με τον υπόλοιπο θίασο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Η Μαρία Κεχαγιόγλου καταφέρνει και φτιάχνει μια Μαξίν ολοζώντανη, που σχεδόν μπορείς να τη μυρίσεις, σχεδόν την έχεις ακουμπήσει και σχεδόν την έχεις ακούσει, γεννώντας τις λέξεις του Tennessee Williams εκείνη την ώρα,σε μια υποκριτικά σπάνια στιγμή, που ξεχνάς ότι οι λέξεις γεννούν το ρόλο και όχι το αντίθετο. Η Μαξίν της Κεχαγιόγλου είναι καταιγιστική, κυνική, είναι σκοτεινή, έχει φως με κωμικές στιγμές που σε τσακίζουν και φέρνουν υποδόρια το λόγο στα αυτιά σου ό,τι και αν θες να αποφύγεις. Οι ρόλοι χρειάζονται τουλάχιστον μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος για να υπάρξουν. Η Μαρία Κεχαγιόγλου φτιάχνει έναν ρόλο με αρχή, μέση, τέλος και με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις υποκριτικά απόλυτα φροντισμένες.
Ο βελούδινος λόγος της Σύρμως Κεκέ κάνει τις λέξεις του συγγραφέα να μοιάζουν γραμμένες μόνο για αυτή. Το καταλαβαίνεις και κυρίως το νιώθεις, γιατί ξαφνικά το θέατρο κατακλύζεται από αυτήν την ησυχία που κάνουν οι θεατές όταν έρχονται σε επαφή με τέτοιες ερμηνείες, που επιτρέπουν στο κείμενο να φτάσει στην καρδιά, να στοιχειώσει το νου, να μειώσει το θόρυβο της κάθε ανάσας. Η σκηνοθετική ελευθερία που παρέχει στο λόγο του Tennessee Williams η Μαγκανάρη σε αυτό το ανέβασμα του έργου, βρίσκει την απόλυτη σύμμαχο υποκριτικά στο πρόσωπο της Σύρμως Κεκέ.
Απολαυστική στον υπό κωμική πολιορκία ρόλο της και η Δήμητρα Βλαγκοπούλου που σε εκπλήσσει ευχάριστα με την περσόνα που δημιουργεί χωρίς να αφήνει στην άκρη ούτε στιγμή τη σκοτεινιά του χαρακτήρα.
Αυτό το σπάνια ανεβασμένο έργο, έχει νόημα μόνο όταν προσεγγίζεται με αυτή την απόλυτη ελευθερία στις λέξεις του. Η Μαρία Μαγκανάρη αγαπάει εμφανώς τα κείμενα που επιλέγει να σκηνοθετήσει, εμπιστεύεται εμφανώς τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζεται και καταφέρνει εμφανώς να σε παρασύρει στα θεατρικά της ταξίδια. Ακολουθήστε την!
Χρήστος Τζίφας, Αυγή, 27.10.2021
