«Δεν ζούμε χαρούμενοι, ελεύθεροι. Αλλά γιατί; Τι είναι αυτό που μας κρατά δέσμιους;» ρωτάει κατά τη διάρκεια της κουβέντας η Μαρία Κεχαγιόγλου. «Μήπως γιατί δεν δεχόμαστε αυτό που έχουμε και δεν αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε;», σχολιάζει η Σύρμω Κεκέ. Η Μαρία Κεχαγιόγλου ερμηνεύει μια υπερσεξουαλική ξενοδόχα, η Σύρμω Κεκέ μια παρθένα γεροντοκόρη: οι δυο τους μοιάζουν αντίθετοι πόλοι στο Costa Verde, ξενοδοχείο σε έναν απομακρυσμένο λόφο κάπου στο Μεξικό. Σε έναν τόπο οριακό, το ξενοδοχείο αποτελεί καταφύγιο κάποιων περιπλανώμενων ψυχών: ενός αποσχηματισμένου ιερέα –νυν ξεναγού–, μιας ζωγράφου που συνοδεύει τον υπέργηρο ποιητή παππού της, μιας ομάδας κοριτσιών με την υπερσυντηρητική δασκάλα μουσικής. Στη «Νύχτα της Ιγκουάνα», ένα από τα πιο γοητευτικά, αν και λιγότερο παιγμένα στη χώρα μας έργα του Τενεσί Ουίλιαμς, η ερωτική σκηνή της έναρξης προδικάζει ένα έργο έντονης εσωτερικής δράσης. Για λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες παρακολουθούμε τους ήρωες να έρχονται αντιμέτωποι με τα ζωτικά τους ψεύδη. «Το Μεξικό είναι ένας τόπος ελευθερίας για τους Αμερικανούς. Ολα τα πρόσωπα του έργου δεν έχουν ισορροπία ανάμεσα στο πνεύμα και στο σώμα τους. Παλεύουν με τις σκιές τους», λέει η σκηνοθέτις και μεταφράστρια του έργου Μαρία Μαγκανάρη, τονίζοντας τη μεγάλη επιρροή του διάσημου Ελβετού ψυχιάτρου και ψυχαναλυτή Καρλ Γιουνγκ στο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς.
«Ο Αμερικανός συγγραφέας είχε δύο επιρροές: από τον Γιουνγκ και τη φιλοσοφία του βουδισμού. Ο Ουίλιαμς ήλθε σε επαφή με τη Θεωρία της Σκιάς του Γιουνγκ, με την οποία περιγράφεται αυτό που δεν θέλουμε να είμαστε, αυτό που σιχαινόμαστε, που θέλουμε να κρατήσουμε κρυφό», λέει η Μαρία Μαγκανάρη, η οποία με τη σκηνοθεσία της επιχειρεί να εικονοποιήσει το στοιχείο της σκιάς – οι σχετικές σκηνές με το κορίτσι και τον παππού είναι έντονα ατμοσφαιρικές με τη λεπτή υπογράμμιση της κομψής μουσικής της Nalyssa Green μέσα σε ένα σκηνικό νοτισμένο από τη ζέστη και την υγρασία (σκηνικά: Τίνα Τζόκα, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη). «Το έργο είναι γεμάτο αρχετυπικά. Εξελίσσεται μέσα σε μια θηριώδη φύση, με τις εντάσεις του καιρού να “συνοδεύουν” στην πορεία προς την κορύφωση. Σαν τα πρόσωπα να αφήνονται σε αυτό που υπαγορεύει το περιβάλλον», παρατηρεί η Σύρμω Κεκέ.
«Η Μαξίν βλέπει και αντιμετωπίζει τις σκιές της. Μπορεί να προβάλλει μια ζωώδη, εξωστρεφή εικόνα, αλλά αυτό αποτελεί το περίβλημά της», σημειώνει η Μαρία Κεχαγιόγλου για τον ρόλο της. «Ακούει το σώμα της, τα πάθη της. Οι εκρηκτικές συμπεριφορές που βλέπουμε στη ζωή συχνά προέρχονται από ένα μπλοκάρισμα της επιθυμίας, το οποίο έχει τη βάση του στην οικογένεια. Ο Ουίλιαμς έχει βάλει στοιχεία του στον ρόλο του αποσχηματισμένου ιερέα – νυν ξεναγού, του Σάνον», προσθέτει.
«Μόνη ελπίδα να διασωθούν οι ήρωες είναι να βρουν παρηγοριά στην “καλοσύνη των ξένων”», λέει η Μαρία Μαγκανάρη, θυμίζοντας μια εμβληματική φράση της Μπλανς Ντιμπουά. Εγκλωβισμένοι στα στερεότυπα της οικογένειας και στη δίνη της ζωής τραυματιζόμαστε, και για επούλωση στα τραύματά μας αποζητούμε τη συμπόνια, την αληθινή προσέγγιση των ανθρώπων, την καλοσύνη.
Απόστολος Λακασάς, 21.10.2021, Καθημερινή
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Περισσότερα για την παράσταση και αγορά εισιτηρίων:
