Η φετινή θερινή περιπέτεια στο αρχαίο δράμα κλείνει με θετικό πρόσημο. Είδαμε καλού επιπέδου παραστάσεις στην Επίδαυρο ή παραστάσεις που έστω κάποιες πτυχές τους κατάφεραν να προσθέσουν στη συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο οι Έλληνες καλλιτέχνες κοιτάζουν την ελληνική τραγωδία. Το ιερό δισκοπότηρο της παγκόσμιας δραματουργίας δεσμεύει – μην ξεχνάμε – τους δημιουργούς σε μια ανομολόγητη εγκράτεια και σπανίως ξεπερνιέται αυτό το εμπόδιο.[..]

[...]Ευτυχής διάψευση του κανόνα υπήρξε και ο «Προμηθέας δεσμώτης». Ένα έργο παραδοσιακά εγκλωβισμένο στην στατικότητα του, που έμοιαζε να δένει τα χέρια των σκηνοθετών (εκτός από του ήρωα του) συνάντησε εδώ μια πυκνή, εκρηκτική απόδοση. Ο αισχύλειος μύθος στη σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη και μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα αρχίζει στην πέτρινη εξορία του Καυκάσου και δεν τελειώνει πουθενά. Και δεν θα τελειώσει – τουλάχιστον, όσο υπάρχουν «βία και τρόμος, αδικία και εξουσία». Η ανάγνωση επιτυγχάνει να συνομιλήσει τόσο με τη διαχρονία όσο και με το εδώ και τώρα· απευθυνόμενο δε, σε μια κοινωνία που παρακολουθεί τον εαυτό της συχνά ‘φυλακισμένο’ σε προμηθεϊκά δεσμά.

Όλα τα δυναμικά στοιχεία που έχουν χαρακτηρίσει τις, μεγάλης πνοής, σκηνοθεσίες του Άρη Μπινιάρη σε αρχαίες τραγωδίες (σ.σ. «Πέρσες» και «Βάκχες») – η ορμή, η ενέργεια, η μουσική προσέγγιση του λόγου, η μουσική ως στοιχείο της δραματουργίας και η εικονοκλαστική θεώρηση – υπάρχουν κι εδώ κάτω από μια καλοκουρδισμένη παραστασιακή δομή. Και μ’ ένα θίασο που ενσωματώνει αυτήν την προβληματική: Τον Γιάννη Στάνκογλου στον επώνυμο ρόλο – πιο εσωτερικό από ποτέ – και τους Αλέκο Συσσοβίτη, Ιωάννη Παπαζήση, Ηρώ Μπέζου, Δαυίδ Μαλτέζε να εμψυχώνουν τα αρχέτυπα πάνω σε έναν εξπρεσιονιστικό καμβά.

Στέλλα Χαραμή, 20.9.2021, monopoli.gr

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ