Είδα τον Προμηθέα Δεσμώτη. Μια σκηνική προσέγγιση αρκούντως τολμηρή αλλά και προσεκτικά πλαισιωμένη. Ούτε λιλιά ούτε φλυαρίες. Ρυθμός, μουσικότητα, κίνηση, καθαρή στόχευση και πάνω απ’ όλα λόγος κρυστάλλινα αρθρωμένος. Λόγος διαπεραστικός. Ναι, ναι, ακούστηκε ολοστρόγγυλος ο λόγος του ποιητή, το ποδοβολητό των λέξεων, το άρωμα τους, η "γοητευτική επικινδυνότητα" τους, στην έξοχη μετάφραση του Μπλάνα (προσεκτικά "πειραγμένη" από τον σκηνοθέτη). Λόγος: ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ο καταλύτης. Και για όσους θεωρούν ότι το μικρόφωνο (ή το χειλόφωνο) βλάπτει τον ηθοποιό, να πω ότι διόλου δεν βλάπτει (ούτε και σε αυτήν την "ιερή" Επίδαυρο) εφόσον χρησιμοποιείται σωστά και με άποψη. Το μικρόφωνο αποσπά τη φωνή από το σώμα, μεγαλώνει τον όγκο της, τη μετατρέπει σε ακαριαίο επιτελεστικό δρώμενο. Της δίνει με άλλα λόγια χώρο να είναι ο εαυτός της, ώστε να μας πει τι μπορεί να κάνει με τα νοήματα που κουβαλά. Είναι ακριβώς όπως το close up στον κινηματογράφο. Τη φέρνει πιο κοντά μας. Την κάνει πιο δική μας. Την αισθανόμαστε, σχεδόν την αγγίζουμε. Βρήκα έκτακτη την επιλογή του σκηνοθέτη να γεμίσει το θέατρο με τον όγκο των λεξεων ενός έργου που μιλά για εξουσία, για δύναμη. Νιώσαμε αυτή τη δύναμη στο πετσί μας. Νιώσαμε να μας πολιορκεί, να μας ξεσηκώνει. Να μας φοβίζει. Είδαμε το ανθρώπινο δράμα και μέσα απο τα...αυτιά μας. Ναι. Ακριβώς έτσι. Μια απόλυτα σύγχρονη ανάγνωση του Λόγου. Κάτι που η οπτική κουλτούρα του διαδικτύου μας έκανε να ξεχάσουμε. Ξεχάσαμε ότι έχουμε αυτιά. Γι’ αυτό μας πόνεσαν και μας άγγιξαν τα λόγια του ποιητή.

Η πληρέστερη κατά τη γνώμη μου σκηνοθετική δουλειά του Άρη Μπινιάρη. Έκτακτος ο Στάνκογλου στον ρόλο του Προμηθεα. Μόνο καλά λόγια για όλους και όλες. Μια παράσταση επιτέλους με καθαρή άποψη και ανθεκτικά στηρίγματα. Φως σε μέρες σκοτεινές.

Σάββας Πατσαλίδης, 29.7.2021