Η Μήδεια είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος, που το ερωτικό πάθος του σκοτίζει το λογικό, όπως στον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, διαβάζουμε. Το πάθος για καταστροφή είναι επίσης ένα δημιουργικό πάθος, απαντάμε εμείς με μια πολύτιμη ρήση του Μιχαήλ Μπακούνιν.

Ο Καραγάτσης, με την πολυδιάστατη πένα του, που μέσα στην κυνικότητα και την ματαιότητα της, κρύβει απύθμενη κατανόηση για τα ανθρώπινα συναισθήματα που γεννούν τα δεινά, μας εξιστορεί μια ιστορία, τροφή για σκέψη ή τροφή για την καρδιά μας. Ανάλογα τι αντέχει η ψυχή του καθενός.

Είναι η Ελλάδα φιλόξενη; Ή όλο αυτό το prestige είναι προϊόν μυθοπλασίας και “νησιωτικό” αφήγημα; Ένα επίπονο ερώτημα. Μια ακόμα πιο δυσβάστακτη απάντηση. Ας ανατρέξουμε.

Μια γυναίκα, η Γαλλίδα Μαρίνα Μπαρέ, συνεπαρμένη από την μαγεία της κλασσικής ελληνικής παιδείας και του έρωτα, βρίσκει τη νέα της πατρίδα. Την Ελλάδα. Όλα φαντάζουν ειδυλλιακά. Όμορφα τοπία, άνθρωποι που ξενυχτούν ανέμελοι, οικογενειακή θαλπωρή. Ή μήπως όχι;

Η ελληνική κοινωνία, είναι μια κλειστή κοινότητα με όρους Omertà. Μπορεί να φιλοξενήσει ανθρώπους με επιτυχία, αλλά αρνείται πεισματικά, να τους αφομιώσει, όχι μονάχα αυτούς που προέρχονται από ανατολικές χώρες για τους οποίους “παραμονεύει” ο παράγοντας του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας  , αλλά και εκείνους από την Δύση που σε θεωρητικό επίπεδο διακρίνουν περισσότερα “κοινά”. Μας θυμίζει μάτια που κοιτούν εχθρικά, οτιδήποτε ξένο, οτιδήποτε νέο, οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να συνταράξει τα οπισθοδρομικά και ήρεμα – συνάμα επικίνδυνα – νερά της.

Υπήρξε θύμα αυτού του συμπλέγματος η Μαρίνα Μπαρέ;

Σαφώς και υπήρξε. Τα προσωπικά ανθρώπινα τραύματα, ανεξίτηλα στην ψυχή. Ναι, ο νους καμία φορά – υπό πίεση – ξεχνάει. Η μνήμη της καρδιάς, ποτέ. Ένα σμήνος από πάθη, δολοπλοκίες, πόνο, αμαρτίες, συναισθηματικούς εθισμούς, οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Πολλώ μάλλον σε μια τέτοια απροσάρμοστη κοινωνία.

Ο Καραγάτσης, αρνείται φαινομενικά την αγάπη. Αποδέχεται την εξουσιαστική της τάση. Η αγάπη εν μια νυκτί , καταστρέφει ή σώζει τις ζωές των ανθρώπων. Ο ίδιος κολυμπάει στα νερά των δικών του απέραντων δεινών. Η κυνική του ματιά, σαφώς επηρεάζει και επηρεάζεται. Ο συγγραφέας, εναποθέτει προσωπικά βιώματα και σκέψεις στα πρόσωπα των “ηρώων” του. Η καταστροφή, φαντάζει μονόδρομος. Το δυσκολότερο κατόρθωμα σε ολάκαιρη τη Γή, θα έπρεπε να είναι ο συντονισμός μυαλού και καρδιάς.

Την σκυτάλη από τον Καραγάτση, παίρνει ο Στρατής Πασχάλης. Πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις στην θεατρική σκηνή τα δάκρυα που συνοδεύουν την ανθρώπινη καταστροφή; Να μεταφράσεις τον ανθρώπινο πόνο σε θέαμα; Και να καταφέρεις μάλιστα να ξεφεύγει από το θεαθήναι και να το συναντάς σε κάποιο λεξικό της φαντασίας σου, στα συνώνυμα της λέξης ουσία;

Τα ηνία της «θεατρικής σκυταλοδρομίας» διεκδικεί ο Δημήτρης Τάρλοου. Η σκηνή ζωντανεύει μέσα από την σκηνοθετική του προσέγγιση σε ένα πένθιμο κλίμα. Αντιφάσεις. Ο Τάρλοου χαρίζει ζωή σε ήρωες και εκείνοι τις χάνουν. Τις καταστρέφουν. Τις ποδοπατούν.

Η νηφαλιότητα που συνοδεύει τον πόνο στην σκηνή – η βαθιά κατανόηση του εσωτερικού πόνου για να ακριβολογούμε – συνθέτει μια ζωή που εξιστορείται μπροστά στα μάτια μας, που όμως ως ανθρώπινες οντότητες παρατηρούμε από τα έξω προς τα μέσα σαν αστρική προβολή.

Η Μαρίνα και η κόρη της Άννα, ο Γιάννης, ο Μήνας, η μετανάστρια από το Βιετνάμ και σεξεργάτρια Λίλη, η Ανεζιώ και μια άγνωστη φιγούρα. Η κοινωνία της καταπίεσης, της μυστικοπάθειας, της ανοχής, «τρώει τελικά τα παιδιά της»;

Στα μάτια τους αναδύονται ήλιοι και φεγγάρια. Συναισθήματα ξεχειλίζουν. Από τα μέτωπα μέχρι τα ακροδάχτυλα τους. Καθώς βλέπουμε την Μαρίνα (Αλεξάνδρα Αϊδίνη) να καπνίζει, ταξιδεύοντας με πλοίο την πίκρα της σκέψης, συναντάμε τα γνώριμα στοιχεία της ζωής μας. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν οικεία χαρακτηριστικά με τον ευατό μας. Ιδιαιτέρως όταν αυτός, χάνεται μέσα στα πάθη του, παρόλο που οι ιστορίες ποικίλουν. Και ίσως γιαυτό να τους νιώθουμε πιο δίπλα μας από ποτέ.

Ο έμπορος ναυτικός. Η Γαλλίδα Φιλελληνίστρια. Η οικονομική καταστροφή. Οι μοχθηροί συγγενείς. Η συναισθηματική κατάρευση. Και το δίπολο έρωτας ή θάνατος, να πλανάται στην αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ζούμε για να ερωτευόμαστε και πεθαίνουμε από έρωτα.

Την στιγμή που η τέχνη νυμφέευται την ίδια την ζωή, το δευτερόλεπτο που ο άνθρωπος γεννάει τον ρόλο, την ημέρα που η αυτοκαταστροφή ζωντανεύει στη σκηνή και η αμφισβήτηση των παραδοσιακών αφηγημάτων παίρνει σάρκα και οστά, τότε γεννιέται η Μεγάλη Χίμαιρα.

Όλη η ανθρωπότητα είναι ένα πάθος. Χωρίς πάθος, η θρησκεία, η ιστορία, τα μυθιστορήματα, η τέχνη δεν θα υπήρχαν. – Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Ιόλη Μπέη, 22.3.2021, culturenow.gr

Περισσότερα & αγορά εισιτηρίου: https://bit.ly/3rBLyPN