Ο χρόνος δουλεύει υπέρ του στο Θεατρο. Μιλάω γιά τον Δημήτρη Ταρλοου που σε μιά εποχή που όλοι πασχίζουν να φτάσουν αυτομάτως, αυτός με την υπομονή που διακρίνει τον αληθινό καλλιτέχνη, ακολουθεί τον δρόμο που μόνος, με τα ιδια του τα χέρια ανοίγει. Ο Ταρλοου, το εχω ξαναγράψει, γιά μένα είναι από τους λίγους ανθρωπους που κάνει θέατρο γιατί εχει προσωπικό όραμα, εχει στόχο και δεν τον χάνει από τα μάτια του. Πριν πω οτιδήποτε άλλο για το έργο του Τσέχωφ και τους συντελεστές θελω να σημειώσω το σημαντικότερο της παράστασης, όπως το είδα εγώ και το έζησα σαν θεατής. Σπάνια μου συμβαίνει αλλά μου συνέβη σε αυτή την παρασταση: ένιωσα να βιώνω τον χρόνο, την πλήξη των ηρώων, ένιωσα κι εγώ μέρος του δωματίου που είναι η σκηνή, τις αντιφάσεις και τις διαφορες των ηρώων, τα αδιέξοδα και την απελπισία που οδηγει στα μοιραία λάθη, τις ανεπανόρθωτες αποφάσεις απόγνωσης που μας οδηγουν στη γνώση ότι τιποτα δεν μας αποθεώνει όταν αφηνόμαστε στην καρδια μας, μόνο στα τυφλά συναισθήματά μας. Γιά να φτάσουμε το στόχο είναι απαραίτητη η επιβολή ενός ελέγχου στον άγνωστο εαυτό μας, στο υποσυνείδητο που κατευθύνει χωρις να μας ρωτάει. Σε αυτή την παρασταση έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να μπει στη δράση, να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, να επέμβει, να πω δυό λόγια άλλοτε στην Ολγα και άλλες φορές στο αυτί της Μαρίας και της Ειρήνης. Αυτο γιά μένα συνιστά καλό θέατρο. Σε ανεβάζει στη σκηνή και σε κάνει μέρος της δράσης. Συμμετέχεις στη δράση όπως στη ζωή. Το θέατρο σε μαθαίνει να ζεις, άρα να σκέφτεσαι και να δρας και να δρας χωρίς να σκέφτεσαι! Γιατί όσο είναι απαραίτητο το ένα είναι και το άλλο απαραίτητο στη ζωή.Ο Τσέχωφ και οι «Τρεις Αδελφές», ερευνούν τα ανείπωτα που καθορίζουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές, αυτά που είναι τις περισσότερες φορές κάτω από τις φανερές ανεξήγητες αντιδράσεις. Ο Τσεχωφ μαγικά μας βάζει στην κουζίνα των σχέσεων. Χωρίς ο λόγος του να υποδεικνύει, αποκαλύπτει την επιρροή των κοινωνικων συμβάσεων στις αποφάσεις ζωής του καθενός μας, την δυναμη επιρροής του όποιου ηθικού κωδικα και του πολιτισμού της συναναστροφής στις αποφάσεις μας. Έξοχο εργο, τόσο αρχαίο όσο επίκαιρο!

Η απόδοση στα ελληνικά _ευστοχος ο χαρακτηρισμός από τον ερμηνευτή_και η δραματουργική επεξεργασία ευρηματική, χωρίς να χάνει την πίστη της στο αρχικό κείμενο και την πρόθεση του συγγραφέα.
Η σκηνοθεσία το σημαντικότερο πλεονέκτημα της παραστασης. Νιώθεις οτι όλα γίνονται σε ρέοντα χρόνο κι ας υπάρχουν τα χρονικά άλματα. Το εντυπωσιακό σε αυτή την παρασταση είναι οτι σκηνοθετικά πέτυχε το τρικ του θεατρου να μη φαινεται και να νοιωθεις οτι ζεις κι όχι ότι βλέπεις πως είναι να ζεις! Για μένα ίσως η πιό ποιοτική στιγμή του σκηνοθέτη Δημήτρη Ταρλοου στο θέατρο.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, είναι μια κρυφή παρτιτουρα πάνω στην οποία πατάει και πετάει ο λόγος, χωρίς να σε ξεγελάει οπτικά και να χάνεις το νόημα. Στην αρχή παραξενεύεσαι: γιατί αυτο το ντηζάιν στα έπιπλα; Στη συνέχεια εξοικειώνεσαι και νιώθεις ότι μόνο πάνω σε ένα τέτοιο καναπέ θα μπορούσε να ξαπλώσει το άβολο της πλήξης.
Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασιου όριζαν την δράση και μεταμόρφωναν κάθε φορά τον χωρο κι αυτό είναι ένα βασικό ζητούμενο.
Τωρα οι ρόλοι-ηρωες του Τσεχωφ ευτύχησαν... Εξαιρετικές και οι τρεις αδελφές. Παπαληγουρα, Αϊδίνη, Παππά, δίνουν σκυτάλη η μιά στην αλλη το ταλέντο τους και το αποτέλεσμα ένα μοναδικό συνολο. 
Κανενας από τους ηθοποιούς δεν υστέρησε και κανένας δεν διεκδίκησε την διακριση του χτυπώντας το συνολο.

Με άλλα λόγια, παράσταση εξαιρετική που δεν πρέπει να χάσετε. Η μεγαλη διαρκεια δεν είναι σε αυτή την παρασταση ντεζαβαντάζ. Αντιθέτως είναι το πλεονέκτημά της.  

Θανάσης Λάλας