Στην παράσταση This not Romeo and Juliet που παίζεται μέσω live streaming στο θέατρο Πορεία, είσαι θεατής ενός ντέρμπι μεταξύ πραγματικότητας και λυρισμού. Κερκίδα και γήπεδο γίνονται ένα και το σκορ δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς.
Ο Αργύρης Πανταζάρας και η Έλλη Τρίγγου δεν είναι ένας Ρωμαίος και μία Ιουλιέτα μιας άλλης εποχής. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ζευγάρι που προσπαθεί να κρατήσει τη σχέση του ζωντανή (#διπλης) ερμηνεύοντας παράλληλα τους ρόλους της ιστορίας του William Shakespeare.
Είναι εσύ, εγώ, ο διπλανός, η διπλανή, οι γείτονες, όσοι κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή γύρω μας, όλες αυτές τις παράξενες σεζόν του lockdown. Με τις ανησυχίες, τους φόβους, τις αγωνίες, τους προβληματισμούς, που βιώνουμε (σε μεγέθυνση αυτή την περίοδο) οι περισσότεροι.Σ’ αυτόν τον αγώνα, οι δυο τους κάνουν συνεχώς τρίπλες για να ξεφύγουν από τον κυνικό ρεαλισμό και να μπουν στο ποιητικό σύμπαν. Και το αντίστροφο. Και συμβαίνει με τόσο έξυπνο τρόπο, που από ένα σημείο και μετά, νιώθεις πως δεν υπάρχει κάποιος διαχωρισμός. Οι καθημερινοί διάλογοι του 2020 γίνονται μέρος των σαιξπηρικών διαλόγων του 1597 σαν φυσική τους συνέχεια. Αυτό το mindgame συμβαίνει ευτυχώς, χωρίς να σε βγάζει εκτός κλίματος.
Οι πρωταγωνιστές σπάνε τους τέταρτους τοίχους. Ξεσπούν εντός κι εκτός σκηνής. Επιστρέφουν ξανά. Δεν φοβούνται να γίνουν ωμοί και ευάλωτοι, την ίδια στιγμή. Βάζουν ο ένας γκολ στο τέρμα του άλλου κι έρχονται πάλι ισοπαλία. Θυμούνται αποσπάσματα από ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη, της Μαρίας Πολυδούρη και της Sylvia Plath. Επιλέγουν για soundtrack, τραγούδια που είναι λες και γράφτηκαν για εκείνους. Όλα αυτά ακούγονται και λέγονται την κατάλληλη στιγμή και δεν σου προκαλούν σύγχυση. #win
Κατά τη διάρκεια της live streaming προβολής (ένα έξτρα μπράβο για την κινηματογράφηση) του This is not Romeo and Juliet, ανταλλάσσαμε μηνύματα με φίλους που την παρακολουθούσαμε ταυτόχρονα. Σ’ αυτό που συμφωνήσαμε όλοι είναι μπορεί να βλέπουμε ένα έργο από απόσταση αλλά νιώθουμε έστω και σε μικρότερο βαθμό, την ενέργεια και τη φόρτιση της θεατρικής πλατείας. Κι αυτό δεν είναι εύκολη αποστολή.Οι ερμηνείες της Τρίγγου και του Πανταζάρα είναι τόσο φυσικές που νομίζεις πως δεν έχουν αποστηθίσει κάποιο κείμενο. Η υπέροχη κατασκευή – trasnformer του σκηνικού αλλάζει συνεχώς μορφή σαν ένας ζωντανός οργανισμός, που ακολουθεί και ακούει τους ήρωες όση ώρα προσπαθούν να προλάβουν το όποιο τέλος. Και την όποια (ξαν)αρχή.Όμως το καλύτερο με αυτή την παράσταση, είναι πως όλα είναι προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια για να αυτοκαταστραφούν το επόμενο δευτερόλεπτο.
Δεν είναι ένας Ρωμαίος και μια Ιουλιέτα. Δεν είναι μια ιστορία αγάπης.
Δεν είναι μια ιστορία θανάτου. Είναι σίγουρα μία παράσταση που τη συζητάς για αρκετή ώρα μετά την υπόκλιση.
Κική Παπαδοπούλου, joinradio.gr, 12.11.2020
