Περίμενα να παρακολουθήσω την παράσταση «Τhis is not Romeo and Juliet” σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Αργύρη Πανταζάρα, δραματουργία Θεοδώρας Καπράλου, μετάφραση Β.Καρθαίου, με πρωταγωνιστές τον Αργύρη Πανταζάρα και την Έλλη Τρίγγου,από τον περασμένο Μάρτιο που ήταν προγραμματισμένη η έναρξή της, στο Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ.
To κλείσιμο των θεάτρων είχε σαν συνέπεια την αναβολή της παράστασης. Δεύτερο lockdown και εγώ στον καναπέ του σπιτιού μου παρακολουθώ την πολυαναμενόμενη παράσταση σε live streaming. Φυσικά θέατρο είναι η άμεση συναισθηματική επαφή κοινού και ηθοποιών, όμως η άκρως επαγγελματική λήψη του Θεάτρου ΠΟΡΕΙΑ, με αποζημιώνει. Εύχομαι να μπορέσω να το δω και στην θεατρική αίθουσα, έστω και με μάσκα και με την απόσταση των δύο μέτρων
Δύο αιώνιοι έφηβοι ερωτεύονται σε ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων. Ονειρεύονται, δραπετεύουν από την ζωή. Εισβάλλουν στο θέατρο, έχοντας σαν φυλακτό το Σαιξπηρικό αριστούργημα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».Οι δυο πρωταγωνιστές χρησιμοποιούν ως σημείο εκκίνησης το κείμενο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και προσπαθούν να βρουν τα δικά τους λόγια, τις δικές τους σκέψεις για να εκφράσουν τον έρωτά τους. Θα ζήσουν και αυτοί την ιστορία τους όπως οι πρωταγωνιστές της πιο διάσημης ερωτικής ιστορίας του κόσμου ή θα βρουν τη δική τους διέξοδο; Θα πεθάνουν, άραγε, όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα; Ο έρωτάς τους θα πεθάνει; Ή θα βρουν τον τρόπο να ζήσουν το ακραίο συναίσθημα του ατόφιου έρωτα χωρίς να μπει σε αυτή την ιστορία ένα τέλος, ένας θάνατος, ένας χωρισμός;
Πολλοί άνθρωποι στην ιστορία έχουν παρομοιάσει τον έρωτα με τον θάνατο. Δικαίως, γιατί μοιάζουν. Άραγε δεν βιώνουμε τον έρωτα ως χάσιμο, ως χάσιμο του εαυτού μέσα από την άνευ όρων ένωση; Δεν βιώνουμε τον έρωτα ως θάνατο, ως έναν υπέροχο, όμως, θάνατο, όταν μέσα από αυτή την ένωση όλα όσα πιστεύαμε για τον κόσμο τον ίδιο παύουν να ισχύουν- και πεθαίνουν; Δεν βιώνουμε τον έρωτα ως θάνατο όταν ο άνθρωπος με τον οποίον είμαστε ερωτευμένοι με μια του μόνο ματιά μπορεί να διαλύσει την εικόνα που είχαμε χτίσει για τον εαυτό μας και τους περιορισμούς μας; Θάνατος των περιορισμών ο έρωτας. Οι ερωτευμένοι όλα τα μπορούν, είναι δυνατοί, είναι άτρωτοι.
Και όπως μας λέει και ο πρωταγωνιστής: «Ό,τι ο έρωτας μπορεί, το κάνει κιόλας».
Πάνω στις μεταπτώσεις του έρωτα είναι βασισμένη και η σκηνοθεσία του Αργύρη Πανταζάρα. Μια σκηνοθεσία ποιητική, ποιοτική και μεστή.
Oι πρωταγωνιστές μας θα καταφέρουν να ξεφύγουν από το αρχέτυπο του καταδικασμένου έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;
Τα σκηνικά, δημιουργία Δήμητρας Ζίγκαρις, και αποτελούμενα από κυψέλες διαφορετικών επιπέδων, εξαιρετικής ομορφιάς, είναι τόσο λειτουργικά που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της παράστασης και καταλήγουν να λειτουργούν ως ένας τρίτος πρωταγωνιστής.
Οι καθρέφτες αντικατροπτρίζουν τα είδωλα των πρωταγωνιστών και των αντικειμένων που βρίσκονται μέσα στα πρίσματα – κυψέλες, καθώς ανοίγουν οι πόρτες και εμφανίζονται ρούχα, λουλούδια και ο φωτισμός να δίνει μια εξωπραγματική εικόνα.
Ο φωτισμός, εξαιρετική δουλειά του Σάκη Μπιρμπίλη, δημιουργεί ανεπανάληπτης ομορφιάς σκηνές, παρουσιάζοντάς μας μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Μας βοηθάει να δούμε τις διαφορετικές φάσεις της σχέσης των πρωταγωνιστών.
Η σκηνή που «μιλούν» μόνο τα σώματα των δυο πρωταγωνιστών, αγγίζοντας μόνο ο ένας τον άλλον είναι μία από τις ωραιότερες και δυνατότερες σκηνές. Παρακολουθούμε θέατρο μέσα στο θέατρο. Μεταφερόμαστε στο τότε και στο σήμερα, άλλοτε με έμμετρο και άλλοτε με καθημερινό λόγο.
Οι πρωταγωνιστές βιώνουν μια ερωτική ιστορία με τα πάνω της και τα κάτω της, μια ιστορία στα άκρα, όπου η στοργή γίνεται βία και η βία γίνεται χάδι, όπου το φιλί γίνεται θυμός και ο θυμός γίνεται αποδοχή. Μπορούν, άραγε, οι ερωτευμένοι να ξεφύγουν από την εικόνα που έχουν χτίσει για το πώς πρέπει να είναι ο έρωτας; Μπορούν να ξεφύγουν από το αρχέτυπο του Ρωμαίου και της Τζουλιέτας, όπως αποκαλεί την αγαπημένη του ο πρωταγωνιστής; Ένας μεγάλος έρωτας είναι μόνο ο απαγορευμένος έρωτας, ο καταδικασμένος; Πόσο εύκολα ξεπερνούμε αυτή την λανθασμένη πεποίθηση;Συγκλονιστικός ο μονόλογος του πρωταγωνιστή όταν νομίζει πως η αγαπημένη του πέθανε: Μια ακόμη κορυφαία, πληθωρική, δυναμική στιγμή της παράστασης, με τον Αργύρη Πανταζάρα να δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας. Χειμαρρώδης, πειστικότατος, καίριος.
Εξαιρετική και πρωτότυπη η δουλειά που έχει γίνει στα κοστούμια των δύο πρωταγωνιστών από την Λίνα Σταυροπούλου και Τζίνα Ηλιοπούλου. Τόσο το κοστούμι του Αργύρη Πανταζάρα, όσο και τα υπέροχα φορέματα της Έλλης Τρίγγου, η οποία αλλάζει τα φορέματα επί σκηνής. Και το κόκκινο ρουμπίνι που ενώνει τα φλογισμένα από έρωτα χείλη τους κλέβει την παράσταση.
Μοναδική η επιλογή των τραγουδιών που ακούγονται κατά την διάρκεια της παράστασης. Επιλογή μουσικής Γιώργου Πούλιου.
Έλλη Τρίγγου, Αργύρης Πανταζάρας ένα ζευγάρι με τρομερή χημεία μεταξύ τους, μια χημεία που εντυπωσιάζει. Θεωρώ και τους δύο πρωταγωνιστές από τους καλύτερους της γενιάς τους. Έντονες ερμηνείες, με σκηνική άνεση και ερμηνευτική βαρύτητα, με δυναμικά εκφραστικά μέσα. Σαρωτική η ερμηνεία και των δύο πρωταγωνιστών. Εντυπωσιακή κίνηση και πλαστικότητα σωμάτων (επιμέλεια κίνησης Κωνσταντίνου Παπανικολάου).
Εν κατακλείδι στην online παράσταση This is not Romeo and Juliet παρακολούθησα μια παράσταση διαμάντι. Με ερμηνείες που αξίζουν πολλά βραβεία, ένα εξωπραγματικό, πρωτότυπο σκηνικό, υπέροχη μουσική και φωτισμό που απογειώνει την παράσταση. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα μόλις με το καλό ανοίξουν τα θέατρα να μη χάσετε την ευκαιρία να την παρακολουθήσετε. Καλή σας θέαση.
Βίβιαν Μητσάκου, theaterproject365, 16.11.2020
