Το θέατρο της Κυριακής έμοιαζε πάντα με παυσίλυπο- ναι, για τον αναμενόμενο λόγο.
Θα είχαμε αγοράσει τα εισιτήρια αρκετές ημέρες νωρίτερα, με μια εμμονή στη δια ζώσης συναλλαγή, σαν μέρος της ιεροτελεστίας. Με τα ωραία ρούχα και τα φρεσκοπλυμένα από το καθαριστήριο παλτό θα μπαίναμε στο μετρό και θα φθάναμε ως το κέντρο. Τσάι στο χέρι και περπάτημα μέχρι την πόρτα του θεάτρου. Θα προτιμούσαμε την απογευματινή.
Να έχουμε χρόνο για ανάλυση μετά την παράσταση, στα πεζοδρομιάτα σκαμπό της Κολοκοτρώνη ή στα πλαϊνά τραπεζάκια του πρώην Zonars. Δίπλα στο “μανιτάρι” για να μπορεί ο καπνιστής της παρέας να εκφραστεί ελεύθερα. Θα ήταν όλα οικεία και αναγκαία, μέρος μιας γνώριμα ζωογόνου ρουτίνας.
Το πρώτο θέατρο της φετινής σεζόν, όμως, με βρήκε με μυρωδάτες πιζάμες και μια φλις, μπλε κουβέρτα, στο σαλόνι του σπιτιού μου. Αγόρασα ηλεκτρονικά εισιτήριο λίγη ώρα πριν την έναρξη. Δεν χρειάστηκε να τρέξω στην αποβάθρα για να προλάβω την τελευταία πόρτα του συρμού, το μόνο που χρειάστηκε ήταν να κλείσω τα φώτα, 2 λεπτά πριν την προβολή.
Αντί για αυλαία, το κουμπί που με μετέφερε στον μαγικό κόσμο του live streaming.
Play it- Play me.
Παραστάσεις σε live streaming, συναυλίες σε live streaming, ζωή σε live streaming που δεν παύει να είναι ζωή. Γράφω και από τα ηχεία μου ακούω τη συναυλία της Ελένης Καραΐνδρου από το «παράθυρο» του Νιάρχος και τα έγχορδα που πάλλονται στους κινηματογραφικούς της ήχους μου δίνουν ανάσες.
Για δες που η ζωή που μοιάζει με ζωή μπορεί τελικά και να είναι ζωή. Μπορεί να βρει χαραμάδες που επιτρέπουν την ύπαρξη και να χωθεί για να βγει μπροστά μας.
Με σημάδια στα πόδια, αλλά όρθια.
Η ζωή που συνεχίζεται έξω από εμάς, έξω από τα παράθυρα και τα τριπλά φίλτρα της χειρουργικής μάσκας και που σήμερα μοιάζει με ταινία, μας δίνει μέσα στο χάος της την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τη δύναμη του «μπορώ». Όσα «μπορώ» στεριώνουν τα πόδια γίνονται πυξίδες για όσα λύγισαν.
Και το «μπορώ» του πολιτισμού τώρα είναι πιο απαραίτητο από ποτέ. Ωραίο «παιχνίδι» αυτό.
Δίνεις- παίρνεις για να έχουμε όλοι στο τέλος. Θα χάσεις πολλά, είναι σίγουρο, αλλά δε θα μείνεις με αρνητικό παρονομαστή στο τέλος και αυτή θα είναι μια νίκη που εάν την καταφέρουμε, θα έχουμε κερδίσει όλοι.

Στην οθόνη μου ζωντανεύει μια καλοκουρδισμένη, καλοστημένη, καλοσκηνοθετημένη παράσταση δια χειρός Α. Πανταζάρα. Μια παράσταση που εάν ο κόσμος δεν είχε βάλει ένα μικρό pause, τώρα θα παιζόταν στο Θέατρο Πορεία. Μια παράσταση που επειδή ο κόσμος δε γίνεται να πατήσει stop, προβάλλεται σε real time live streaming. “This is not Romeo & Juliet”. Ένα σύγχρονο ερωτικό παιχνίδι με αρχέγονους κανονισμούς. Εκείνη και Εκείνος και ο άχρονος έρωτας που ίδια τυραννάει και λυτρώνει τον άνθρωπο μέσα στους αιώνες. Μια σύγχρονη Ιουλιέτα που δε θυσιάζεται και προτιμάει να μετατρέψει το φαρμάκι του έρωτα σε ελιξίριο ζωής. Ένας σύγχρονος Ρωμαίος που προσπαθεί να κρύψει τη συναισθηματική του φύση μα αδυνατεί μπροστά στο φόβο της απώλειας. Ο έρωτας που ανεβοκατεβαίνει σε ένα σύγχρονο φουτουριστικό σκηνικό, γίνεται πρωταγωνιστής σε τρικάμερες λήψεις, γίνεται αντικείμενο διασκευής του αριστουργήματος του Σαίξπηρ, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», γίνεται το παιχνίδι στην υποκριτική δεινότητα της Ε. Τρίγγου και του Α. Πανταζάρα που με αριστοτεχνία στέκονται μπροστά σε ένα αόρατο κοινό και νοηματοδοτούν την πεμπτουσία της καλλιτεχνικής υπόστασης.
Με ρίσκο να μην πετύχει, με ρίσκο οι οθόνες να μείνουν κενές όπως και οι θέσεις, με ρίσκο ο ψηφιακός κόσμος να τους προδώσει. Κι όμως πέτυχε ντροπιάζοντας τα ρίσκα. Μα και να μην πετύχαινε, πάλι θα τα νικούσαν.
Γιατί το ποιείν είναι ο μεγαλύτερος και ίσως ο μόνος εχθρός του αδρανείν και αυτή η παράσταση ήταν μια όμορφη απόδειξη αυτής της αντιμαχίας.

Το άβολο κάθισμα του θεάτρου θα είναι πάντα καλύτερο από τον αναπαυτικό καναπέ. Όμως, μέχρι να έρθει ξανά εκείνη η ημέρα που θα αγγίζουμε με το σώμα όσα αγαπάμε και όχι μόνο με τη σκέψη, ας μένουμε ανοιχτοί στην ιδέα πως εμείς είμαστε οι πλάστες, εμείς και τα δημιουργήματα.

Veatricky Psychari, www.zvoura.gr, 12.11.2020