Η πολυαναμενόμενη παράσταση του Αργύρη Πανταζάρα βασισμένη στο κλασσικό αριστούργημα του Σαίξπηρ έκανε πρεμιέρα εχτές Τρίτη 13 Οκτωβρίου.
Η παράσταση ήταν αρχικά προγραμματισμένη ν’ ανέβει στο Πορεία την περασμένη άνοιξη, αλλά λόγω προληπτικών μέτρων για τον Covid-19 αναβλήθηκε μέχρι τώρα. Τα κλειστά θέατρα ανοίγουν ξανά μετά από 8 μήνες, με πληρότητα (για την Αττική) στο 30% των θέσεων κι εμείς δε βλέπουμε την ώρα να δούμε (με μάσκα) ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Το θέατρο μας χρειάζεται όλους αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Η δραματουργία της παράστασης (Θεοδώρα Καπράλου) είναι βασισμένη στο έργο Ρωμαίος κι Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, σε μετάφραση Β. Καρθαίου. Ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνοθετεί την παράσταση και μοιράζεται την σκηνή με την Έλλη Τρίγγου.
Υπόθεση: Δύο αιώνια έφηβοι ερωτεύονται σε ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων. Ονειρεύονται, δραπετεύουν από τη ζωή, και συνομιλούν με τον θάνατο! Σε έκσταση, υπό την επήρεια του έρωτα. Εισβάλουν στο θέατρο. Έχουν για φυλαχτό το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και είναι «βαριά οπλισμένοι» με όλα τα καταδικασμένα ζευγάρια του Σαίξπηρ. Ζευγάρια που έρχονται αντιμέτωπα με τον έρωτα, τον όρκο, την απόρριψη, και τον θάνατο. Δυο παιδιά που ήθελαν να χτίσουν τον δικό τους κόσμο και να δραπετεύσουν από αυτόν! Με δυο λόγια: οι ηθοποιοί της παράστασης υποδύονται δύο ερωτευμένους ηθοποιούς που υποδύονται το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα.
Η παράσταση
Η νέα δουλειά του Αργύρη Πανταζάρα και της ομάδας του Momentum, καταπιάνεται μ’ ένα κλασσικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας. Πρόκειται για μία παράσταση εν θεάτρω, με δύο πρωταγωνιστές που έχουν εκρηκτική χημεία. Η Θεοδώρα Καπράλου απομόνωσε τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες του πρωτοτύπου και συνέθεσε μια δραματουργία, όπου δύο ερωτευμένοι προσπαθούν να ζήσουν και να δημιουργήσουν μαζί, μοιάζουν όμως παγιδευμένοι στα αρχέτυπά τους. Η σκηνική δραματουργία εστιάζει στις ερωτικές σχέσεις με τα πάνω και τα κάτω τους, την ανθρώπινη επικοινωνία αλλά και το θάνατο. Οι σαιξπηρικοί χαρακτήρες αποτέλεσαν απλώς τον καμβά πάνω στον οποίο η Καπράλου συνέθεσε δικό της σκηνικό κείμενο. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σχέση των δύο ηρώων, που περνά από διάφορες ποιότητες και συναισθηματικές καταστάσεις, με δύο υπέροχους ρομαντικούς μονολόγους. Ωστόσο, σε ορισμένα σημεία φαίνονται οι «ραφές» του δικού της κειμένου πάνω στα αποσπάσματα της μετάφρασης του Καρθαίου, σαν οι ήρωες να «προσπαθούν» εναγωνιωδώς να μπουν στον κόσμο του Σαίξπηρ.
Το This is NOT Romeo and Juliet, όπως εμφαίνεται και στον τίτλο, δεν είναι άλλο ένα ανέβασμα του Ρωμαίος κι Ιουλιέτα, αλλά μια προσωπική διερεύνηση πάνω στα μεγάλα θέματα που θίγονται στο έργο, τον έρωτα, το μίσος, το φόβο του θανάτου. Από ένα σημείο και μετά, δεν μας ενδιαφέρει τόσο ο Σαίξπηρ, όσο η σχέση που διαγράφεται επί σκηνής. Ίσως και οι χαρακτήρες-ηθοποιοί του κειμένου να μην θέλουν να ζήσουν σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, αλλά να χαράξουν μια σχέση που θα διαρκέσει, ενώ τόσο ο Έρωτας όσο κι ο Θάνατος φαίνονται να τους προκαλούν δέος. Μια άλλη παράσταση που ανακαλούμε αφού δούλεψε προς αυτή την κατεύθυνση ήταν το Ρωμαίος κι Ιουλιέτα για 2 της Ομάδας Ιδέα. Σ’ εκείνη την περίπτωση όμως είχαμε δύο ηθοποιούς που ερμήνευαν όλους τους ρόλους του έργου, αξιοποιώντας διάφορα σκηνικά αντικείμενα και είδη θεάτρου. Εδώ, εστιάζουμε αποκλειστικά στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες και υπάρχει μια δραματουργική εξερεύνηση πίσω από αυτούς.
Ο Αργύρης Πανταζάρας κι η Έλλη Τρίγγου μοιράζονται την σκηνή κι η σκηνική τους χημεία είναι αξιοθαύμαστη. Η ερμηνεία τους έχει μια αμεσότητα, γνησιότητα και μια έντονη σωματικότητα (κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου). Η σκηνοθεσία του Πανταζάρα, αξιοποιεί τα διάφορα επίπεδα του σκηνικού χώρου, παίζοντας με την ιδέα των διάφορων επιπέδων που μπορεί να πάρει μια σχέση. Τα σχήματα του Σαίξπηρ (μπαλκόνι, τάφοι, ιερότητα της πρώτης αγάπης) αλλάζουν δομή, μα διατηρούν το περιεχόμενό τους. Από τις στιγμές της παράστασης που ξεχωρίσαμε ήταν ένα τρίλεπτο χωρίς λόγο, όπου οι δύο ηθοποιοί «εξερευνούν» ο ένας το σώμα του άλλου. Η σκηνή αυτή ξεχείλιζε από ερωτισμό και συναίσθημα χωρίς ούτε μια στάλα γυμνού κι αυτό είναι πάντα υπέροχο όταν συμβαίνει. Μια άλλη δυνατή στιγμή ήταν ο συγκινητικός μονόλογος του ηθοποιού (Πανταζάρας) όταν νόμιζε πως η κοπέλα του πέθανε. Η γνησιότητα κι η ένταση των συναισθημάτων που περιγράφονται, μπορούν άνετα να σταθούν δίπλα στη λυρικότητα του Σαίξπηρ.
Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις είναι εξαιρετικής αισθητικής: ένα πολυμορφικό σκηνικό, όπου κάθε του κυψέλη ανοίγει και δίνει μια νέα συμβολική έννοια, με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες, κισσούς. Οι διαφορετικές όψεις που παίρνει το σκηνικό κατά τη διάρκεια της παράστασης, θα μπορούσαν ν’ αναπαριστούν και τα διαφορετικά στάδια μιας ανθρώπινης σχέσης. Η όψη του σκηνικού θυμίζει ένα διαμάντι, με τους κρυμμένους καθρέφτες και την αντανάκλαση του φωτός (Σάκης Μπιρμπίλης) να το κάνει να λάμπει. Ανάλογη δουλειά έχει γίνει στα κοστούμια της παράστασης (Λίνα Σταυροπούλου): οι δύο ηθοποιοί εμφανίζονται μ’ ένα σχεδόν αθλητικό ντύσιμο που θυμίζει ρούχα πρόβας, ενώ σταδιακά προσθέτουν αξεσουάρ που τους «μεταμορφώνουν» στα αρχέτυπά τους. Ο τρόπος που ενδύονται επί σκηνής, μια τεχνική αποστασιοποίησης, συνάδει με την κατασκευή μιας παράστασης θέατρο εν θεάτρω. Είναι πολύ ελκυστικό το πώς περνούν οι ηθοποιοί από τη μεταξύ τους σχέση στη συνθήκη της παράστασης. Η μουσική του Γιώργου Πούλιου συνδιαμορφώνει ένα περιβάλλον που όσο σαγηνευτικό κι αν είναι, έχει τις ρωγμές του. Οι φωτογραφίες για την παράσταση είναι του Νίκου Πανταζάρα.
Η παράσταση This is NOT Romeo and Juliet δικαίωσε την αναμονή μας κι αποτελεί μια πολύ καλαίσθητη δουλειά που με αφορμή την παρακαταθήκη του Σαίξπηρ, καταθέτει μια πρωτότυπη σκηνική δραματουργία. Οι δύο πρωταγωνιστές Πανταζάρας και Τρίγγου όπως και το σκηνικό της παράστασης, λάμπουν σαν δύο ακατέργαστα διαμάντια.
Αναστάσης Πινακουλάκης, texnes-plus.gr, 14.10.2020
