Μια ωδή στον έρωτα, που έχει κάτι από τον αισθησιακό λόγο του Εμπειρίκου και τη ζωγραφική του Τσαρούχη. Αυτή είναι η «Δόξα κοινή» που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τάρλοου πάνω στη σύνθεση ποιημάτων την οποία έκανε ο Στρατής Πασχάλης. Τα λόγια των ποιητών, του Κορνάρου, της Σαπφούς, του Ελύτη, του Καββαδία, της Μυρτιώτισσας, του Εμπειρίκου κ.ά., για τον έρωτα έγιναν η πρώτη ύλη μιας περφόρμανς που δεν ενδιαφέρεται απλώς να δραματοποιήσει τον ποιητικό λόγο, αλλά γίνεται η ίδια σκηνική ποίηση.
Η σκηνή γεμίζει με μικρές δράσεις που ρέουν απρόσκοπτα, μοιάζουν με ζωγραφικούς πίνακες που ζωντάνεψαν ή στίχους που βγήκαν από τις τυπωμένες σελίδες, χωρίς συγκεκριμένη πλοκή ή εξατομικευμένους χαρακτήρες, αλλά καλά δομημένες γύρω από έναν συνεκτικό ιστό. Ο έρωτας, η ομορφιά της νιότης, η ηδονή και ο αισθησιασμός αναδεικνύουν την υπερβατική δύναμη της ποίησης πέρα από πολιτικές ορθότητες και οι ερμηνευτές της παράστασης επιβάλλονται με τη γήινη, χυμώδη παρουσία τους, άντρες και άγουρα αγόρια σαν από άλλη εποχή (Αλέξανδρος Βαμβούκος, Άρης Μπαλής, Γιάννης Νταλιάνης, Διονύσης Πιφέας, Ορέστης Χαλκιάς) και κορίτσια που μοιάζουν με νύμφες (Ηλιάνα Μαυρομάτη, Σίσυ Τουμάση, Θάλεια Σταματέλου, Αρετή Τίλη).
Η ζωντανή υπόκρουση της μουσικής και των ήχων (Λήδα Μανιατάκου, Μάριος Παπούλιας), οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου που ανασυνθέτουν το ζεστό καλοκαιρινό φως, το αφαιρετικό αλλά τόσο εύγλωττο σκηνικό της Εύας Μανιδάκη και τα ωραία κοστούμια (Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου) δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για να ανθήσει αυτό σκηνικό κομψοτέχνημα, που ζημιώνεται μόνο όταν η θεατρική σύμβαση σπάει και προσγειωνόμαστε στο εδώ και τώρα.
Τώνια Καράογλου
05.03.2020, Αθηνόραμα****
