Καλεσμένος του Δημήτρη Τάρλοου και του Θεάτρου Πορεία, ο Oskaras Korsunovas επανέρχεται στον σαιξπηρικό κόσμο και συγκεκριμένα στο τελευταίο έργο του μεγάλου ποιητή, την Τρικυμία (The Tempest) του 1611.
Η Τρικυμία, έργο που εντάσσεται στην ύστερη ωριμότητα του Σαίξπηρ έχει έντονο το παραμυθικό και συμβολικό στοιχείο, ενώ είναι διάχυτη είναι η πολιτική του φιλοσοφία. Βάσει αυτών των χαρακτηριστικών, τ’ ανεβάσματα του έργου κάνουν κατάχρηση των φαντασμαγορικών εφέ, ενώ τα τελευταία χρόνια το έργο αποτελεί γόνιμο υλικό για τη δημιουργία παραστάσεων για το ανήλικο κοινό. Με έργα τόσο κλασικά, ο μέσος αναγνώστης/θεατής έχει διαμορφώσει εκ των προτέρων ορισμένες προσδοκίες για μια θεατρική παράσταση, ενώ ο θεατρόφιλος θεατής περιμένει σίγουρα μια νέα πρόταση που να τον κινητοποιήσει περισσότερο από την πεπατημένη. Στην σκηνική σύνθεση-πρόταση του Korsunovas γίνεται ξεκάθαρα μια τέτοια πρόταση, με την παράσταση να επικεντρώνεται στη Μιράντα, την κόρη του Πρόσπερο και τη μεταξύ τους σχέση.
Στην ανάγνωση του λιθουανού δημιουργού, η Μιράντα είναι ανάπηρη και εξαρτώμενη στον πατέρα της, ενώ η «Τρικυμία» είναι ένα θέατρο εν θεάτρω που έχουν συναποφασίσει σαν συνθήκη ο πατέρας με την κόρη του. Οι δύο ήρωες λοιπόν γίνονται ηθοποιοί και περνούν από τους διάφορους ήρωες του έργου (Πρόσπερο, Μιράντα, Άριελ, Φερνιδάρδος, Κάλιμπαν, Άρχοντες, Δαιμόνια). Στα δικά μου μάτια είναι πιο γοητευτικό, οι ποιητικές φυσιογνωμίες του έργου ν’ αναδύονται μέσα από ένα «παιχνίδι» της καθημερινότητας, μετατοπίζοντας τους δύο ήρωες στη δική τους ουτοπία (ή μήπως δυστοπία;).Το σκηνικό περιβάλλον δεν είναι η σπηλιά του Πρόσπερο, αλλά ένα διαμέρισμα στο οποίο ο πατέρας και η κόρη είναι κατ’ οίκον περιορισμένοι λόγω της δικτατορίας. Αυτή η μετατόπιση δεν στερείται ωστόσο του περιβάλλοντος που περιγράφει ο Σαίξπηρ 4 αιώνες πριν: το πληθωρικά διακοσμημένο σκηνικό είναι γεμάτο στοίβες βιβλίων (ποίηση, εγκυκλοπαίδειες, θεατρικά έργα, μυθιστορήματα κάθε εποχής, βιβλία φιλοσοφίας) και κλασική μουσική, δίνοντας ανάγλυφα την πνευματική υπόσταση του Πρόσπερο.
Ο Korsunovas αφαιρεί από την θεατρική πρακτική που έχουμε συνηθίσει, την ενδυματολογική/σκηνική ποίηση του εντυπωσιασμού, και βάζει τους ηθοποιούς Λαέρτη Μαλκότση κι Ιωάννα Παππά, να συνδιαμορφώσουν τον ποιητικό λόγο, στοχεύοντας στην ουσία κι όχι στην ψευδαίσθηση.
Η σκηνική του γλώσσα είναι σχεδόν άγνωρη για το ελληνικό κοινό κι αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το στοιχείο που αξίζει περισσότερο για να επιλέξει κανείς την παράσταση «Μιράντα».
Από το καθημερινά τραγικό στη φάρσα, κι από το παραμυθικό/ονειρικό στο τρομαχτικά σύγχρονο, ο Oskaras Korsunavas στήνει μια παρτιτούρα επενδύοντας στο έμβιο υλικό του, τους δύο ηθοποιούς. Η Ιωάννα Παππά καταθέτει το προσωπικό της ρεσιτάλ με μια υποδειγματική ερμηνεία στο ρόλο της ανάπηρης κόρης, που προσωπικά δεν προσδοκούσα να λειτουργήσει σε τέτοιο βαθμό, καταφέρνοντας να πετύχει μια ισορροπία που ξεφεύγει από την στερεοτυπία ανάλογων προσεγγίσεων ρόλων, ενώ δεν χάνει τη γραμμή της όταν παρεμβάλλεται ο πιο χειμαρρώδης Άριελ που ερμηνεύει. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, χειρίζεται με την εκφραστική του πολυμορφία τόσο την τραγικότητα της απομόνωσης του πρόσπερο όσο και τον πιο φαρσικό Φερνινάρδο προσδίδοντας στο συνονθύλευμα οπτικών γωνιών και στοχασμών που διαβάζει ο σκηνοθέτης.
Συνολικά, η παράσταση «Μιράντα» σημαδεύει στην ουσία της Τρικυμίας, χαρίζει απολαυστικές μεταθεατρικές σκηνές και καταθέτει μια ανάγνωση-πρόταση που ενδεχομένως δε θα βρει όμοια της.
Αναστάσης Πινακουλάκης, 7/12/15
