Ποιός μετατρέπει τον ποιητή σε θεατρικό συγγραφέα και μέσα από μια σύνθεση δημιουργών όλο αυτό αποκτά δομή και δράση; Κι όμως, η "Δόξα Κοινή", αυτό το εκ πρώτης όψεως τολμηρό εγχείρημα,το κατάφερε. Η παράσταση στη σκηνή του Πορεία αποτελεί την απόδειξη μιας εξαιρετικά πρωτότυπης και χορταστικής εκδοχής όπου η ποίηση γίνεται πράξη. Την ακούς, τη βλέπεις, την αισθάνεσαι, τη βιώνεις. Με τον λόγο, τον ποιητικό λόγο ως πρώτη ύλη ο ποιητής Στρατής Πσχάλης συνέθεσε μια παρτιτούρα: Από τη Σαπφώ και τα παραδοσιακά τραγούδια, από τον Σολωμό και τον Καβάφη ως τον Σεφέρη και τον Ελύτη, με μπροστάρη τον Εμπειρίκο και το "Εις την Οδόν των Φιλελλήνων", η "Δόξα Κοινή" αποκτά στη σκηνή υπόσταση - γίνεται σώμα-. Επιλεγμένα με πρόσοχη, τα ποιήματα γίνονται μικρές θεατρικές στιγμές που εμπλέκονται μεταξύ τους. Εκεί είναι ο Δημήτρης Τάρλοου, καθορίζει με τη σκηνοθετική του ματιά το αποτέλεσμα. Μια ομάδα ηθοποιών, άλλοτε σε μονόλογο άλλοτε σε διάλογο και άλλοτε όλοι μαζί, παίζουν με τις έννοιες και κυρίως με το αίσθημα που αυτές γεννούν. Σαν Χορικό, υπό τους ήχους της μουσικής αλλά και της ίδιας της ποίησης, οι ηθοποιοί γίνονται ένα για να χωριστούν και να ενωθούν ξανά. Η κινησιολογία υπακούει στο γενικό πρόσταγμα με ζωντάνια και αισθησιασμό.

Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, αυτό το τραπέζι - πολυεργαλείο-, με τις λεπτομέρειες που φτιάχνουν κόσμους ολόκληρους, συνομιλεί με τα πρόσωπα και τις λέξεις. Το παιχνίδι με τους φωτισμούς ακολουθεί το ρυθμό της "Δόξας...".

Υπάρχει μια βαθιά επικοινωνία ανάμεσα στην ποίηση και στη θεατρική τέχνη. Κι ενώ η πρώτη διατηρεί την ακεραιότητα της, η δεύτερη καταφέρνει να της δώσει μια δεύτερη ζωή.

Ο τρόπος που ο Τάρλοου αντιμετωπίζει τη σοβαρότητα του υλικού, με καθαρότητα και χωρίς καμία νύξη σοβαροφάνειας, καθιστά τη "Δόξα Κοινή" μια παράσταση υψηλού επιπεδού και πλούσια σε συγκινήσεις.

Πληροφορίες & αγορά εισιτηρίων

Μυρτώ Λοβέρδου,

23.02.2020, ΤΟ ΒΗΜΑ