Επί 20 χρόνια επιτυχίες στο θέατρο Πορεία, στη συνεχώς δοκιμαζόμενη γειτονιά της πλατείας Βικτωρίας, με υψηλού επιπέδου θεατρικές παραγωγές, δύσκολους ρόλους και σκηνοθεσίες που κέρδισαν το κοινό, όπως τα αλλεπάλληλα sold out της «Μεγάλης Χίμαιρας» και του «Γιούγκερμαν».
Ο Δημήτρης Τάρλοου αναμετράται με την ποίηση
Για τη νέα χρονιά ο Δημήτρης Τάρλοου επιλέγει να ανεβάσει μία παράσταση που βασίζεται σε ποίηση. Ο Δημήτρης Τάρλοου εμπνέεται από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου «Εις την Οδό των Φιλελλήνων» και προτείνει μια παράσταση όπου η ποίηση μετατρέπεται σε δράση, ο θάνατος σε ηδονή και το σκοτάδι διαλύεται κάτω από το υπέρλαμπρο ελληνικό φως. Ο εγγονός του Μ. Καραγάτση, Δημήτρης Τάρλοου, έχει μνήμες από τον ποιητή στο σαλόνι του σπιτιού και ακόμα θυμάται τον Ανδρέα Εμπειρίκο να κάνει τούμπα, όταν κάτι τον ενθουσίαζε.
Το κείμενο της παράστασης αποτελείται από διαφορετικά ποιήματα, που καλύπτουν το σύνολο της λυρικής μας παράδοσης από τη Σαπφώ μέχρι τον Σολωμό, από τον Καβάφη μέχρι τον Ελύτη. Διαφορετικές μεταξύ τους ποιητικές διάλεκτοι, καθημερινές εικόνες, πανάρχαιες τελετουργίες, το γλωσσικό και το πολιτιστικό παρελθόν μας συναιρούνται για να υμνήσουν τον έρωτα, την απόλυτη αξία του ελληνικού πνεύματος, που καθιστά τα πάντα κοινά. Όπως και τη Δόξα. Κοινή. Η πρεμιέρα της παράστασης είναι για τις 27 Ιανουαρίου.
«Η παράσταση που ετοιμάζουμε στο Πορεία, έχει την αφετηρία της στην ανάγκη μου να ασχοληθώ με την ποίηση και μάλιστα την ελληνική με ένα ensemble ηθοποιών που προέκυψε μέσα από εξαντλητικές ακροάσεις κι εμπλουτίστηκε από μόνιμους συνεργάτες με τους οποίους έχω έναν κοινό κώδικα» αναφέρει μιλώντας λίγο πριν την πρεμιέρα του στο iefimerida.gr ο Δημήτρης Τάρλοου.
Τάρλοου: Η επιτυχία του εγχειρήματος είναι για μένα δεδομένη αλλά και άσχετη της προσέλευσης
«Ο κορμός της παράστασης που έχει τον χαρακτήρα δρώμενου, είναι το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου, Εις την οδόν των Φιλελλήνων. Όχι τυχαία: το ποίημα αυτό, από τα σπουδαιότερα και πιο γνωστά του ποιητή, από την συλλογή Οκτάνα, αντιπροσωπεύει για μένα μια μήτρα, μέσα από την οποία μου γεννήθηκε η επιθυμία για δημιουργία όσο ήμουν ακόμα έφηβος.
Η περιπλάνηση στο εφιαλτικά καυτό κέντρο της Αθήνας, Ιούλιο, κι ενώ περνάει μια επικήδεια πομπή, οδηγεί σε μια απελευθερωτική κραυγή, ενάντια σε όλα τα πρέπει και τα μη, σε μια κατάφαση στη ζωή, σε μια αποδοχή της αδιαπραγμάτευτα καλλιτεχνικής ελληνικής μας ταυτότητας. Μέσω αυτού ανθίζει στην παράσταση το αίτημα μιας νέας ελληνικότητας, συνώνυμο με την καλλιτεχνική ακεραιότητα. Η επιτυχία του εγχειρήματος είναι για μένα δεδομένη αλλά και άσχετη της προσέλευσης. Αν αυτή έρθει είναι ευπρόσδεκτη από όσους διατηρούν ψήγματα ελευθερίας και πίστης μέσα τους».
«Στη σκηνική αυτή σύνθεση θα αναγνωρίσουν κάποιοι, στίχους που κάπου έχουν ακούσει, στίχους που τους στοίχειωσαν, στίχους αγνώστους που τους ξυπνούν μνήμες, στίχους αρχαίους που όμως ακούγονται σύγχρονοι, ή το ανάποδο, στίχους δημοτικών τραγουδιών που αποκτούν φτερά στα χείλη αιθέριων υπάρξεων, στίχους που κάποιοι έγραψαν προτού αυτοκτονήσουν. Όλα και όλοι για τον έρωτα. Αυτόν που δεν υπακούει σε επιταγές. Που βάζει φωτιά στα μάτια και τις καρδιές».
Τάρλοου: Το πραγματικά υψηλό βρίσκεται μέσα στο λαϊκό
Ποίηση. Κάποιοι την θεωρούν μέρος της ελίτ. Είναι μία παράσταση για όλους ή για γνώστες του είδους;
«Δεν διαχωρίζω το λαϊκό από το ελίτ. Κι αυτό γιατί γνωρίζω καλά ότι το πραγματικά υψηλό βρίσκεται μέσα στο λαϊκό. Η ποίηση απομακρύνθηκε από μας ακριβώς γιατί πάψαμε να έχουμε επαφή με την μικρή κοινότητα. Αυτήν που γεννούσε σπουδαίους στίχους για γιορτές και λύπες. Η λόγια ποίηση μάς έγινε απεχθής γιατί την ταυτίσαμε με άθλιες σχολικές εορτές και βλακώδεις αναλύσεις.
Η ποίηση είναι για να ακούγεται και όχι να διαβάζεται. Τότε μόνο αποκτά πραγματική υπόσταση. Όσοι έρθετε στην Δόξα θα ακούσετε αυτά τα υπέροχα θραύσματα να ξεπηδούν ως πίδακες από τα στόματα των ηθοποιών που εκστατικά υπερυψούνται πάνω και πέρα από την χθαμαλή καθημερινότητα στη σφαίρα της αθανασίας».
Τάρλοου: Ο Εμπειρίκος είναι για μένα το αντίπαλο δέος του εντός μου σκότους
Τι θα έλεγε αλήθεια ο Ανδρέας Εμπειρίκος εάν κρυφό-κοιτούσε τις πρόβες σας;
«Ο Ανδρέας Εμπειρίκος είναι μια παιδική μου ανάμνηση. Τόσο ισχυρή που τον ακούω συχνά στον ύπνο και τον ξύπνιο μου να ενθαρρύνει με τη γενναιόδωρη μεγαλοφροσύνη του τις προσπάθειες μου. Ο Εμπειρίκος είναι για μένα το αντίπαλο δέος του εντός μου σκότους. Πυρσός Λαμπρός του υπερτάτου φαροδείκτου! Η ιδιόλεκτος του, είναι η μόνη Συνομωσία που γνωρίζω! Αν έβλεπε πρόβες θα εκραύγαζε: βατραχάς!! Και όλοι θα του απαντούσαμε: Βωχ!!!».
Θέατρο Πορεία, 20 χρόνια, με σαφή προτίμηση του κοινού. Πόσο κόπο χρειάζεται αυτό; «Είκοσι χρόνια στο Πορεία. Μια ανάσα.
Την κράτησα και βούτηξα. Πόσο να αντέξει κανείς χωρίς οξυγόνο; Κι όμως το τοπίο του βυθού με έχει συνεπάρει τόσο, που δεν σκέφτομαι την έλλειψη του. Παρατηρώ τα τόσα θαυμάσια γύρω μου. Τα κοράλλια των ματιών των ηθοποιών, τις υποθαλάσσιες σπηλιές των αισθημάτων, τις επικίνδυνες σμέρνες της κριτικής, τις ανοιχτές αγκαλιές των συνεργατών μου, που με χαϊδεύουν σαν φύκια μαλακά όταν καταρρέω. Πολλές φορές πιστεύω ότι η ανάσα αυτή θα βαστάξει για πάντα!».
Κατερίνα Πουλοπούλου,
22.01.20, iefimerida
