Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, βασικό μέλος του θεατρικού οργανισμού «Εποχή» του Βασίλη Παπαβασιλείου, μας υποδέχτηκε στις αναμνήσεις της από το Θέατρο Πορεία, την περίοδο 1988-1991.
Στον θίασο ανήκαν (με αλφαβητική σειρά) ο Θοδωρής Γκόνης, Σταύρος Ζαλμάς, η Ελένη Κοκκίδου, η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Γιάννης Ρήγας, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, η Σοφία Σεϊρλή, ο Πέτρος Φιλιππίδης κ.ά. Ο θίασος, δεν είχε σταθερό θεατρικό χώρο, αλλά από το 1988 οπότε και ο Βασίλης Παπαβασιλείου ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Πορεία (ο Λεμπέσης είχε τη διοίκηση), παρουσίασε τη δουλειά του εκεί.
Η αρχή έγινε με την παράσταση "Ζουβέ Ελβίρα" της Μπριζίτ Ζακ, η οποία είχε ξεκινήσει τη διαδρομή της στο "Κνωσός" έναν χρόνο πριν και τη σκυτάλη πήρε η παράσταση "Κληρονομιά" του Μαριβώ, η οποία είχε κάνει πρεμιέρα επίσης στο "Κνωσός", το καλοκαίρι του ΄88.
Το 1989, ο θίασος "Εποχή" παρουσίασε μια από τις πιο ολοκληρωμένες του δουλειές και την πρώτη καινούργια παραγωγή της θητείας του στο Πορεία, το "Πίστη Αγάπη Ελπίδα" του Χόρβατ, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου και σκηνικά-κοστούμια του Διονύση Φωτόπουλου. Έπαιζαν οι ηθοποιοί: Γ. Ρήγας, Α. Σακελλαροπούλου, Β. Παπαβασιλείου, Σ. Ζαλμάς, Δ. Αστεριάδης, Γ. Καπετάνιος, Σ. Σεϊρλή, Β. Σακελλάρη, Π. Φιλιππίδης, Ε. Κοκκίδου, Θ. Γκόνης, Μ. Παπαδημητρίου, Ν. Σακαλίδης. Για τον ρόλο της στη συγκεκριμένη παράσταση, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου τιμήθηκε με το Βραβείο Κουν.
Τη σεζόν 1990-1991, ο Βασίλης Παπαβασιλείου σκηνοθέτησε το "Να βρεις τον εαυτό σου" (Trovarsi) του Πιραντέλλο, που αποτέλεσε την τελευταία παραγωγή του "Εποχή" στο Πορεία. Η επόμενη παράσταση τους "Το Καλοκαίρι του Bond", ήταν πια παραγωγή του Γ. Λεμπέση. Σε αυτή την παράσταση –που ήταν και η τελευταία του "Εποχή" στο Πορεία- έπαιζαν η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, ο Γιάννης Ρήγας, η Αλεξάνδρα Λαδικού, η Μάρθα Βούρτση, ο Σπύρος Σταυρινίδης (συμμετοχή από Θ.Ο.Κ.). Όπως μας διηγείται η πρωταγωνίστρια, «ο Bond είχε σοκάρει. Χαρακτηριστικά θυμάμαι σ’ ένα σημείο, ο Ρήγας διηγούταν πως πέθανε η μάνα, η δε Μάρθα Βούρτση φαινόταν πως μάτωνε στο πρόσωπο.»
Πως ήταν όμως το Πορεία μας τότε;
Αυτό που θυμάται η Α. Σακελλαροπούλου ήταν πως μπαίνοντας στο θέατρο συναντούσες ένα 60s μπαρ, διακοσμημένες αφίσες των παραστάσεων στους τοίχους. Η σκηνή ήταν μεγάλης χωρητικότητας, με καλή ακουστική και δυνατή σχέση με την πλατεία. Σε αντίθεση με τη σημερινή της όψη, η σκηνή ήταν υπερυψωμένη, όπως συνήθιζαν στα παλιά θέατρα. Το μέρος όπου σήμερα φιλοξενούμε το μπαρ του θεάτρου, τότε λειτουργούσε σαν εξώστης.
Και λίγα λόγια για την περιοχή...
Είναι γεγονός πως παλιότερα η περιοχή της Βικτώριας τις παλαιότερες γενιές δεν είχε καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε και ζούμε σήμερα. Τη δεκαετία του ’70 όλες οι μεσοαστικές οικογένειες ονειρεύονταν ν’ αγοράσουν ένα σπίτι στην Πλατεία Βικτωρίας. Η εικόνα που ίσως στα περισσότερα μάτια είναι γνώριμη, από εκείνη τη δεκαετία είναι η ταινία "Θα σε κάνω Βασίλισσα" με το Θανάση Βέγγο. Η Φωκίωνος Νέγρη, η Πλατεία Βικτωρίας, η Πλατεία Αμερικής, η Πατησίων, η 3η Σεπτεμβρίου ήταν το επίκεντρο του πλούτου και του «θεαθήναι» όπως ήταν πάντα η Φιλοθέη και η Κηφισιά, ή όπως έγιναν αρκετά αργότερα η Αγία Παρασκευή, το Χαλάνδρι κλπ. Από τότε μέχρι σήμερα, πολλοί καλλιτέχνες ζουν από την Κυψέλη μέχρι τη Βικτώρια. Τα σπίτια τότε ήταν τεχνοτροπίας Art Deco. Ο καθένας ήθελε να ζεις σε αυτές τις περιοχές, αλλά οι τιμές ήταν δυσπρόσιτες. Ακόμα και σήμερα, που έχουν πέσει οι τιμές, δεν μπορείς ν’ αγοράσεις σπίτι στη Φωκίωνος Νέγρη.
*Οι φωτογραφίες είναι του Κώστα Στίκα.
Επιμέλεια Κειμένου: Αναστάσης Πινακουλάκης