Το «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» είναι ακόμη ένα αυτοβιογραφικό έργο του Ευγένιου Ο’Νιλ; 
Πρόκειται για το κύκνειο άσμα του Αμερικανού μεγάλου συγγραφέα­. Με σαφείς επιρροές από τους τραγικούς και τον Σαίξπηρ. Είναι μια προσωπική κατάθεση του Ο’Νιλ ­γύρω από την ταραγμένη οικογενειακή ζωή του.

Πιστεύεις πως μέσα από το θέατρο ο καθένας επιχειρεί να ξορκίσει και να ξεπεράσει τις «αμαρτίες» του; 
Οπωσδήποτε είναι ένας δρόμος. Ο καθένας μπορεί να κουβαλάει ένα μικρό ή ένα μεγαλύτερο μυστικό, μπορεί ακόμη να θεωρεί ότι έχει διαπράξει αμαρτία, με την χριστιανική έννοια. Η έκθεση αυτού του μυστικού είναι μια επώδυνη λύτρωση. Επώδυνη και ουσιαστική. Μέσω ενός θεατρικού έργου έρχεσαι αντιμέτωπος –σχετικά προστατευμένα– με την αλήθεια σου. Αναμετριέσαι μαζί της. Για παράδειγμα, ο Ο’Νιλ βάζει τον ήρωά του να αποζητά τη συγχώρεση λίγο προτού πεθάνει μια νύχτα κάτω από το φως του φεγγαριού, στην αγκαλιά της πεθαμένης μητέρας του. Οι αναφορές του συγγραφέα έχουν να κάνουν με πραγματικά πρόσωπα του στενού του οικογενειακού κύκλου αλλά και πραγματικά γεγονότα.

Η κοινωνία του αμερικανικού ­Νότου ή η ψυχολογική κατάσταση των ηρώων έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον εδώ; 
Και τα δύο, καθώς η ψυχολογική κατάσταση των ηρώων ορίζεται απολύτως από την ηθογραφική, κοινωνιογραφική εικόνα του αμερικάνικου Νότου. Οι ήρωες του έργου έχουν μεγαλώσει σε ένα αυστηρό, συντηρητικό κοινωνικό πλαίσιο, όπου δεν τους επιτρέπεται να νιώσουν ελεύθεροι, σημαντικοί, αξιοπρεπείς. Έχουν κακή σχέση με τον εαυτό τους και κατά συνέπεια με τους άλλους. Ανήκουν σε κατώτερα κοινωνικά στρώματα και για να επιβιώσουν αναγκάζονται να γίνουν χυδαίοι, σκληροί, απατεώνες και ψεύτες.

Η ηρωίδα που ερμηνεύεις παλεύει μέχρι το τέλος να απαλλαγεί από αυτό που η ίδια θεωρεί μοίρα της. Πιστεύεις ότι αυτό της προσδίδει μια ματαιότητα; 
Οι άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό που τους όρισε η μοίρα είναι άνθρωποι βαθιά τραυματισμένοι ψυχικά. Αυτό το ανοιχτό τραύμα παραλύει ψυχικά, καθηλώνει στο παρελθόν και γεννά φαντάσματα που επιστρέφουν διαρκώς, ως Ερινύες. Όταν ο παθών απαλλαγεί από τις τύψεις και τις ενοχές που κουβαλάει κι ελευθερωθεί, θα είναι σε θέση να ορίζει πάλι ο ίδιος τον εαυτό του. Η Τζόσι πιστεύει ότι ο έρωτας μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Αρκεί να πιστέψεις στη δύναμη της αγάπης, «κι ο ήλιος δεν θα βγει μέσα από βρόμικα παράθυρα, αλλά θα φωτίσει τον ουρανό σαν μια υπόσχεση ουράνιας γαλήνης για τις βασανισμένες ψυχές», όπως λέει στον Τζιμ, πιστεύοντας ότι η αγάπη της θα μπορούσε ακόμη και τώρα να τον γιατρέψει. Πίστη και θάρρος θα χρειαστεί στο τέλος του έργου όπου θυσιάζει τον εαυτό της για να σωθεί ο Τζιμ. Η Τζόσι θα ηττηθεί. Θα μείνει παρθένα για πάντα. Αλλά θα έχει συμβεί το πιο σπουδαίο: θα έχει καταφέρει να απαλλάξει την ψυχή ενός ανθρώπου από το βάρος που κουβαλούσε λίγο προτού πεθάνει.

Αγορά Εισιτηρίων: «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους»

Διαβάστε την συνέντευξη στη Μαρία Κρύου στο «Αθηνόραμα»