Γιάννος Περλέγκας, Ο αδαής και ο παράφρων
Αναλαμβάνοντας έναν από τους πιο «στριφνούς» και άχαρους ρόλους του σύγχρονου ρεπερτορίου, τον ρόλο του εγωπαθούς Δόκτορα που περιγράφει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη διαδικασία τεμαχισμού ενός ανθρώπινου σώματος στη διάρκεια μιας ιατροδικαστικής εξέτασης, ο Περλέγκας καταφέρνει να τον μετατρέψει σε υπέροχο και ανορθόδοξο κονφερασιέ που ξεκλειδώνει μαγικά το δυσπρόσιτο κείμενο του Μπέρνχαρντ προς τους θεατές, μετατρέποντας τη διαδικασία αυτή σε παιχνίδι συλλογικό, ευφρόσυνο και πολυεπίπεδο. Ανατέμνοντας την ίδια τη θεατρική πράξη, φέρνει στο φως την ψυχολογία του ηθοποιού που αιωνίως αναζητά να προτάξει μια μέθοδο απέναντι στην τρέλα, να κρύψει την αγωνία του πίσω από ένα φαινομενικά αβίαστο νούμερο ακροβασίας. Ο Περλέγκας περνά τον μπερχαρντικό λόγο από πολλά φίλτρα χιούμορ και φαντασίας, για να τον μοιραστεί μαζί μας στην πιο σπαρταριστή, σπινθηροβόλα εκδοχή του. Σπάνια συναντά κανείς μια ερμηνεία όπου ο ηθοποιός εκπέμπει και ταυτόχρονα υπηρετεί τόσο αριστοτεχνικά την ανάγκη επικοινωνίας με τον θεατή. Έτσι, μας καθιστά συμμέτοχους και μας κάνει να αισθανθούμε ζωτικό κομμάτι της παράστασης.
Χρήστος Μαλάκης, Ο αδαής και ο παράφρων
Φιγούρα-καρτούν με γουρλωτά μάτια και γκροτέσκο μακιγιάζ-μάσκα, ένα γιγάντιο γιουβαρλάκι με κοντά ποδαράκια που κυλιέται από τον ένα κύβο του σκηνικού στον άλλο, παραδομένος στη λήθη του αλκοόλ και της τύφλας του, ερμηνεύει τον ρόλο του εγωπαθούς Πατέρα, επιδεικνύοντας τόσο πρωτοφανή τελειότητα στη μηχανική εκτέλεση των κινήσεων και των εκφράσεών του, στην «κενότητα» του βλέμματός του, ώστε παρασύρει την τέχνη της υποκριτικής σε ένα άλλο επίπεδο, σκοτεινό: εκεί όπου ο σύγχρονος άνθρωπος, κοιτάζοντας στον καθρέφτη, βλέπει τον εαυτό του σε προχωρημένη αποσύνθεση και δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να πανικοβληθεί.
Γιάννης Κότσιφας Η Αγριόπαπια
Ο ηθοποιός πλάθει έναν Γιάλμαρ συμπαθή, αφελή και καλοπερασάκια, ένα μεγάλο, άκακο παιδί που θέλει όλο να μασουλάει, να παίζει και να χαζεύει. Το σημαντικό στην προσέγγισή του είναι πως δεν γελοιοποιεί τον ρόλο για να επιτύχει εύκολα κωμικά εφέ, όπως έχουν κάνει πολλοί άλλοι πριν από αυτόν στη μακρά σειρά ανεβασμάτων του έργου: αντιθέτως, τον αγκαλιάζει και τον «ακούει» με προσοχή, του δίνει άπλετο χώρο ν' αναπνεύσει, αναδεικνύει την πλάνη, τον εγκλωβισμό αλλά και τη γελοιότητά του ‒ κι έτσι τον καθιστά ανθρώπινο. Η απρόσμενα προσγειωμένη και «κανονική» αυτή ερμηνεία μάς αποκάλυψε μια άλλη πτυχή ενός ηθοποιού, τον οποίο είχαμε συνηθίσει να απολαμβάνουμε σε πιο ανορθόδοξες παραστάσεις και όχι σε κλασικό ρεπερτόριο.
Άννα Μάσχα Η Αγριόπαπια
Υποδειγματική περίπτωση επαγγελματία που αναλαμβάνει έναν «μικρό» ρόλο και τον εκτοξεύει στα ύψη, αντιμετωπίζοντας την αποστολή του με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και γνήσια δημιουργική σκέψη. Η Μάσχα όχι μόνο δίνει υπόσταση στην κυρία Σόερμπι αλλά εντυπωσιάζει με την αυτοκυριαρχία, την απόλυτη εναρμόνιση του σώματος και του λόγου της, στοιχεία που καθηλώνουν την προσοχή του θεατή και καθιστούν την παρουσία της αξιομνημόνευτη.
