Ο πατέρας ένας συγγραφέας, από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της Γενιάς του ’30, αφόρητα γοητευτικός, εγωκεντρικός, αυστηρός με τη γυναίκα του και απαξιωτικός με την κόρη του Μαρίνα. Η γιαγιά Μίνα, γόνος εφοπλιστικής οικογένειας, μνημονεύει τους ξεπεσμένους άρχοντες, γαιοκτήμονες και την επόμενη γενιά των αστών εφοπλιστών της Άνδρου. Η σύζυγος και μαμά Νίκη είναι μια ταλαντούχα ζωγράφος, που μόνο μετά το θάνατο του άντρα της θα μπορέσει να διακριθεί.
Η Λασκαρώ η υπηρέτρια με μια ιστορία όμοια με εκείνη εκατοντάδων Ελληνίδων, οι οποίες –παρότι αναγκάστηκαν να διασχίσουν θάλασσες για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή ως «υπηρετριάκια», ικανοποιώντας όλες τις επιθυμίες των αφεντικών τους– έμαθαν να αντιμετωπίζουν τη ζωή με ζηλευτή γενναιότητα. Αυτά είναι τα πρόσωπα που δραπέτευσαν από το ευπώλητο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρίνας Καραγάτση (βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω» το 2009). Στην πραγματικότητα όμως αυτοί υπήρξαν οι Καραγάτσηδες, η οικογένεια της συγγραφέα και μητέρας του σκηνοθέτη Δημήτρη Τάρλοου. Εκείνη είναι η μικρή Μαρίνα, η οποία εκθέτει με παρρησία την ιστορία της πατριαρχικής της οικογένειας, ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφούνται (με αρκετά εμφανή τρόπο) η άνοδος και η πτώση της αστικής και της εφοπλιστικής τάξης στην Ελλάδα του 1950.
Ποιητικότητα, ρεαλισμός, οικογενειακές αξίες, υποταγή στην εξουσία του πατέρα και στις κοινωνικές επιταγές και μια σκηνοθεσία που καταθέτει πολύ προσεκτικά, δίχως μελοδραματισμούς, ένα πορτρέτο-ψυχογράφημα για κάθε χαρακτήρα του έργου, δίνοντάς μας τις απαραίτητες πληροφορίες για το παρελθόν του και για τη σχέση του με τα άλλα πρόσωπα. Με ιδιοφυή τρόπο, η δράση περιορίζεται στο σαλόνι μιας ευκατάστατης οικίας, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλά έργα του αστικού θεάτρου. Το σαλόνι γίνεται εδώ πεδίο αναμέτρησης του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου, του κατεστημένου και της εν δυνάμει ανατροπής. Είναι λάθος να εγκλωβιστεί κάποιος μόνο στην παρατήρηση της προσωπικότητας του Καραγάτση. Το έργο δείχνει πολλά περισσότερα και κυρίως καυτηριάζει τη δομή της ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν μέσα σε ένα αυστηρό, «συντηρητικό» πλαίσιο στο οποίο ο δυνατότερος επικρατεί.
Με τη σκηνοθετική ανάγνωση του έργου από τον Δ. Τάρλοου, η νέα εποχή που ευαγγελίζεται η συγγραφέας σε αυτό –και φέρνει τη συμφιλίωση με το παρελθόν– έρχεται όταν τα πέπλα που καλύπτουν τη σκηνή σηκώνονται για να δούμε πια καθαρά τα πρόσωπα, τα οποία μοιάζει να δραπέτευσαν από τον καμβά της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση. την ερμηνεύει έξοχα η Ειρήνη Δράκου. Αξίζει να σημειώσουμε δε ότι ο σκηνοθέτης βρήκε τους κατάλληλους ερμηνευτές για κάθε ρόλο: ο Χρήστος Μαλάκης ως Καραγάτσης είναι σαν να συνάντησε ένα συναρπαστικό alter ego του επί σκηνής, σοφά στιλιζαρισμένη είναι η Σμαράγδα Σμυρναίου στον ρόλο της γιαγιάς Μίνας, η Σίσσυ Τουμάση δίνει μια ερμηνεία λεπτής ευαισθησίας και αραχνοΰφαντη, ενώ αποκάλυψη είναι και η Καίτη Μανωλιδάκη για τον τρόπο με τον οποίο αφέθηκε στο ταμπεραμέντο της Λασκαρώς.
Αγορά Εισιτηρίων «Το Ευχαριστημένο»
