Ο Θεσσαλονικέας Δημήτρης Δημητριάδης δεν είναι μόνο ο ποιητής της σκηνής που ξέρουμε, αλλά και κάτι ακόμη: ένας απόστολος της αφανούς, «μυστικής» Θεσσαλονίκης, έχοντας αφομοιώσει όλα τα υπόγεια ρεύματα που συνυφαίνουν αιώνες τώρα το άρρητο πνευματικό τοπίο της: από τους «Σούφι» ώς την «Καμπάλα», από τον Μεβλεβί ώς τη σέκτα των «Ντονμέδων» που ίδρυσε εκεί το 1666 ο εξισλαμισμένος αποδιοπομπαίος Εβραίος «Μεσαίας» Σαμπατάι Σέβι.

Αλλά και το μεγάλο κίνημα των ορθόδοξων ησυχαστών του 13ου αιώνα με ηγέτη τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, πολέμιο του ασκητισμού και αντίπαλο των ζηλωτών μοναχών του Βαρλαάμ. Σώμα και ψυχή του ανθρώπου αποτελούν για τον Γρηγόριο «συναμφότερον», βάσει του οποίου πλάστηκε ο Αδάμ, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του δημιουργού του.

«Το σώμα του ανθρώπου είναι ο ναός του Θεού και ο μόνος Θεός του ανθρώπου είναι το σώμα του» ανταπαντά ο Δημήτρης Δημητριάδης.

Η «Λήθη», τελευταία από πέντε συνεχόμενους μονόλογους («Ήττα», «Μνήμη», «Μετάνοια», «Τέχνη»...), είναι ένα ποίημα - ποταμός που συμπαρασύρει στην ακράτητη ορμή του ποικίλα ετερογενή υλικά: νεοπλατωνικές ιδέες, γνωστικούς, θεοσοφιστές, τη Ρουμπαγιάτ, σχολές και ρεύματα φιλοσοφικά νεωτερικά, όπως Φίχτε, Σαντ, Νίτσε, Φουκώ, ανάκατα με προσωπικές του εμπειρίες. Αλλά και σπαραγμένα σώματα ποιητικά. (Θα έλεγα ότι περιέχει Ρίλκε, σε ατμώδη μορφή).

Είναι μια «βλάσφημη» προσέγγιση της θεϊκής δημιουργίας, δοξαστική του θνητού σώματος του ανθρώπου, που κρύβει εντός της, όπως το στρείδι κρύβει μαργαριτάρι, την προσευχή της αθανασίας: ένας ανυπόκριτος ύμνος, άνευ ορίων, άνευ όρων, στον έρωτα - θεό - δημιουργό. Σαν όλα τα υβριδικά πλάσματα, η «Λήθη» σαγηνεύει.

Σκηνοθετημένη στο «Πορεία» κάθετα και ριζικά από τον Δημήτρη Τάρλοου (την είχε σκηνοθετήσει και το 2010 -11 με τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο), υλοποιείται μέσω του γυμνού, αναγεννησιακά αρχαγγελικού σώματος της εξαίσιας Μαριάννας Δημητρίου -μια κατάδυση στους βυθούς της ύπαρξης- που κάνει τον λόγο σάρκα και αντιστρόφως, το αγνότερο θέαμα που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Μια μυσταγωγία, μια μυστική εμπειρία.

Αγορά Εισιτηρίων, Λήθη

Πηγή: Αυγή της Κυριακής, κριτική Λέανδρος Πολενάκης