“Αυτό το οποίο περιγράφει ο Ίψεν είναι ότι είμαστε πολίτες, κάτι που δεν σημαίνει μόνο ότι συνυπάρχουμε σε κάτι συλλογικό, αλλά παίρνουμε και την ευθύνη να συγκροτήσουμε τον εαυτό μας. Το μεγάλο στοίχημα του Νορβηγού είναι ,ότι λέει πως για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε με ποιότητα χωρίς να λέμε ψέματα σε συλλογικό επίπεδο, πρέπει να καταφέρουμε να μην λέμε ψέματα πρώτα στον εαυτό μας. Πρόκειται για ένα τεράστιο στοίχημα ατομικής συγκρότησης”.
Αυτά εξηγεί μεταξύ άλλων ο ηθοποιός Γιάννος Περλέγκας με αφορμή την παράσταση της “Αγριόπαπιας” που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία, διευκρινίζοντας ότι έχει βρεθεί μπροστά στην αποκάλυψη ενός συγγραφέα, που δεν μπορούσε να διανοηθεί πόσο σπουδαίος είναι.
Τον αποκαλεί “πολύ μεγάλο ποιητή, εφάμιλλο του Σαίξπηρ” εξηγώντας ότι “υπάρχει μια πατίνα χρόνου πάνω του και μια εντύπωση που εν πολλοίς μπορεί να είναι λίγο γραφική και να τον αδικεί. Σαν να τον ακολουθεί η ρετσινιά του ρεαλιστικού συγγραφέα με τα πολύ σπουδαία έργα, ενός κοινωνικού ανατόμου. Ο Ίψεν εξακολουθεί να είναι αξεπέραστος και πολύ μεγάλος, επειδή ακόμα και σε αυτά τα αμιγώς ρεαλιστικά έργα, ο ποιητής δεν έχει χαθεί. Και όταν αυτό το διαπιστώνεις σε έργα με τέτοια ρεαλιστική βάση είναι εκπληκτικό. Αυτό ισχύει και με την 'Αγριόπαπια' και τον ρόλο μου” σημειώνει.
Ο Γ. Περλέγκας υποδύεται τον Γκραίγκερς που γυρίζει στην πατρίδα του έπειτα από χρόνια απουσίας σ’ ένα ερημικό μέρος, όπου ανέπτυξε τη φιλοσοφία του για τη ζωή, την οποία αποκαλεί «επιταγή του ιδεώδους» και συνοψίζεται στον αγώνα για επίτευξη της αλήθειας με κάθε θυσία. Επιστρέφοντας ξανασυναντά τον παιδικό του φίλο Γιάλμαρ Έκνταλ, ο οποίος ζει σε μία πλάνη ως προς την οικογενειακή του γαλήνη, τη συζυγική του ευτυχία και το μέγεθος της προσωπικότητάς του. Ο Γκραίγκερς τον θεωρεί τότε ιδανικό παραλήπτη για την «επιταγή» του και επιχειρεί να οδηγήσει την οικογένεια Έκνταλ στη συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησής της και να «σώσει» με κάθε κόστος την αγριόπαπια από τον βυθό.
Η αλήθεια πρέπει να αποκαλύπτεται, όποιο κι αν είναι το κόστος, διότι μόνο τότε μπορεί κανείς να γίνει κοινωνός της ιδεώδους ζωής, υποστηρίζει ο Γκραίγκερς. Το ζωτικό ψεύδος είναι η θεραπεία διά πάσαν νόσον, αντιτείνει ο πνευματικός του αντίπαλος.
“Είναι η στιγμή που πάει να επανεφευρεθεί μια πίστη που όμως δεν έχει καθόλου να κάνει με την υποκριτική πίστη που χρειαζόμαστε ως επιταγή για να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που στην ουσία συνθηκολογεί μέσα σε ένα ψέμα” τονίζει ο ηθοποιός, εξηγώντας πως κατά τη γνώμη του η “Αγριόπαπια” έχει μεγάλη σχέση με τον Φάουστ. “Η συνάντηση των δυο ρόλων Γκραίγκερς και Γιάλμαρ Έκνταλ είναι σχεδόν φαουστικού επιπέδου. Ο ρόλος μου κατά κάποιον τρόπο κάνει ό,τι προκαλεί ο Μεφιστοφελής στον Φάουστ, τον βάζει ενώπιον μιας άλλης πραγματικότητας και πρόσληψής της, τον κάνει να δει. Και φυσικά ο Διάβολος δεν είναι μόνο το κακό, αλλά και το αναγκαίο καλό. Απλά δεν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Εν προκειμένω το αίτημα της αλήθειας που είναι το αίτημα του Γκραίγκερς δεν είναι έτοιμη να το υποδεχθεί αυτή η κοινωνία που περιγράφει ο Ίψεν στην 'Αγριόπαπια', όπως δεν είναι έτοιμη και η δική μας να υποδεχθεί την αλήθεια. Προτιμάει το ψέμα. Η αλήθεια εξορίζεται ως ανεδαφική και ως ανεπίκαιρη. Η 'Αγριόπαπια' είναι τραγικά επίκαιρο και σύγχρονο έργο, είναι γραμμένο από το μέλλον. Όταν σε ένα σημείο αναρωτιούνται από τι πάσχει ο Γκραίγκερς, κι αν έχει κάποια αρρώστια, ο ιδεολογικός του αντίποδας απαντά 'Δεν είναι τίποτα, πάσχει από ειλικρινίτιδα αλλά μην ανησυχείτε γιατί είναι μια εθνική ασθένεια, η οποία απαντάται ευτυχώς σποραδικά. Λέμε όλοι ψέματα και η αλήθεια δεν θα επικρατήσει, καθώς είναι αρρώστια'”, καταλήγει ο Γιάννος Περλέγκας.
Συντάκτης: Μάνια Ζούση
Δείτε περισσότερα εδώ