Σας ενημερώνουμε ότι η χρήση των cookies επιτρέπει την αρτιότερη περιήγησή σας στην ιστοσελίδα μας. Επιλέξτε «Αποδοχή Cookies» για να συνεχίσετε ή «Περισσότερες Πληροφορίες» για να δείτε λεπτομερείς περιγραφές των τύπων cookies.

Περισσότερες Πληροφορίες
ENGLISH ΕΛΛΗΝΙΚΑ

26 Αυγούστου 2016
Μια... κουλτουριάρικη θεατρική φωλιά
article image
ΑΡΘΡΑ

«Το Πορεία ήταν μια φωλιά, ένας πυρήνας από τον οποίο προήλθαν πολύ ωραία πράγματα, μια καλή στιγμή μέσα στην Αθήνα. Δεν ήταν κεντρικό εμπορικό θέατρο, αλλά ήταν σε καλή περιοχή. Ο Τριβιζάς, τρομερός άνθρωπος, με διευρυμένους ορίζοντες και βαθιές γνώσεις διάφορων πραγμάτων, ήταν η μεγαλύτερη εποχή του Πορεία. Ένα κομβικό σημείο στην θεατρική Αθήνα.

Απέναντι από το Πορεία ήταν το θερινό του Θεάτρου Τέχνης, ο "Άτλαντας". Στην Τρικόρφων υπήρχε το "Θέατρο της Ελπίδας", του Δημήτρη Κωνσταντινίδη, θεωρητικός του θεάτρου και τα κουλτουριάρικα σινεμά, "Στούντιο" και "Αλκυονίς". Στην Πλατεία Βικτωρίας υπήρχαν ρεστοράν όπου πηγαίναμε και τρώγαμε και συζητούσαμε για το θέατρο. Σ’ ένα στενάκι, ήταν ένα ιστορικό ρεστοράν, "τα Τρία Αδέρφια", όπου πήγαινε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος. Στην οδό Ηπείρου, ήταν το θερινό θέατρο "Ρουαγιάλ". Η Βικτώρια ήταν μια γειτονιά καλλιτεχνική, κουλτούρας, ενδεικτινά να πούμε πως Ιωάννα Παπαντωνίου ενδυματολόγος αλλά κι ο πρωθυπουργός Τζανετάκης έμεναν εκεί γύρω. Αν δεν υπήρχαν τα θέατρα στις περιοχές αυτές, θα είχαν χαθεί κοινωνιολογικά και ταξικά.

Η σεζόν κρατούσε από Οκτώβρη μέχρι Κυριακή των Βαΐων, τότε κάναμε 9 παραστάσεις την εβδομάδα, παλιότερα 12 την εβδομάδα. Δύο παραστάσεις Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή, Δευτέρα αργία. Εκείνη την εποχή ξεχώριζαν τα θέατρα "Τέχνης", "Παπαγεωργίου-Στοά", "Λαϊκό Πειραματικό", "Ευαγγελάτος-Αμφιθέατρο".
Από την άλλη μεριά, ήταν το "Εμπορικό" και το "Εθνικό", οι μεγάλοι θίασοι, ο Κούρκουλος στο "Κάππα", η Δανδουλάκη, η Καρέζη. Εμείς τους λέγαμε εμπορικούς, εκείνοι μας έλεγαν... κουλτουριάρηδες.

Σήμερα λείπει η πνευματικότητα, το θέατρο έχει πάρει μια κατεύθυνση κοσμική, σκοτώνει οτιδήποτε ζωτικό από την ουσία του θεάτρου, τη σχέση πλατείας-σκηνής. Το κοινό ντύνεται καλά για να πάει στο επίκεντρο ενός γεγονότος, ακυρώνεται έτσι η ουσία του θεάτρου, το κοινό παίρνει σημασίες και τις βάζει πάνω στις δικές τους. Το "Τέχνης" έλεγε πράγματα στον προβληματισμό του θεατή. Σήμερα, ο Παπαβασιλείου, ο Τάρλοου, η Αρβανίτη, ο Βογιατζής κάνουν τέτοιο θέατρο.»

Νικόλαος Καμτσής - Σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας

 

Επιμέλεια Κειμένου: Αναστάσης Πινακουλάκης