Το μεταφραστικό και σκηνοθετικό αποτέλεσμα φανερώνει πόσο συγγενής του Σίμελπφενιχ αισθάνεται η Έλενα Καρακούλη. Σε μια ροή που διακόπτεται από χρονικά πισωγυρίσματα, ο Νίκος Ψαρράς είναι ένας γήινος Φρανκ με εξαίσια εσωτερικότητα και πολύ δυνατές στιγμές, όταν “παραδίνεται” ή όταν συνειδητοποιεί το μέγεθος της απώλειας. Η Στεφανία Γουλιώτη γίνεται με απαράμιλλη άνεση μια Ρόμυ με φαινομενικό σθένος που εμμένει στον υποκειμενικό της κόσμο και τις δικές της δύσπεπτες θεωρήσεις. Η Κλαούντια της Μαρίας Ζορμπά είναι απόλυτα ταιριαστή με τον Φρανκ. Μαζί, οι δυο τους δημιουργούνμια δυάδα εντελώς οικεία. Τους εντοπίζεις μέσα στο πλήθος: “Αυτοί, αυτοί, αυτοί..”. Το παράλληλο ζευγάρι των εφήβων, που ζει και γίνεται η μασκότ του έξω κόσμου, ο Άντυ και η Τίνα είναι ο Χαρης Τζωρτζάκης και η Ηλιάνα Μαυρομάτη. Όσα δεν είπε με τις λέξεις, τα είπε με τη δωρικότητα της παρουσίας της. Η παράσταση με οδήγησε στις εκδοχές. Και δεν έχω τίποτα καλύτερο. Από τις εκδοχές.
Χρύσα Φωτοπούλου