Ο δημόσιος χώρος στην πόλη…Είναι το άδειο δοχείο που ο καθένας πετάει ό,τι είναι άχρηστο, είναι το κενό οικόπεδο που ο πιο γρήγορος θα καταλάβει…Επιτρέπει την κίνηση, αλλά απαγορεύει την κοινωνικότητα. …Ο Volker Ludwig εντάσσει τη σύγχρονη προβληματική για την κοινωνία και τη σχέση της με τον χώρο και ιδίως τη σχέση των παιδιών με την πόλη, στο ανάλαφρο έργο του Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης…Τα θέματα της αστικής απομόνωσης, της δίψας για κοινωνικότητα και φυσικά το δικαίωμα στο παιχνίδι και τη δημιουργία παρουσιάζονται απροκατάληπτα, χωρίς περίπλοκα δραματουργικά και παραστασιακά σχήματα…Το δικαίωμά στο παιχνίδι και τη συντροφικότητα θα μπορούσε να εκληφθεί ως μοντέλο ανακατάληψης του αστικού χώρου, αλλά και ως μοντέλο ωφέλιμης επανάχρησής του. …Στο έργο, τα τέσσερα παιδιά…αποδομούν το συμπεριφορικό σύστημα των ενηλίκων, που είναι γεμάτο από καταναγκασμούς, και προτείνουν με τις αστείες, αλλά πανούργες πράξεις τους τη νέα κοινωνικότητα που τους χωρά όλους, μικρούς και μεγάλους…Η Πολυξένη Ακλίδη, στον ρόλο της Τζέλας, ξεδιπλώνει με άνεση το κωμικό ταλέντο και τις αυτοσχεδιαστικές της ικανότητες, που θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δοκιμαστούν και σε άλλα παραστασιακά εγχειρήματα, εκτός του παιδικού θεάτρου. Η κοριτσίστικη παρέα συμπληρώνεται από τη χαριτωμένη Ηρώ Μπέζου, ενώ ο Μιχάλης Τιτόπουλος, στον ρόλο του Κόρνα, αποκαλύπτει όχι μόνο την καλοδουλεμένη σωματικότητα, αλλά και τη λυρική του ευαισθησία. Ο Πέτρος Σπυρόπουλος, ως Κλεομένης, δημιουργεί με την πηγαία παιδικότητά του την αναγκαία αντίστιξη. Ο Βασίλης Κουκαλάνι, στον ρόλο του αστυνόμου Φίκου, ηρεμεί τη σκηνική ένταση και το έντονο burlesque…Ο Γιώργος Δάμπασης ως αστυνόμος Τάκος,..απηχεί στο παίξιμό του τους τρόπους μεγάλων Ελλήνων κωμικών που μπορούσαν να επενδύουν με παρωδιακή χαρμολύπη τους ρόλους τους και νομίζω ότι έχουμε μπροστά μας έναν ηθοποιό που συνεχίζει επάξια αυτή την παράδοση. …Τα έξυπνα σκηνικά, καθώς και η μουσική επένδυση του Φοίβου Δεληβοριά διευκολύνουν τους ηθοποιούς να στήσουν μπροστά στα μάτια μας μια ιστορία που μπορεί να μην έχει νοηματικές εξάρσεις ή συγκινησιακές υπερεντάσεις, δίνει όμως με γενναιοδωρία τη χαρά και το γέλιο, χωρίς υποκριτικούς διδακτισμούς και ανεδαφικές μεγαληγορίες.
Ελευθερία Ράπτου