Ο Τάρλοου… σχεδόν σε παίρνει από το χέρι σε μια κυνική εσωτερική διαδρομή όπου εξετάζεται κλινικά η πολυπλοκότητα και η ματαιότητα της ανθρώπινης συνθήκης… [H] «γεωμετρική» σκηνοθεσία τονίζει τις τριγωνικές ερωτικές σχέσεις, την κυκλική αντίληψη του αναπόφευκτου και της αλυσιδωτής διαδοχής των εξελίξεων, την τετράγωνη ανάλυση των ψυχολογικών και κοινωνιολογικών αιτιών των δραματικών συγκρούσεων… Με αποστασιοποιημένη ψυχραιμία προτάσσει την απέχθεια και την πικρία για την πραγματικότητα και ασκεί κριτική στη μάστιγα του υποκριτικού ιδεαλισμού. Παράλληλα, μεγεθύνει τις φαντασιώσεις, τα πάθη, τις εντάσεις, τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής και κηρύσσει ανένδοτο αγώνα κατά της επάρατης ρουτίνας… Η συναισθηματική σύνδεση με το ουσιαστικό περιεχόμενο επιτυγχάνεται χάριν της επιμελούς υποκριτικής εργασίας των ηθοποιών. Εστιάζω στην πρωταγωνίστρια Αλεξάνδρα Αϊδίνη που αποτύπωσε άψογα τον μποντλερικό αφορισμό για την «τυραννία του ανθρώπινου πάθους», μαζί με την ετερότητα και τις νευρώσεις της ηρωίδας της, την ψυχοκοινωνική εξέλιξη ενός ενοχικού χαρακτήρα μέσα σ’ ένα συγκρουσιακό περιβάλλον.
Γιώργος Σαββινίδης