Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου είχε καλό τέμπο, αφήνοντας την ιστορία να τον παρασύρει χωρίς ποτέ να χάνει το μέτρο και χωρίς να της λείπουν οι ιδέες. Θα θυμόμαστε τον συναισθηματισμό του φινάλε με την τελευταία παράγραφο του βιβλίου εντυπωμένη στην οθόνη αλλά και τη σημειολογία της δικής του παρουσίας στη σκηνή: στο ρόλο του Καραγάτση ως παρατηρητή της ζωής και πατέρα των ηρώων του. …Ο Δ. Τάρλοου χτύπησε φλέβα χρυσού στην επιλογή της Αλεξάνδρας Αϊδίνη. Με την ανάλογη καθοδήγηση η ηθοποιός, που για πρώτη φορά είδαμε στο θέατρο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στάθηκε στο ύψος της περίστασης, σκιαγραφώντας ένα πλήρες πορτρέτο της νεαρής Γαλλίδας που ερωτοτροπεί με τη ζωή και το θάνατο, με τον κυνισμό και τον ρομαντισμό. Η Αϊδίνη εντυπωσίασε με την εκφραστική και κινησιολογική της παλέτα, αλλά και με την ωριμότητα που διαχειρίστηκε τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της ηρωίδας της.
Στέλλα Χαραμή