…Ο Δημήτρης Τάρλοου ζητάει το ανέφικτο. Ονειρεύτηκε μια παράσταση βασισμένη σε ποιητικά κείμενα. Δεν είναι στοίχημα. Είναι σάλτο μορτάλε. Πώς στάθηκε όρθιος, ευθυτενής, γαλήνιος να δεχτεί το στεφάνι του νικητή. Πέτυχε το ακατόρθωτο. Δεν είδαμε μια βραδιά με ποίηση. Παρακολουθήσαμε έκθαμβοι ένα εξαιρετικό θεατρικό ολοκληρωμένο έργο. Ενα έργο με ήρωες, δράση, αγωνία, αγαλλίαση, χιούμορ, δραματική ένταση και εικόνες από τα πιο έγχρωμα όνειρά μας. Στο τέλος ακούγοντας τη φωνή του Εμπειρίκου να απαγγέλλει τους τελευταίους στίχους:
«Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως!
Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή,
μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι,
θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο τnς ζωής
τον φόβο του θανάτου».
Μια στιγμή λίγο πριν το χειροκρότημα σαν να σταμάτησε ο χρόνος και κάπως σαν κάτι «απ’ αλλού φερμένο» έμοιασε να αιωρείται λίγες σπιθαμές πάνω από το έδαφος…
Σταμάτης Φασουλής – Τα Νέα, 01.02.2020