Labor

Στο θέατρο Πορεία αυτή την εποχή συμβαίνει κάτι σημαντικό για το ελληνικό θεατρικό τοπίο. Με στόχο να δοθεί βήμα στη νέα γενιά συγγραφέων, παρουσιάζονται δύο πρωτότυπα έργα της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής, που ξεκίνησε να λειτουργεί στο Πορεία λίγο πριν την πανδημία. Ακόμα και η ύπαρξη, βέβαια, σχολής θεατρικής γραφής είναι σπάνιο φαινόμενο για τα εγχώρια δεδομένα, πόσο μάλλον η στήριξη στην πράξη και το ανέβασμα νέων κειμένων με πλήρεις παραγωγές.

Σημαντική πρωτοβουλία, γιατί το θέατρο μπορεί να οδηγείται από τη διαχρονικότητα των κλασικών αξιών, αλλά χρειάζεται και να ανανεώνεται, να αναπνέει με νέα κείμενα, νέους ανθρώπους και τις τάσεις του τώρα. Χρειάζεται νέο αίμα. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, αυτό το μήνα τρέχει το Φεστιβάλ “Νέο Αίμα” και στη σκηνή της οδού Τρικόρφων στην Πλατεία Βικτωρίας παρουσιάζεται το “Νυχιάνγκ” της Ευαγγελίας Γατσωτή και το “Labor” της Ανθής Τσιρούκη μέχρι τις 5 Ιουνίου. Είδα το δεύτερο και το προτείνω, όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους, αλλά και γιατί πρόκειται συνολικά για μια αξιόλογη δουλειά.

Το “Labor” είναι ένα υπαρξιακό δυστοπικό δράμα με στοιχεία θρίλερ, μια παραβολή για την αναζήτηση ταυτότητας, την αλλοίωση της εικόνας μας, τα προσωπικά απωθημένα και την επιβολή τους, συχνά, από την οικογένεια στο παιδί. Παίζοντας με τις δυναμικές του αρχέγονου τρίπτυχου μητέρας – πατέρα – παιδιού (τους υποδύονται αντίστοιχα η Ιωάννα Παππά, ο Στέλιος Μάινας και ο Ορέστης Χαλκιάς, όλοι εξαιρετικοί), το έργο σχολιάζει επίσης την καταφυγή στις φαντασιώσεις μας και την ασφάλεια (;) των αυτο-εξαπατήσεων.

Ένα ζευγάρι πλαστικών χειρουργών καταφέρνουν να νικούν τον χρόνο και ζουν βυθισμένοι στο πένθος και την απομόνωση μετά τον χαμό του γιου τους. Ένα βράδυ βρίσκουν στην πόρτα τους έναν νέο σε κατάσταση αμνησίας μετά από τροχαίο. Τον περιθάλπουν, τον φιλοξενούν και σταδιακά τον υποβάλλουν σε μια σειρά επεμβάσεων για να τον κάνουν ίδιο με αυτούς. Γιατί πόσο ωραίο θα ήταν να έχει το πηγούνι του ενός και τα χείλη του άλλου, ίσως και τα ζυγωματικά, μα και τα αυτιά, να έρθει η εικόνα του λίγο πιο κοντά στο παιδί που έχασαν και εν τέλει στους ίδιους… Μια αλληγορία λοιπόν για την προβολή των επιθυμιών των γονιών στα παιδιά τους, την ασφυκτική αγάπη και τον ευνουχισμό της προσωπικότητας μέσα σε οικογένειες που γεννούν παιδιά – κλώνους.

Πριν τον ερχομό του νεαρού, βλέπουμε το ζευγάρι σε νεκροζώντανη σχεδόν κατάσταση, να συντηρούνται απλώς στη ζωή μέσα στην δυστυχία και τον κυνισμό. Στο αλλοιωμένο πρόσωπο του νεαρού, “ξαναζούν” ξαφνικά τις μνήμες που ποτέ δεν είχαν. Μια βόλτα στη θάλασσα ή κάποια άλλη εκδρομή. Το παιδί δεν θυμάται τίποτα, αλλά δεν πειράζει, “θυμάμαι εγώ για σένα” τον καθησυχάζει η μητέρα. Αρκεί που θυμάται εκείνη, γιατί άλλωστε σε ένα τόσο πνιγηρό περιβάλλον, αποστερημένο από κάθε σπίθα δημιουργικότητας, τι άλλο μπορεί να προκύψει για ένα παιδί παρά η σύνθλιψη της ταυτότητάς του και των δικών του επιθυμιών;

Το κείμενο της Ανθής Τσιρούκη είναι μινιμαλιστικό, απογυμνωμένο από χρονικούς και χωρικούς προσδιορισμούς. Δεν ξέρουμε πότε και πού συμβαίνουν όλα αυτά, ούτε την ηλικία των γονιών. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η ουσία της αλληγορίας. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την έλλειψη περιγραφικότητας ως στοιχείο φόρμας. Αντίστοιχα, η σκηνοθεσία της Έμιλυς Λουίζου σε βάζει σε ένα κλίμα νοσηρότητας με τη δημιουργία μας low-key, απόκοσμης ατμόσφαιρας, όπου οι λεπτομέρειες έχουν σημασία μέσα στο λιτό βυσσινί σκηνικό, με τα παπούτσια στην άκρη σαν πένθιμο τρόπαιο ήττας και τον χαμηλότονο, προσεγμένο φωτισμό. Αναφορικά με τις ερμηνείες, ήξερα ότι ο Ορέστης Χαλκιάς εκπροσωπεί τη νέα ταλαντούχα γενιά και τις δυνατότητες του Στέλιου Μάινα, αλλά η Ιωάννα Παππά ήταν ένα ερωτηματικό, γιατί δεν την έχω ξαναδεί στο θέατρο και τα δείγματα που είχα από κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις δεν τα θεωρώ επαρκή (ούτε αντιπροσωπευτικά). Ήταν πάρα πολύ καλή. Υποβλητική, στο όριο avant-garde και ουσιαστική και μπράβο της. Όπως είπα και πριν, και οι τρεις ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί.

Νέα συγγραφέας, νέα σκηνοθέτης, σπουδαίοι ερμηνευτές, φρέσκος αέρας δημιουργίας. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στους ανθρώπους του θεάτρου Πορεία και το εγχείρημα αξίζει να στηριχτεί. Τι είναι άλλωστε η πρωτοπορία αν όχι ο παλμός του σήμερα.

Ελένη Φουντή – mic.gr, 19.5.2022

Είναι επιλογή και στόχευση αυτό που κάνει αυτή την άνοιξη το θέατρο «Πορεία». Δεν αποφάσισαν δηλαδή να παρουσιάσουν, απλώς, δύο –ακόμα- νεοελληνικά θεατρικά έργα. Εδώ και λίγες μέρες, σ’ αυτόν τον πληθωρικό φετινό θεατρικό Μάιο, στη σκηνή του «Πορεία», παρουσιάζονται εναλλάξ δύο παραστάσεις, που βασίζονται σε κείμενα τα οποία προήλθαν από μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία του θεάτρου: τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής, με επικεφαλής τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και τον Θανάση Τριαρίδη, δύο ανθρώπους που έχουν δώσει δείγματα γραφής στο κείμενο γενικά και στο θεατρικό κείμενο ειδικά. Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2019, συνεχίστηκε διαδικτυακά την περίοδο της καραντίνας, και μέχρις στιγμής έχει δώσει 109 έργα ενώ ήδη γράφονται άλλα 50.

Για το φετινό Φεστιβάλ Νέου Ελληνικού Θεατρικού Έργου με τίτλο «Νέο Αίμα» ξεχώρισαν τα κείμενα δύο γυναικών: το «Labor» της Ανθής Τσιρούκη, που σκηνοθέτησε η Έμιλυ Λουίζου και το «Νυχιάγκ» της Ευαγγελίας Γατσωτή που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου. Είναι δύο από τα 56 έργα των 29 μαθητών μιας μόνο χρονιάς της Σχολής. Τα είδαμε και τα δύο την ίδια μέρα.

Labor 

Στη σκηνή του «Πορεία» έχει στηθεί (σκηνικά Θάλεια Μέλισσα) ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, με απόλυτη τάξη και επιτήδευση και απόλυτη απουσία χαλάρωσης και συναισθήματος. Μπροστά μας είναι ένα ζευγάρι (Στέλιος Μάινας, Ιωάννα Παππά) που προσπαθεί να «επικοινωνήσει» την ώρα που τρώει ένα εξίσου αποστειρωμένο φαγητό,  φορώντας… γάντια. Μιλούν για περιπτώσεις ιατρικές, αφού και οι δύο είναι πλαστικοί χειρουργοί και μιλούν μ’ έναν περίεργο τρόπο, σαν να μη θέλουν να τσαλακώσουν τους  μύες τους. Και εκεί που όλα δείχνουν ότι δεν θα διαταραχθεί η αποστειρωμένη ακινησία της ζωής τους, χτυπάει το κουδούνι και μπαίνεις το σπίτι ένας νεαρός (Ορέστης Χαλκιάς), στον οποίο έχει συμβεί κάποιο ατύχημα, έχει χάσει τη μνήμη του και ζητάει βοήθεια. Είναι ο μόνος, μέσα σ’ αυτό το άκαμπτο και αποστειρωμένο περιβάλλον, που έχει συναίσθημα και το εκφράζει. Οι δύο γιατροί μοιάζει να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, αλλά στην ουσία επεμβαίνουν πάνω του, με αλλεπάλληλες επεμβάσεις και σιγά σιγά αυτό το πλάσμα –που δεν έχει καταλάβει τι του συμβαίνει, που προσπαθεί μάταια να αντιδράσει σε ό,τι συμβαίνει στο σώμα του- αφομοιώνεται. Αποκτά ένα άλλο πρόσωπο, αποκτά άλλες συνήθειες, άλλες συμπεριφορές, ενσωματώνεται στο νέο του περιβάλλον. «Η δημιουργία ενός άλλου ανθρώπου», «Το αριστούργημά μας» λέει με ανατριχιαστική ειλικρίνεια το ζευγάρι. Και είναι αυτή μία από τις φράσεις-κλειδιά του έργου, ενός έργου που είναι παραπάνω μίνιμαλ στους διαλόγους, απ’ ό,τι το σκηνικό περιβάλλον στο οποίο εξελίσσεται. Είναι η νοσταλγία της νεότητας, η αποθυμιά της, η προβολή των γονιών πάνω στα παιδιά τους, οι χειρισμοί τους, η νοσηρότητα των ανθρώπινων σχέσεων; Αυτά είναι τα θέματα που θίγει το έργο της Ανθής Τσιρούκη, πολύ αφαιρετικά όμως.

Η Έμιλυ Λουίζου, μια νεαρή σκηνοθέτιδα που εργάζεται και δημιουργεί στο Λονδίνο, αλλά θα θέλαμε πολύ να ξαναδούμε σκηνοθεσία της στην Αθήνα, παρουσίασε μια παράσταση που πραγματικά αφηγήθηκε, σκηνικά, και τη δράση και τους χαρακτήρες του έργου, έδωσε στοιχεία θρίλερ στο στόρι, καθοδήγησε εξαιρετικά τους ηθοποιούς της και θα μπορούσα να πω ότι ανέδειξε εύστοχα ένα έργο που είχε αρκετές αδυναμίες, παρότι άγγιξε ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, δείχνοντας τι απασχολεί τη νέα γενιά συγγραφέων.  Η σκηνοθεσία της είχε άξονα, είχε ρυθμό και αισθητική και είδαμε τρεις έξοχες ερμηνείες επί σκηνής.

Νυχιάνγκ

Ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, το οποίο σχεδίασε ξανά η Θάλεια Μέλισσα, μας υποδέχθηκε στη δεύτερη παράσταση του «Πορεία»: το σαλόνι ενός μεσοαστικού σπιτιού, κάπου στην Αθήνα, που θέλει να έχει μια ιαπωνική αισθητική, όπου η μανικιουρίστα Αργυρώ (Αλεξία Καλτσίκη σε μια σπαρταριστή ερμηνεία, εντελώς διαφορετική απ’ όσα μας έχει δείξει ως τώρα) πηγαίνει στο σπίτι της Κάλλιας (Θάλεια Σταματέλου, που δημιουργεί έναν επίσης απολαυστικό ρόλο) να της φτιάξει τα νύχια. Εντελώς διαφορετικό είναι και το έργο της νεαρής Ευαγγελίας Γατσωτή, που έχει καταιγιστικούς διαλόγους, σχεδόν υστερική πολυλογία, με απίστευτο χιούμορ και ρυθμό πινγκ πονγκ. Οι δυο γυναίκες δεν έχουν απλώς επαγγελματική σχέση, έχουν δημιουργήσει μια φιλική, σχεδόν οικογενειακή σχέση, αφού η Αργυρώ ήταν η γυναίκα που φρόντιζε τη γιαγιά της Κάλλιας πριν πεθάνει. Όταν χτυπάει επίμονα το κινητό της Κάλλιας κι εκείνη δεν θέλει να το σηκώσει, η λαϊκή αλλά πανέξυπνη Αργυρώ προσπαθεί να την κάνει να μιλήσει για ό,τι την ταλαιπωρεί. Στη διάρκεια ενός μανικιούρ αποκαλύπτονται πολλά: η αγωνία για τις σχέσεις, οι σχέσεις ανδρών και γυναικών, τα στερεότυπα, οι διαλυμένες οικογένειες, τα ένοχα οικογενειακά μυστικά, οι γυναίκες που παλεύουν χρόνια μόνες τους υπομένοντας πολλά. Κι έχουμε μπροστά μας δύο διαφορετικούς τύπους γυναικών: η Κάλλια είναι η ενοχική, η ανασφαλής γυναίκας, η μπερδεμένη. Η Αργυρώ είναι γήινη, ρεαλίστρια, μαχητική, κυνική και ευαίσθητη μαζί, γενναιόδωρη, πρακτική: «Άλλαξα άντρα, επάγγελμα και μαλλί. Μου φτάνει», λέει κάποια στιγμή.

Σ’ αυτή την παράσταση συνταίριαξαν εξαιρετικά όλοι οι αρμοί. Το κείμενο της Ευαγγελίας Γατσωτή, που έγραψε στα 18 της χρόνια (σήμερα είναι μόλις 20), που εντυπωσιάζει με τη βαθύτητα των χαρακτήρων της, με τα πολιτισμικά στοιχεία που ενσωματώνει στους διαλόγους της, με το χιούμορ της, με τις κακοφορμισμένες οικογενειακές καταστάσεις που υπάρχουν παντού. Ναι, υπάρχουν πρωτόλεια σημεία στο κείμενό της, ναι υπάρχουν πλατειασμοί, αλλά πραγματικά δεν στάθηκε κανείς σ’ αυτά μπροστά στη γενική εντύπωση. Και πιστεύω ότι η Ευαγγελία Γατσωτή θα μας αιφνιδιάσει ευχάριστα κι άλλες φορές στο θέατρο. Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, που ανέδειξε το κείμενο, οδήγησε τις ηθοποιούς σε ρόλους διαφορετικούς, είχε ρυθμό και λιτότητα μαζί. Οι δύο ερμηνείες (Αλεξία Καλτσίκη, Θάλεια Σταματέλου) με μία καταπληκτική χημεία, έφτιαξαν δύο υπέροχους ρόλους. Το «Νυχιάγχ» είναι αναμφίβολα μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του θεατρικού Μαϊου και μακάρι να συνεχιστεί και την ερχόμενη σεζόν.

Από τα δύο νεοελληνικά έργα που είδαμε στο «Πορεία» κρατώ επίσης ότι και οι δύο συγγραφείς, με διαφορετικό τρόπο και ύφος η καθεμιά, εστίασαν στις σχέσεις της πυρηνικής οικογένειας, σε όσα αυτή διαμορφώνει, χειραγωγεί ή διαστρεβλώνει, σε όσα τραύματα δημιουργεί. Ένα θέμα, τελικά, αστείρευτο.

Όλγα Σελλά – oanagnostis.gr, 19.5.2022 

Το νέο ελληνικό θεατρικό έργο, η συγγραφική ίου δημιουργία και η επί σκηνής παραγωγή του, έρχεται συχνά-πυκνά στην επιφάνεια: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται πού είναι αυτό το περιβόητο νέο αίμα και γιατί δεν βλέπουμε καινούργια και, κυρίως, φρέσκα έργα… Το ερώτημα από μόνο του δεν λέει πολλά – όχι γιατί είναι ανούσιο, αλλά γιατί δεν οδηγεί σε απάντηση. Και αυτό γιατί η απάντηση προαπαιτεί την εμπλοκή του ίδιου του θεάτρου με την παλαιό γνωστή μέθοδο της παραγγελίας. Το θέατρο Πορεία πήγε ένα βήμα πίσω: Δεν «παράγγειλε» θεατρικό έργο από έναν νέο συγγραφέα, αλλά οργάνωσε τις προϋποθέσεις για να γραφτεί και εν συνεχεία – που είναι και το σημαντικότερο – να ανέβει στη σκηνή κάτω από επαγγελματικές προϋποθέσεις. Με τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής, που καθοδήγησαν ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης και ο Θανάσης Τριαρίδης, όλο αυτό δουλεύτηκε οργανωμένα και μεθοδικά, ακόμα και μέσα στην πανδημία. Από εκεί προέκυψε αυτή η «διπλή» παράσταση με τα έργα «Labor» και «Νυχιάνγκ» που παίζονται το καθένα μόνο του και μία φορά την εβδομάδα μαζί (το ένα μετά το άλλο, με τη μεσολάβηση διαλείμματος, αφού διαρκούν 60’ και 80′ αντιστοίχως).

To «Labor» της νεότατης Ανθής Τσιρούκη σκηνοθετεί η επίσης νεότατη Έμιλυ Λουΐζου: Δύο πλαστικοί χειρουργοί αναλαμβάνουν να περιθάλψουν έναν νεαρό που βρέθηκε στην πόρτα τους ύστερα από αυτοκινητικό δυστύχημα και έχει χάσει τη μνήμη του. Το χειρουργικό τραπέζι θα αποτελέσει το μέσο για να «επαναφέρουν» στη ζωή το χαμένο τους παιδί.

Η σκηνοθέτρια αναδεικνύει με την ενορχήστρωσή της τον αφαιρετικό λόγο της Τσιρούκη, σε ένα θέμα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά πρωτότυπα ειπωμένο. Οι λέξεις είναι τόσες όσες χρειάζονται και οι μικρές ιστορίες που διηγούνται οι ήρωες ιδιαίτερα προσεγμένες. Μέσα από την αυστηρή δομή της παράστασης, με στοιχεία που παραπέμπουν από το θέατρο του Παραλόγου έως τον ωμό ρεαλισμό, έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς η Λουΐζου χειρίζεται τους έμπειρους Στέλιο Μάινα (έξοχος υποκριτικά και οπτικά) και Ιωάννα Παππά (σκοτεινή και, γοητευτικά, απειλητική) καθώς και τον νεότερο Ορέστη Χαλκιά.

«ΝΥΧΙΑΝΓΚ». Αλλαγή σκηνικού και ύφους: Το «Νυχιάνγκ» της 20χρονης σπουδάστριας Ευαγγελίας Γατσωτή φέρει, εξαρχής, ξεκάθαρα στοιχεία κωμωδίας, τα οποία συνομιλούν με τη «μαύρη κωμωδία», για να πάρουν τελικά δραματική τροπή. Μια αισθητικός που προσφέρει κατ’ οίκον τις υπηρεσίες της πηγαίνει στο σπίτι μιας πελάτισσάς της – που τυγχάνει και φίλη της. Μια οικεία εικόνα, πάνω σε ένα σκηνικό με ασιατικές πινελιές, αποτελεί τον τόπο του έργου που ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Τάρλοου.

Η ιεροτελεστία του μανικιούρ, με τις κουβέντες-εξομολογήσεις «κομμωτηρίου», παίρνει δυσάρεστη τροπή από ένα εξωτερικό γεγονός, που όμως αποδεικνύεται εξαιρετικά προσωπικό. Ο Τάρλοου με τη σκηνοθετική του ματιά αναδεικνύει όλες τις αρετές του «Νυχιάνγκ», φτιάχνοντας συνθήκες και ατμόσφαιρες. Μαζί με την πραγματικά έξοχη Αλεξία Καλτσίκη (στον ρόλο της «νυχούς») και την ενθουσιώδη Θάλεια Σταματέλου (πελάτισσα και εντέλει βαθιά πάσχουσα ηρωίδα) δίνουν ανάσα στο κείμενο. Γιατί το κείμενο της Γατσωτή εμπεριέχει ένα πλήθος θεμάτων που ακόμα κι αν κάποια στιγμή το «μπουκώνουν», είναι φανερό πως κρύβουν μια δημιουργική και ελπιδοφόρα δεξαμενή. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση είναι της Ειρήνης Σκυλακάκη («Labor») και της Κατερίνας Πολέμη («Νυχιάνγκ»), ενώ επιβεβαιώνεται η αξία της καλής συνεργασίας των συντελεστών – σκηνικά Θάλεια Μέλισσα, κοστούμια Αλέξανδρος Γαρνάβος, φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου και στις δύο παραστάσεις.

Αν και φαντάζομαι πως δεν υπήρχε πρόθεση, τα δύο αυτά έργα συνθέτουν ένα δίπολο της σύγχρονης δυστοπικής μας πραγματικότητας. Και αποδεικνύουν ότι το νέο ελληνικό έργο μπορεί να γεννηθεί όταν το περιμένει μια… ανοιχτή (θεατρική) αγκαλιά και όχι η αναμονή μέσα σε ένα συρτάρι.

Μυρτώ Λοβέρδου – Τα Νέα, 17.5.2022

Είχαμε τη χαρά και την τιμή να παρευρεθούμε στην επίσημη πρεμιέρα των δύο έργων που «γεννήθηκαν» μέσα από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία. Η πρωτοβουλία του θεάτρου και του καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημήτρη Τάρλοου έδωσε χώρο και βήμα σε νέες θεατρικές φωνές να αφήσουν το δικό τους στίγμα στον χώρο, όπως το «Νυχιάνγκ» της Ευαγγελίας Γατσωτή και το «Labor» της Ανθής Τσιρούκη. Προγραμματισμένα ως μίνι-φεστιβάλ, προκάλεσαν το ενδιαφέρον του κοινού, που ανταποκρίθηκε στην πρωτοβουλία του Θεάτρου Πορεία.

«Labor»

Στην εποχή της εικόνας,  το έργο της Ανθής Τσιρούκη μετράει προσεκτικά τα λόγια του και οδηγεί τον θεατή να αναλογιστεί το γκροτέσκο θέαμα των αλλοιωμένων προσώπων, αλλά και της απαίτησης να ικανοποιούνται τα πιο άρρωστα απωθημένα μας.

Οι αναμνήσεις μπορούν άνετα να κατασκευαστούν, όπως άλλωστε κάνει το δίδυμο Μάινα-Παππά. Ένα ζευγάρι βγαλμένο από το «Misery» και το «Don’t Look Now». Ένα ζευγάρι πλαστικών χειρουργών, προφανώς απομονωμένο, ψυχρό, κατά βάση ακίνητο, θαρρείς από τις πλαστικές επεμβάσεις, θα φιλοξενήσει ένα νεαρό που, ύστερα από ένα ατύχημα, θα βρεθεί στο κατώφλι τους χωρίς να θυμάται ποιος είναι. Το ζευγάρι αποφασίζει να παρέμβει στην εμφάνιση του νεαρού, με τρόπο που αποδίδεται μοναδικά επί σκηνής πάνω στον «άτυχο» Ορέστη Χαλκιά, ο οποίος επιδεικνύει φοβερή κίνηση στο βάθος της σκηνής.

Η Έμιλυ Λουίζου, η Ελληνίδα σκηνοθέτιδα που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, κατάφερε να συνδυάσει ένα εφιαλτικό σαλόνι και ένα χειρουργικό τραπέζι, να παγώσει τα πρόσωπα των δύο άψογα συνεργάσιμων επί σκηνής Μάινα και Παππά και να ξεδιπλώσει μέσα σε μια ώρα ένα σκληρό έργο. Ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται το έργο απαιτεί υπομονή από τον θεατή, χωρίς όμως αυτό να είναι αρνητικό.

Η Λουίζου πετυχαίνει αυτό που λέει και το δελτίο Τύπου. Το σπίτι και το ζευγάρι ρουφάει σαν μαύρη τρύπα το παιδί. Εσείς πόσα παιδιά ξέρετε που τα ρούφηξαν τα σπίτια και οι γονείς; Μάλλον αρκετά.

Πολύ καλοί οι τρεις ηθοποιοί, με την Ιωάννα Παππά αγνώριστη και με έναν τρόπο πιο εντυπωσιακή στον ρόλο της, με τους δύο άνδρες ηθοποιούς, όμως, να μην υπολείπονται.

Τη μουσική έγραψε η Ειρήνη Σκυλακάκη και θα ήθελα να σταθώ στον ρόλο της μουσικής της στο θεατρικό έργο. Οι επιλογές της στο πιάνο, στους ηλεκτρονικούς ήχους και στα εφέ δένουν άψογα με την παράσταση. Δραματοποίησε ηχητικά όσο έπρεπε την εικόνα και τόνισε στοιχεία της πλοκής, αναπτύσσοντας με αυτό τον τρόπο το έργο.

«Νυχιάνγκ»

Στάθηκε αδύνατον –λόγω ανωτέρας βίας– να παραμείνω στη δεύτερη παράσταση που ακολούθησε στις 21:00. Παρ’ όλα αυτά, οι πληροφορίες μου λένε για μια «περίεργη» κωμωδία, διαφορετική, φρέσκια και με ανατροπές. Άλλωστε, η θεατρικότητα του μανικιούρ δίνει εγγυημένα αποτελέσματα.

Η Αργυρώ είναι αισθητικός και προσφέρει τις υπηρεσίες της κατ’ οίκον. Η Κάλλια χρειάζεται μανικιούρ και της κλείνει ραντεβού στο διαμέρισμά της. Η Αργυρώ καταφθάνει με τα σύνεργά της και η διαδικασία ξεκινάει. Την ιεροτελεστία του μανικιούρ διαρρηγνύει ο επίμονος ήχος κλήσης του κινητού της Κάλλιας. Η Αργυρώ θέλει επίμονα να μάθει ποιος είναι στην άλλη άκρη της γραμμής και γιατί προκαλεί τέτοια αναστάτωση στην Κάλλια. Ένα ιδιόχειρο γράμμα που θα βρεθεί στην εξώπορτα θα ανατρέψει τις εξηγήσεις, πυροδοτώντας εξομολογήσεις και συνταρακτικές αποκαλύψεις.

Άρης Γαβριελάτος – a8inea.com, 13.5.2022

Παρανοϊκό και καθηλωτικό. Σκοτεινό και πολύχρωμο. Θα μπορούσα να μιλήσω για μία αλμοδοβαρική προσέγγιση στη σκηνοθετική ματιά της Έμιλυ Λουΐζου, αλλά δε θα ήταν αυτή η αλήθεια. Γιατί η κ. Λουΐζου δημιουργεί μία κινηματογραφική ροή στη σκηνή του θεάτρου, που σου κόβει την ανάσα, σου παίρνει την ανάσα, δημιουργώντας ένα αλλόκοτο, αλλοπρόσαλλο, παράλογο σύμπαν, στο οποίο οι θεατές βυθίζονται ανυποψίαστοι. Η σκηνοθεσία υπηρετεί πιστά αυτά τα στοιχεία του κειμένου της Ανθής Τσιρούκη και γεννά κάτι καινούργιο, δημιουργώντας ένα αυθεντικό έργο τέχνης οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στον τρόμο, στο θρίλερ κι όσο αυτές οι ρίζες ανθίζουν μπλέκονται με τον υπερρεαλισμό και καρποφορούν τον πόνο, την απώλεια και την σκληρότητα που βρίσκεται σε κάθε τραγωδίας.

Η Ιωάννα Παππά και ο Στέλιος Μάινας είναι ένα ζευγάρι πλαστικών χειρουργών που έχει καταφέρει να νικά τον χρόνο και να ζει σε μια ατέλειωτη απομόνωση. Μέχρι εκείνο το βράδυ, που την πόρτα του σπιτιού τους χτυπά ένας νεαρός, ο Ορέστης Χαλκιάς. Είχε μόλις ένα ατύχημα και δεν θυμάται ποιος είναι. Τον φιλοξενούν και τον περιθάλπουν. Όσο περνάνε οι μέρες όμως, το ζευγάρι δένεται όλο και περισσότερο με τον νεαρό. Αρχίζουν να παρεμβαίνουν πάνω στην εμφάνισή του με νυστέρι και ψαλίδι. Καθώς το πρόσωπο του ξένου αλλάζει, γίνεται παιδί τους.

Μέσα από τρεις συγκλονιστικές ερμηνείες που δένουν αρμονικά μεταξύ τους ξετυλίγεται αυτό το παράξενο κουβάρι, όπου το κακό και η παράνοια κυριαρχούν. Το πολυδιάστατο ταλέντο των τριών ηθοποιών γεμίζει τη σκηνή με μία αύρα που σε παρασύρει μέσα στο σκοτάδι του κειμένου κι άλλοτε οι ηθοποιοί μοιάζουν με καλοκουρδισμένες μαριονέτες κι άλλοτε με τους απόλυτους εξουσιαστές της θεατρικής σκηνής.

Αυτή η πρωτότυπη σύλληψη κατάφερε να αποτυπωθεί με έναν απροσδόκητα πρωτότυπο τρόπο που με έκανε να πιστέψω στο «Νέο Αίμα» στο πλαίσιο του οποίου παρουσιάζονται στη σκηνή του θεάτρου τα δύο θεατρικά έργα που αναδείχτηκαν ως τα εντελέστερα από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής, που καθοδήγησαν ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης και ο Θανάσης Τριαρίδης.

Mαριλένα Παππά – θεατρο.gr, 13.5.2022