Άλλη μία εβδομάδα που κατηφόρισα την Εθνική Οδό Αθηνών–Κορίνθου και βρέθηκα στο μυσταγωγικό, καταπράσινο τοπίο του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου, για να παρακολουθήσω, αυτή τη φορά, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Δημήτρη Τάρλοου με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή – μια σύμπραξη του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με το Θέατρο Πορεία.
Ο Τάρλοου πήρε το κείμενο, τους χαρακτήρες, τα ηθικά διλήμματα, τον πόνο και τα πάθη της αρχαίας τραγωδίας – σχεδόν αυτούσια – και τα μετέφερε κάπου ανάμεσα στη δεκαετία του ’60 (περίπου). Ο Χορός, αποτελούμενος αποκλειστικά από γυναίκες, φορούσε χαρακτηριστικά midi φορέματα με γιακά, σε παστέλ χρώματα, πέρλες στα αυτιά, και ξεκίνησε την πορεία του μέσα από το πλήθος των θεατών στις κερκίδες. Η Κλυταιμνήστρα (Ιωάννα Παππά), αρματωμένη με όλο το σθένος, το θράσος και την απληστία – αν θέλετε – της ηρωίδας του Σοφοκλή, εκτέλεσε τον ρόλο της μέσα σε ένα πράσινο φόρεμα και με έντονο κόκκινο κραγιόν. Η εξαιρετική «Ηλέκτρα» της Λουκίας Μιχαλοπούλου είχε τα μαλλιά της ανέμελα και φορούσε ένα φόρεμα που, σαν σχέδιο , έμοιαζε με εκείνα των γυναικών του Χορού, όμως ήταν μαύρο, λερωμένο και με ένα σκίσιμο στο μηρό.
Ήταν μια παράσταση που φαίνεται πως βρήκε το κοινό της στο πλήθος των θεατών της Επιδαύρου, καθώς καταχειροκροτήθηκε μετά το τέλος της. Η χημεία των πρωταγωνιστών, η έντονη ερμηνεία της Χρυσόθεμις (αδερφή της Ηλέκτρας) από τη Γρηγορία Μεθενίτη, και φυσικά η κορύφωση της σχέσης του Ορέστη του Αναστάσιου Ροϊλού και της Ηλέκτρας, όταν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, ήταν από τις στιγμές που πραγματικά ανατρίχιασα κατά τη διάρκεια του έργου. Ενδιαφέρουσες ήταν και οι μουσικές επιλογές, που κυμάνθηκαν από δημοτικά τραγούδια και μοιρολόγια μέχρι μελωδίες για κοντραμπάσο και βιολί.
Ο Τάρλοου φάνηκε πως ήθελε να στήσει ένα έργο που, ανεξάρτητα από τη μορφή του, θα διαπερνούσε τον θεατή μέσα από το νόημά του. Ήθελε τα ηθικά ερωτήματα να βρουν πρόσφορο έδαφος, ώστε να γεννηθούν αμφιβολίες που θα εξιτάρουν τη σκέψη. Η «εικόνα» ωστόσο του έργου ήταν αδύνατον να μην σου τραβήξει την προσοχή – όπως και οι ερμηνείες, η μουσική και, βασικά, κάθε μικρή επιλογή που οδήγησε τελικά σε εκείνο το δυνατό χειροκρότημα.
Μαρία Βαλτζάκη