H τελική δραματική κορύφωση έρχεται σταγόνα-σταγόνα, με απουσία δικαιολογιών ή κάποιας υποτυπώδους κάθαρσης. Αντίθετα, η ωμότητα της κατάληξης έχει στόχο να «σερβίρει» μία πραγματικότητα ως έχει και καλεί τον θεατή να δώσει τις δικές του εκδοχές και εξηγήσεις, χωρίς σωστά και λανθασμένα συμπεράσματα. Η Έλενα Καρακούλη οικοδομεί εικαστικά τη σκηνοθεσία, αξιοποιώντας σωστά τα μέσα και δίνοντας αξία σε κάθε λεπτομέρεια. Η προσπάθειά της τόσο σε σκηνοθετικό όσο και μεταφραστικό επίπεδο, είναι αξιόλογη και συνεπής στις απαιτήσεις ενός κειμένου με χρονικά πισωγυρίσματα που επιβάλλουν ακρίβεια και λεπτό χειρισμό. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το λειτουργικό, μίνιμαλ σκηνικό της Κλειούς Γκιζελή, η οποία ανέλαβε και τα κοστούμια, όσο και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου. (…) Ο Νίκος Ψαρράς σκιαγραφεί τις μεταπτώσεις του ήρωά του, βάζοντας αρκετά γήινα στοιχεία στην ερμηνεία του. Η Μαρία Ζορμπά χτίζει την Κλαούντια με αρκετή εσωτερικότητα, παρόλο που δείχνει αναποφάσιστη μερικές φορές. Η Στεφανία Γουλιώτη ήταν αρκετά πειστική στις εξάρσεις της μυστηριώδους Ρόμυ και απέδωσε με ενδιαφέροντα τρόπο την μπερδεμένη ψυχολογία της. Ο Χάρης Τζωρτζάκης έβγαλε την ορμητικότητα του Άντυ, όπως και η Ηλιάνα Μαυρομάτη που αναδεικνύει το βαθύ συναισθηματισμό της νεαρής Τίνα.
Αναστασία Ρίζου