“Το κείμενο του έργου ελλειπτικό, αφαιρετικό, ποιητικό, κι όμως καταφέρνει να σκιαγραφήσει τους ήρωες μέσα στην μοναξιά τους, μέσα στην έρημο του γάμου, του οικογενειακού τοπίου, μέσα στο angst του δυτικού ανθρώπου…
Το κλειδί της κατανόησης…βρίσκεται στην ζώνη του άρρηκτου, στο μη λεκτικό πεδίο της
επικοινωνίας και ο Χουβαρδάς είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει να φέρνει στην σκηνή αυτό που υπάρχει «ανάμεσα στις γραμμές»…Οι «στίχοι» του σκηνοθέτη είναι ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας, το πουλόβερ της μικρής και του πατέρα, ένα ζευγάρι παγοπέδιλα και αυτό το επίμονο λευκό.
Η Άλκηστις Πουλοπούλου καταθέτει μία από τις πιο μετρημένες και μεστές ερμηνείες της… Ο Χρήστος Λούλης, ο χαρακτήρας καταλύτης του έργου, διαθέτει όλο το μυστήριο και την γοητεία που πρέπουν στον ρόλο… Ο Νίκος Καραθάνος και η Λυδία Φωτοπούλου στους ρόλους των ώριμων πια γονιών, είναι η εικόνα του βουβού σπαραγμού μπροστά στο αδιανόητο, δυο ανθρώπινα απομεινάρια ριγμένα στην άβυσσο των συναισθημάτων τους. Η Μαρία Πρωτόπαππα στον ρόλο της νεαρής μητέρας είναι τόσο εύθραυστη και μόνη, ακόμη και στην αγκαλιά του νεαρού συζύγου της…
Μία ατμοσφαιρική παράσταση για λίγο πιο εκπαιδευμένους θεατές, που απολαμβάνουν την μινιμαλιστική, συμβολική και ποιητική διάσταση εικόνας και λόγου.”
Ειρήνη Μάρκου, Mytheatro.gr, 06/01/2014
“Η ιδιομορφία των έργων του Jon Fosse έγκειται στην υπαγόρευση μίας πολύ συγκεκριμένης ψυχρότητας στην απόδοση τόσο του σκηνικού χώρου όσο και των χαρακτήρων, ψυχρότητα η οποία αν αποδοθεί με ακρίβεια, τελικά δημιουργεί μεγάλο συναισθηματισμό. Το κείμενο πραγματεύεται την έννοια του Τέλους. Το τέλος του έρωτα ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι, το τέλος της σχέσης, του γάμου, της ευτυχίας, και κυρίως το τέλος που βάζει η κόρη του ζευγαριού στη ζωή της.
…το σκηνικό…ορίζει το τοπίο που φέρει μέσα του ο συγγραφέας: πάγος, σκληρό φως, διαφάνειες και άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά

Το κείμενο του Fosse δεν έχει σκηνικές οδηγίες· το λευκό είναι απόφαση του Χουβαρδά. Πρόκειται για το χρώμα του φρέσκου χιονιού.

…το λευκό σημαίνεται ως το αντίθετο του μαύρου, και αντιπαραβάλλεται σαν φως απέναντι από το σκοτάδι…ως το χρώμα που συνδέεται περισσότερο με την αθωότητα…την αρχή…συμβολίζει ακόμα την τελειότητα, τη καθαρότητα, την ουδετερότητα, τη φωτεινότητα και την ακρίβεια.

Φανταστείτε σε μια χώρα σαν τη Νορβηγία, ένα μπουκάλι, ένα σουγιά, ή ακόμα κι ένα πουλί ή ζώο, εγκλωβισμένο σ’ ένα κομμάτι πάγου, έκπληκτο κι ακινητοποιημένο. Ανάμεσα στο παγιδευμένο από το ψύχος αντικείμενο και το εξωτερικό στρώμα του πάγου, μεσολαβούν λεπτότερα και πιο εύθραυστα φιλμ. Στο έργο του Fosse όταν τα πρόσωπα εκφράζουν βαθιά συναισθήματα, αυτά δεν είναι τα σημαντικά. Τα σημαντικά βρίσκονται κάπου στο ενδιάμεσο, σαν αυτά τα πέπλα ψύχους που παγιδεύουν τη ζωή και τα σύμβολά της.

Στις παραλλαγές θανάτου όλα είναι παγωμένα, τα πρόσωπα, οι εκφράσεις τους, τα λόγια. Όλα, εκτός από τον Χρόνο που ελίσσεται σαν επιδέξιος σκιέρ ανάμεσα στο Πριν και το Τώρα. Οι διαδρομές του είναι μια μεταφορά στη σκέψη των ανθρώπων, στο παρελθόν και το παρόν τους. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό της γραφής του Fosse ή της σκηνοθεσίας του Χουβαρδά; Πρόκειται για τη λαμπρή στιγμή όπου ο συγγραφέας βρίσκει τον σκηνοθέτη του, και το αντίστροφο.”

Αγγελική Ξυνού