“Ευφυέστατη ήταν η σκηνοθετική διεργασία του Χουβαρδά με βασικό σκηνοθετικό κλειδί την παγοδρομική πίστα, πολλαπλό σύμβολο τόσο ενός παγωμένου Αχέροντα, που θα διαδεχθεί στους υγρούς κόλπους του την κόρη, όσο και πεδίο ολισθηρό για τον χορό του έρωτα και του θανάτου. Αυτή η εύθραυστη ισορροπία πάνω στον πάγο αποκαλύπτει την επικίνδυνη ισορροπία ζωής και θανάτου, αλλά και τις εύθραυστες σχέσεις των ανθρώπων.
…Εξίσου καταπληκτική ήταν η σύλληψη της απόδοσης του Θανάτου με κωμικό τρόπο… ο σκηνοθέτης, μεταμορφώνοντας τον χάρο σε χαριτωμένο σχεδόν γελωτοποιό, κατορθώνει να μένει πιστός στην ειδολογική επιλογή του συγγραφέα. Ιδέα ανατροπής και η επιλογή της απουσίας μουσικής, που δημιουργούσε μια πρόγευση της σιωπής του θανάτου και εσκεμμένα προκαλούσε μια αμηχανία στο κοινό. Ακούγονταν μόνο κάποιοι ηλεκτρονικοί ήχοι, που αναδεύονταν με μετέωρες λέξεις και ψιθύρους…Όλα αυτά συνάδουν με την εξομολόγηση του συγγραφέα ότι η γραφή του βασίζεται σε μια μουσικότητα, που επιτυγχάνεται με τις λέξεις.
Η Άλκηστη Πουλοπούλου έκλεψε την παράσταση με την αέρινη παρουσία της…
Ο Χρήστος Λούλης, ως γοητευτικός θάνατος – έρωτας…ενσάρκωσε πειστικά τον θρίαμβο του θανάτου και του έρωτα. Η Πρωτόπαππα υιοθετώντας μια ψυχρότητα στη σκηνή συνδυασμένη με μια συνεχή διαισθητική ανησυχία μπόρεσε να πραγματώσει την ιδέα του συγγραφέα για έναν ουσιαστικό συναισθηματισμό, ενώ η Λυδία Φωτοπούλου αποτύπωσε με τραγικότητα την γερασμένη μητέρα-σύντροφο, που σαν Κασσάνδρα, προέβλεψε το μέλλον της καταστροφής. Ο Γιάννος Περλέγκας και ο Νίκος Καραθάνος απέδωσαν τους ασταθείς και ζαλισμένους από το βάρος της πραγματικότητας συζύγους, με τρόπο συνειδητά ψυχρό και συγκρατημένο. Η εναλλαγή του σκότους και του φωτός από τους φωτισμούς του Αλέκου Γιάνναρου και του άσπρου-μαύρου στα ενδύματα και στο σκηνικό δημιούργησαν μια υποβλητική ατμόσφαιρα…
Το Θέατρο Πορεία, με τις δυο νέες που δοκιμάζουν τον πειρασμό του θανάτου (κόρη και Ευρυδίκη) αποκαλύπτει με τα έργα του τις μεγάλες μεταφυσικές αγωνίες του ανθρώπου. Η Άλκηστις Πουλοπούλου και η Κόρα Καρβούνη κλείνουν την σκηνή με το εναγώνιο αίτημα επιστροφής στην ζωή, αφού πρώτα παραδόθηκαν στα χέρια του έρωτα και του θανάτου…”
Στέλλα Χαχάλη