“Η μελαγχολική μελωδία του Γιον Φόσε”
“Φανταστείτε ένα σκηνικό περιλουσμένο στο λευκό φως του πάγου, ένα αληθινό παγοδρόμιο, άδειο και καθαρό… Δύο ζευγάρια παγοπέδιλα σκίζουν ανά τόσο τον πάγο και η κοφτερή τους λεπίδα νιώθεις πως θα κόψει ανά πάσα στιγμή το λεπτό αυτό προστατευτικό στρώμα που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο και τα πάντα θα βυθιστούν στο έρεβος… Ο θεατής παρακολουθεί το χρονικό αυτού του προαναγγελθέντος θανάτου με κομμένη την ανάσα. Από τη γέννηση της κοπέλας μέχρι και τον τελευταίο της χορό με τον θάνατο. Αυτόν τον τόσο γοητευτικό θάνατο που έλκει τη νέα σαν μαγνήτης… η παράδοξη έλξη ενέπνευσε και τον Φόσε, ο οποίος όμως ενώ μας αφήνει να παρακολουθούμε σχεδόν εκστατικά την πτώση στο κενό της ηρωίδας του, ταυτίζοντάς τη με τη μεταμόρφωση του ασχημόπαπου σε κύκνο, ωστόσο στο αθόρυβο, ειρωνικό φινάλε δεν σου μένει καμία αμφιβολία: η ζωή είναι αυτό που μας αφορά όλους, το εδώ και το τώρα.
Όλη αυτή η μελαγχολική μελωδία που συνέθεσε ο Φόσε ενορχηστρώνεται με τελετουργικό τρόπο και εμμονή στην υψηλή αισθητική της εικόνας από τον Γιάννη Χουβαρδά. Αλλά και οι λέξεις και οι σιωπές, η εκφορά του λόγου και του μη λόγου, αυτού που δεν λέγεται αλλά εννοείται, μοιάζει να έχει κεντηθεί με όλη τη μαεστρία ενός σκηνοθέτη… Τα συμβολικά και μινιμαλιστικά κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη δένουν με το άδειο σκηνικό του πάγου της Μάρως Μιχαλακάκου, ενώ οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου, αν και στο σύνολο παρομοιάζουν με τον ήλιο που έχει κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα…Ο Χουβαρδάς σε όλα τα θεατρικά μέσα που χρησιμοποίησε μοιάζει να πήρε μια λίμα για να λειάνει τις όποιες τραχείς πλευρές της πραγματικότητας που περιγράφει ο Φόσσε. Να τις λειάνει τόσο που να μοιάζουν ψεύτικες, να «ενοχλούν». Και να υποδηλώνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που φαίνεται: π.χ. πίσω από κάθε σιωπή να κρύβεται ένα ουρλιαχτό.
…η πρωταγωνίστρια Άλκηστη Πουλοπούλου, η νεαρή αυτόχειρας, σε μια εκπληκτική ερμηνεία που μοιάζει με το ταξίδι ενός ορειβάτη από τους πρόποδες στην κορυφή του βουνού. Ο Χρήστος Λούλης στο ρόλο του σαγηνευτικού Θανάτου με τα πιο απλά εκφραστικά μέσα σαγηνευτικός…O Νίκος Καραθάνος και η Λυδία Φωτοπούλου…μιλούν και κινούνται σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, με το σοκ ενός γονιού που δεν ξεπέρασε ποτέ τον θάνατο του παιδιού του. Άψογοι! Ο Γιάννος Περλέγκας και η Μαρία Πρωτόπαππα…πιο σπαρακτικοί, αλλά το ίδιο συντονισμένοι στο ψυχρό τέμπο της όλης παράστασης.
Ο Φόσε γράφει πως «το σημαντικό στο θέατρο δεν είναι για τι μιλάει, αλλά με ποιον τρόπο μιλάει». Και εδώ, πιστέψτε με, ο τρόπος είναι ακαταμάχητος.”
Χριστίνα Ανδρέου