“Ένα παγοδρόμιο στη σκηνή του Πορεία, κυριευμένο από ένα είδος κρυφού πυρετού, σκορπίζει μόρια θλίψης πάνω στη λεία, σαν κοφτερή λεπίδα, επιφάνειά του. Ένα τοπίο μεταφυσικό, όπου ο θάνατος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ασκεί τη γοητεία του…

…Με λόγο ελλειπτικό, μετέωρες φράσεις, σιωπές, ψιθύρους, μακρόσυρτες παύσεις, επαναλήψεις , ελάχιστες κουβέντες, συχνά τετριμμένες, που όμως εκφράζουν το ανείπωτο…

Ο Γιάννης Χουβαρδάς δεν τρόμαξε μπροστά στις παγίδες του. Τις οικειοποιήθηκε, αν θέλετε τις υπέθαλψε, δημιουργώντας μια ποιητική παράσταση που καθηλώνει με την ατμόσφαιρά της, αλλά ταυτόχρονα εγείρει πολλά ερωτηματικά.

…μέσα από την παγωμένη, εκτυφλωτικά λευκή, επιφάνεια που σχεδίασε ευρηματικά η Μάρω Μιχαλακάκου, πάνω στην οποία ισορροπούν δεξιοτεχνικά με τα παγοπέδιλά τους ο θάνατος (ιδανικός για το ρόλο ο Χρήστος Λούλης) και η κόρη (σε ώριμη στιγμή η Αλκηστις Πουλοπούλου)…”

Ελένη Πετάση