Τζελα, Λελα, Κορνας και ο Κλεομενης

"Τo έργο του Volker Ludwig που μετέφρασε έξοχα, διασκεύασε και συν-σκηνοθέτησε με την ταλαντούχα Λίλλυ Μελεμέ, ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι ένα απόλυτα σημερινό έργο... Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μιλήσεις για τα μεγάλα ζητήματα από την απλότητα που χρησιμοποίησε αυτή η ομάδα. Δεν είναι καιρός για ταρατατζούμ με ροζουλί ψέματα και γλυκερή αισιοδοξία... Ο Βασίλης Κουκαλάνι και η Λίλλυ Μελεμέ έχοντας μέσα τους ξεκάθαρο το μέλλον που θέλουν να χαρίσουν στα παιδιά δημιούργησαν μαζί με τους Πολυξένη Ακλίδη, Δημήτρη Μυλωνά, Πέτρο Σπυρόπουλο, Νάνσυ Σιδέρη και Μιχάλη Τιτόπουλο μια συνθήκη ζωής που δεν πρέπει να δούμε ως κάτι εξιδανικευμένο, αλλά ως κάτι που πρέπει να υπάρχει στο χέρι του καθένα. Τα τραγούδια είναι του Φοίβου Δεληβοριά και είναι έτσι φτιαγμένα για να τα ψιθυρίζεις ακόμη και "κολλημένος" με το αυτοκίνητο, 3 το μεσημέρι, στην Κηφισίας. Τι άνθρωπος είναι αυτός.. Σαν να μελοποίησε όλες τις κουβέντες που ειπώθηκαν και συνεχίζουν να λέγονται στα σχολικά προαύλια, στα αγορίστικα γήπεδα, τα πάρτυ, τα παιδικά δωμάτια, τα ημερολόγια, μπροστά στους καθρέφτες, στ' αυτί -ψιθυριστά-, στην αγκαλιά, όταν ο ένας μιλάει και ο άλλος ακούει. Με κλειστά μάτια."

"Υπάρχουν μερικές μαγικές στιγμές στην τέχνη, που, από τη θέση του θεατή, θέλεις να μεταπηδήσεις στη σκηνή… Θυμήθηκα την ομιλία του Ευγένιου Τριβιζά στο πρόσφατο TEDxAthens…Μιλούσε για τη φαντασία, που «εξορίζεται» από μέσα μας καθώς μεγαλώνουμε. Την θυμήθηκα στο «Πορεία»… …μουσικός σύμμαχός τους είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς, που έχει γράψει τα τραγούδια της παράστασης. Τα τραγούδια αυτά, που σου μένουν στο μυαλό… όπως μου έλεγε προχθές ο Πέτρος Σπυρόπουλος (ο Κλεομένης ντε!), «κάνουν το κοινό να προσέχει τα λόγια και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής και της εξέλιξης της δράσης». … Μια σπουδαία παράσταση, φτιαγμένη από ταλαντούχους ανθρώπους, που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους (κι ας ακούγεται κλισέ). Οι συνοδοί μου, Οδυσσέας και Αλίκη (τα ανίψια μου), ζήτησαν να ξαναπάμε. Και δεν θα τους χαλάσω το χατίρι, φυσικά."

«Ο δημόσιος χώρος στην πόλη...Είναι το άδειο δοχείο που ο καθένας πετάει ό,τι είναι άχρηστο, είναι το κενό οικόπεδο που ο πιο γρήγορος θα καταλάβει...Επιτρέπει την κίνηση, αλλά απαγορεύει την κοινωνικότητα. ...Ο Volker Ludwig εντάσσει τη σύγχρονη προβληματική για την κοινωνία και τη σχέση της με τον χώρο και ιδίως τη σχέση των παιδιών με την πόλη, στο ανάλαφρο έργο του Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης...Τα θέματα της αστικής απομόνωσης, της δίψας για κοινωνικότητα και φυσικά το δικαίωμα στο παιχνίδι και τη δημιουργία παρουσιάζονται απροκατάληπτα, χωρίς περίπλοκα δραματουργικά και παραστασιακά σχήματα...Το δικαίωμά στο παιχνίδι και τη συντροφικότητα θα μπορούσε να εκληφθεί ως μοντέλο ανακατάληψης του αστικού χώρου, αλλά και ως μοντέλο ωφέλιμης επανάχρησής του. ...Στο έργο, τα τέσσερα παιδιά...αποδομούν το συμπεριφορικό σύστημα των ενηλίκων, που είναι γεμάτο από καταναγκασμούς, και προτείνουν με τις αστείες, αλλά πανούργες πράξεις τους τη νέα κοινωνικότητα που τους χωρά όλους, μικρούς και μεγάλους...Η Πολυξένη Ακλίδη, στον ρόλο της Τζέλας, ξεδιπλώνει με άνεση το κωμικό ταλέντο και τις αυτοσχεδιαστικές της ικανότητες, που θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δοκιμαστούν και σε άλλα παραστασιακά εγχειρήματα, εκτός του παιδικού θεάτρου. Η κοριτσίστικη παρέα συμπληρώνεται από τη χαριτωμένη Ηρώ Μπέζου, ενώ ο Μιχάλης Τιτόπουλος, στον ρόλο του Κόρνα, αποκαλύπτει όχι μόνο την καλοδουλεμένη σωματικότητα, αλλά και τη λυρική του ευαισθησία. Ο Πέτρος Σπυρόπουλος, ως Κλεομένης, δημιουργεί με την πηγαία παιδικότητά του την αναγκαία αντίστιξη. Ο Βασίλης Κουκαλάνι, στον ρόλο του αστυνόμου Φίκου, ηρεμεί τη σκηνική ένταση και το έντονο burlesque...Ο Γιώργος Δάμπασης ως αστυνόμος Τάκος,..απηχεί στο παίξιμό του τους τρόπους μεγάλων Ελλήνων κωμικών που μπορούσαν να επενδύουν με παρωδιακή χαρμολύπη τους ρόλους τους και νομίζω ότι έχουμε μπροστά μας έναν ηθοποιό που συνεχίζει επάξια αυτή την παράδοση. ...Τα έξυπνα σκηνικά, καθώς και η μουσική επένδυση του Φοίβου Δεληβοριά διευκολύνουν τους ηθοποιούς να στήσουν μπροστά στα μάτια μας μια ιστορία που μπορεί να μην έχει νοηματικές εξάρσεις ή συγκινησιακές υπερεντάσεις, δίνει όμως με γενναιοδωρία τη χαρά και το γέλιο, χωρίς υποκριτικούς διδακτισμούς και ανεδαφικές μεγαληγορίες.»